Gisteravond kregen we een heerlijke maaltijd van Montze, zoals de eigenaresse van de Albergue heet. Met liefde klaargemaakt. Voor Sleef een regionaal gerecht, mosselen met witte bonen in een soep, en voor mij (Buis mag geen mosselen van de dokter had Sleef tegen Montze gezegd) een gerecht van aardappel met peultjes in een sausje, erg lekker. Daarnaast voor ons beide een eigerecht met champignons en iets ondefineerbaars, maar wel erg lekker. Als toetje gebakken peren. We genoten van de maaltijd, alleen kwam Montze continu om een gesprek langs en werd het eten een beetje koud. Montze is Française en Sleef spreekt dat vloeiend, op een gegeven moment vroeg ze waarom ik zo stil was, nou hij spreekt geen Frans vertelde Sleef haar, hij begrijpt het wel. Vervolgens begon ze hele verhalen in het Frans tegen mij, ik voelde me een beetje de blinde in een wereld vol kijkende mensen.
Laat in de avond kwam er nog een jonge vrouwelijke pelgrim, ook Française, om te slapen en vanmorgen was het erg gezellig aan de ontbijttafel. Een kakofonie van Frans, afgewisseld met gitaarspel van de jonge pelgrim. Het voelde als in een film, en ik was de toeschouwer, genietend van een in de magnetron opgewarmde kop koffie.

Na vertrek ging het eigenlijk best heel goed, voor we het wisten liepen we in Villaviciosa, en aan het eind van het stadje kwamen we de twee Australisch/Engels dames tegen, die we de eerste avond ook tegen kwamen in ons hotelletje. We zouden ze hele weg ontmoeten, want we liepen op een ander rusttempo. Als wij rustten, haalden ze ons in en Vice versa. Een van beide vrouwen had net nieuwe schoenen gekocht omdat ze te veel last had in haar eigen schoenen, en dat gingen ze nu verder proberen. We wensten ze succes.

Al snel kwamen we bij de splitsing van de Camino Del Norte en de Camino Primitivo. Dit was in een plaatsje genaamd Casquita. Op deze plek stond een Mariakapel, waar we zelf onze crendential mochten stempelen (pelgrimspaspoort) en er stond een standje met van alles en nog wat. Koffie, appelsap, water, koeken, nootjes en ga zo maar door, alles donativo.
Even daar voorbij was het echte punt van beslissen aangekomen. Alhoewel ik me stukken beter voel dan gisteren lijkt het me niet verstandig om de Primitivo te kiezen, dat is vragen om moeilijkheden. We beslissen dan ook om de Del Norte verder te lopen. Dat betekent wel dat we vandaag een zware dag hebben, er zitten meer en hogere bergen in deze etappe dan in de etappe van de Primitivo voor vandaag.
Vol goede moed vertrekken we en als we uiteindelijk 9,5 kilometer gelopen hebben, nemen we een eerste echte pauze voor een tweede ontbijt. Stokbrood met salami in mijn geval en kaas voor Sleef. Als toetje een zak druiven samen weggewerkt en dan zijn we klaar voor de eerste klim. Een steiging van iets meer dan 400 meter binnen een afstand van 3 km. Ik kan je vertellen dat dat zwaar is met 11 kilo op de rug! We deden het heel rustig aan. Iedere keer denk je er te zijn maar dan komt er nog een bocht met nog meer klim. En uiteindelijk sta je ineens boven. Wat is dat een genot om al die bergen om je heen te zien en we genieten er met volle teugen van.
Vervolgens gaat het in een hele korte tijd weer terug naar bijna zeeniveau, en inmiddels snakken we naar een bar, waar we heel graag een ijskoude cola willen.
Voor het zover is maken we een stop langs een weg en eten het laatste stokbrood op, en dan gaan we op zoek naar de bar, ondertussen genietend van de vele clematis planten, dahlia's en koeien met bellen die in de wei staan. Ook komen we veel vervaarlijk blaffende honden tegen, maar we weten dat blaffende honden niet bijten, dus laat ze maar gaan.

