Gisteravond konden we in ons hotelletje voor €10,- mee eten met de pot en dat hebben we maar gedaan. Verder was er geen winkel of iets te bekennen en we hadden alleen nog een krentenbol en een Naranja ( sinaasappel).
Om half negen werd de maaltijd geserveerd, een enorm bord met friet, salade en stoofvlees met erwtjes. Het smaakte fantastisch. Daarbij een karaf Spaanse wijn, wat ongeveer smaakt als druivensap.
Als toetje een pudding omringt met slagroom, genoeg calorieën na zo'n zware dag.

Om tien uur lagen we op bed, moe, voldaan en benieuwd naar de dag van morgen. Voor we in slaap vielen luisterde we nog even naar een onweersbui die overtrok en de lucht lekker afkoelde.
Vanochtend werden we om 08:00 uur wakker, heerlijk geslapen en mijn lichaam is voor een groot deel hersteld. Op het gemakje hebben we de rugzakken ingepakt, want we lopen vandaag minimaal 12 en maximaal 18 kilometer. Dit komt omdat we gisteren vier kilometer verder gelopen waren dan eigenlijk de bedoeling was, omdat er in Colunga geen albergues zijn, maar alleen dure hotels.

Fris en vrolijk gaan we op pad en het voelt goed. Mijn schoenen zitten lekker, de voeten en tenen voel ik niet (wat goed is) en de rugzak zit na de eerste onwennige meters ook we helemaal goed. We beginnen met een klim van 200 hoogtemeters, fijn dat we dat kunnen doen nu we nog fris zijn. Het gaat prima. We komen een vader en zoon tegen die samen de Camino lopen, druk in het Spaans met elkaar pratend. Hoe geweldig moet dat zijn?
Verder genieten we van de adembenemende uitzichten, de koeien met bellen om hun nek (net Zwitserland), en de heerlijke temperatuur, niet te warm nog. Ook komen we nog een prachtig pad tegen dat langs een beekje en een waterval loopt, dat herinnert ons aan de "variante spirituel" van vorig jaar.
Na ongeveer zes kilometer, stoppen we voor een bouwval en eten daar onze naranja's op. Die zijn zo enorm lekker hier in Spanje, zo heb ik ze in Nederland nog nooit gegeten. Terwijl ik ga zitten voel ik allemaal elektrische schokjes door mijn knieën gaan, een enorm irritant en ook wel pijnlijk gevoel. Het is alleen als ik ga zitten en wanneer ik weer opsta, tijdens het lopen heb ik er geen last van.

Na de rustpauze duiken we weer het bos in, een smal paadje tussen de eucalyptus bomen door. Ik vind dat hele indrukwekkende bomen. Ik merk ineens dat alle energie uit mijn lijf is verdwenen en ik kan mijn benen bijna niet meer voor elkaar gezet krijgen, het tempo is er totaal uit. Sleef loopt een aantal meters voor me, en om niet te hoeven slenteren stopt hij na ongeveer 300 meter en wacht dan weer op me. Zo kan hij wel mooi van het uitzicht genieten, iets dat bij mij op het moment niet meer binnenkomt, ik heb het gewoon te zwaar.
Het is heel raar eigenlijk, alles voelt goed, geen last van welk lichaamsdeel dan ook, en toch kan ik maar met heel veel moeite lopen. Ik lijk wel helemaal leeg. Het is niet anders. Als we bijna 10 kilometer gelopen hebben stoppen we voor de derde keer wat langer, nu om extra magnesium te pakken, wellicht dat ik daar van opknap. We besluiten op dat moment ook om na 12 kilometer te stoppen, en als we net weer onderweg zijn ziet Sleef een aanplakbiljet met daarop een Albergue met donativo. Dat betekent dat je mag betalen wat je wil.
Sleef besluit te bellen en krijgt een mevrouw aan de lijn, ze blijkt Française te zijn en laat Frans nu net Sleefs tweede taal zijn, alles komt dus goed. Ze gaat pas om vier uur open maar we mogen wel de rugzakken vast komen brengen. Nog een kilometer en we doen er bijna drie kwartier over. Normaal is dat vijftien nimuutjes.

Eenmaal boven bij de Albergue worden we zeer hartelijk ontvangen en Sleef en de eigenaresse praten ronduit over van alles en nog wat. Ik versta een beetje Frans en kan het af en toe volgen.
Op een gegeven moment neemt de eigenaresse mij mee naar buiten en al druk pratend lopen we naar een door haar zelfgebouwde voeten spa, dat moest ik doen van haar. Helemaal geweldig, wat een genot, het koude bergwater over mijn voeten. Sleef kwam er bij zitten en toen we bijna klaar waren, kwam ze met twee stukken stokbrood met een aardappel/ei gerecht erop en twee biertjes aanlopen. Voor ons om tot rust te komen!

Om half twee vertrekken we even naar de stad om inkopen te doen en een terrasje te pakken. Na de supermarkt gaan we naar de Panederia voor een chocolade croissant en een sterke kop koffie. We rusten lekker uit en hebben het over de mogelijkheden voor onze verdere tocht. Gezien mijn huidige staat is de Camino primitivo niet haalbaar, een alternatief zou zijn om de Camino del Norte verder af te lopen, die is minder zwaar. Een laatste wandelroute zou zijn om terug naar Santander te lopen, maar we moeten even uitzoeken hoe ver dat is.

Om vier uur zijn we weer terug bij de Albergue en schrijven ons in. Nu blijkt dat de mevrouw vanavond voor ons gaat koken (ook donativo) en dat er morgen ook ontbijt is. (Daar staan we met onze boodschappen). Maar niet getreurd, we gaan er met volle teugen van genieten. Wellicht draagt het bij aan meer energie voor morgen. Ik heb ook nog een zakje ORS ingenomen, zodat ik zeker voldoende zouten en suikers binnen heb.

Morgen na ongeveer vijf kilometer splitst de weg zich op, primitivo links en del norte rechts, tot die tijd kunnen we beslissen wat te doen. Zoals ik al vaker gezegd heb en het ook echt voor mij zo voelt, het gaat om het vertrekken en onderweg zijn, het doel is niet belangrijk.

Nu, na het douchen en kleren wassen zit ik buiten op de schommelbank dit blog te schrijven en laat het verder allemaal op me afkomen, we krijgen wat we nodig hebben, niet meer, maar zeker ook niet minder.
Tot morgen.

Geschreven door Pelgrimbuis.reisblog