Gisteravond, nadat we het eten ophadden, vroeg Don Camillo, we weten inmiddels dat hij Giorgio heet, of we nog meegingen voor een afzakkertje. Hij had hier al drie grote bier en twee glazen rode wijn weggetikt, maar had nog niet genoeg gehad. Wij besloten naar ons hotel te gaan. Ik heb medelijden met de pelgrim die vannacht naast Don Camillo mag liggen, ik ben het in ieder geval niet.
Het regent al als we teruglopen en voor morgen schijnt het niet beter te worden, dus ik denk dat we onze joker inzetten en een dag vrij nemen.
Vannacht bleek dat ik maar op een kant kon slapen, de andere kant was te pijnlijk, daarnaast was mijn lichaam bezig tegen ontstekingen te vechten wat me zoveel energie kostte dat ik het ijskoud had. Gelukkig vond ik extra dekens om het toch wat warmer te krijgen.
Vanmorgen eerst even al mijn pillen voor deze week in de weekplanner gedaan en tegelijk wat extra pijnstillers gepakt. We staan heel rustig aan op en organiseren de rugzakken zodat we in geval van mooi weer, en anders alvast voor morgen klaar zijn om te gaan.
Aansluitend lopen we 100 meter door de miezerregen naar een supermercado voor een brood, kaas, salami en cola, ofwel ons ontbijt. We hebben dan al besloten om te blijven.
Op de terugweg zien we een grote donkere poncho aan komen lopen, het blijkt Martha te zijn. Ze heeft het weer bestudeerd en gezien dat het vanaf 12 uur droog zal blijven en gaat door naar Luarca.
Nadat we haar gesproken hebben besluiten we toch ook maar op het gemak te ontbijten en dan de poncho's aan te doen en te gaan.
Een klein uur later gaan we op pad. Ik trek alle banden van de rugzak zo strak mogelijk, zodat mijn gekneusde rib vast zit en ik er het minst last van heb. Het miezert een klein beetje, maar we hebben goede zin en het gaat erg lekker.
Na 8 kilometer ontdoen we ons van de poncho's en drinken we wat water. Een kleine kilometer verder zien we in de bocht een mooi café restaurant, waar Martha zit, en nog een Duits stel, ook pelgrims. We rusten uit, nemen een heerlijke koffie en een groot stuk cake. Zo groot zouden de stukken cake in Nederland ook mogen zijn, wat mij betreft!
Na deze rustpauze beginnen we aan onze enige echte klim van vandaag, die erg steil, maar tegelijk ook erg mooi is. De eucalyptusbossen en de dennenbossen wisselen elkaar in rap tempo af, en dat is echt genieten voor ons. Het lopen gaat erg makkelijk en het blijft droog. Het ziet er wel erg dreigend uit, maar we zullen er geen last meer van hebben.
Tijdens het laatste stuk naar Luarca, hebben Sleef en ik het erover dat we blij zijn dat we de joker nog hebben en dat we niet in het hotel hoefden te blijven hangen. Dat is niet fijn als je meters wil maken.
Als we in Luarca aankomen kijken we eerst bij de Albergue municipal, de gemeentelijke herberg. We zijn de eerste, en misschien ook wel de enige, want hij blijkt wat uit de richting te liggen. WiFi doet het niet vanwege schilderwerkzaamheden, dus we zoeken zo nog een cafeetje op. Kosten voor de drankjes worden aan jullie doorberekend!
Vanavond eten we de rest van het ontbijt op.
Deze dag is voorbijgevlogen, wat een heerlijke dag. Het was maar een korte trip, 18.18 km.
Vanmorgen kregen we van Hans uit Alkmaar (ja weer een Hans en ook pelgrim), een foto toegezonden via de mail. Hans, we geloven er (weer) in!
Het leven van een pelgrim is goed, is hier en is nu.
¡Hasta luevo!

Geschreven door Pelgrimbuis.reisblog