Uiteindelijk komen we bij de bar in Peón en voor we zitten roept een andere pelgrim al naar ons dat de bar dicht is maar dat er twee automaten staan, een voor eten en een voor drank. Gelukkig hebben we twee losse één euro munten en vallen de ijskoude cola's uit de automaat. net na ons komen de bovengenoemde dames aangestrompeld en ook zij willen graag een drankje, stoppen er een munt in de machine doet niets meer.

We hebben als eindpunt een camping in Deva uitgezocht en Sleef belt om te kijken of er plek is. De mevrouw aan de lijn verteld dat ze door wat probleempjes tijdelijk gesloten zijn, later horen we dat ze last hebben van bedwantsen! Hoe klein kan je probleem zijn? We konden wel van een tent gebruik maken, maar dan zonder matras of luchtbed, en we konden niet reserveren.
Op de laatste drie kilometer tot deze bar hadden we al een paar keer een aanplakbiljet gezien van Casa Rural. Voor €25,- een driegangendiner met voldoende drank, slapen en een ontbijt. Terwijl Sleef de Casa belde stopte er een auto, en een man die aan het telefoneren is stapt uit, het bleek de gesprekspartner van Sleef te zijn, David van Casa Rural! We konden reserveren en de dames ook. Ze vroegen of we mee wilde rijden, maar als echte pelgrims lopen we tot de herberg, of we dan de rugzakken kwijt wilden, maar die horen bij de uitrusting van een pelgrim. Dus we gingen op pad. Volg de pijlen naar .... Vertelde David in zijn beste Engels, en wij volgden inderdaad de pijlen. Dat betekende een twee berg over, weliswaar een stuk lager, maar na 18 kilometer achter de kiezen te hebben lijkt dat een stuk zwaarder. Sleef had intussen wat last van verzuring en ik van mijn luchtwegen, dus stopten we iets meer dan normaal. Maar zo kom je er ook! Uiteindelijk kwamen we boven en hadden een fenomenaal uitzicht op de oceaan. We werden er beide stil van., en vergaten er foto's van te maken. Vervolgens ging het steeds berafwaarts en we kwamen de Casa maar niet tegen. Wel kwamen we de dames weer tegen en die begonnen te vragen waar het nu moest zijn? We snapten er niets van. Sleef ging op zijn telefoon kijken waar het moest zijn, en de app gaf aan dat het vijf kilometer de andere kant op was, dat kon toch miet waar zijn?
We liepen gewoon verder en kwamen de dames ook niet meer tegen, waren we dan de Casa voorbijgelopen? Terwijl we het daar over hadden ging Sleefs telefoon, David, die vroeg waar we bleven. Bleek hij ons de verkeerde kant opgestuurd te hebben, of wij hadden het niet goed begrepen. In ieder geval komt hij ons ophalen.
Is het toch inderdaad totaal de andere kant op, weer om de berg heen naar een werkelijk schitterende locatie, we hebben weer een eigen kamer, en een heerlijke buitenruimte. Het diner wordt om half negen geserveerd en tot die tijd vermaken we ons met onze mede pelgrims, een Duits echtpaar, een jonge Duitse vrouw, een jonge Spanjaard uit noord Spanje en nog een Italiaanse vrouw van middelbare leeftijd. Erg gezellig allemaal bij elkaar.

Later hebben Sleef en ik het er samen over, hoe mooi het allemaal loopt en wat er allemaal voor ons geregeld wordt. De leuke ontmoetingen, aparte slaapplaatsen en de heerlijke kookkunsten van de Spanjaarden. We genieten er met volle teugen van.
Daarnaast ben ik ervan overtuigd dat we voor nu de beste keuze hebben gemaakt, door de Camino Del Norte te gaan lopen, ik ben trots op mezelf, en op Sleef!
Op naar weer een nieuwe dag!

Geschreven door Pelgrimbuis.reisblog