Gisteren kreeg ik van mijn wandelmaat en vriend Sleef een bericht dat hij een nieuw blog heeft geschreven. Dat herinnerde me eraan dat ik er ook een aan het schrijven was, maar nog niet afgemaakt heb.
Een paar dagen nadat ik onderstaande tocht gemaakt had, brak ik spontaan twee ribben. Niemand weet wat er aan de hand is en inmiddels heb ik foto's laten maken, een botdichtheidsonderzoek laten uitvoeren,en ben bij de internist binnenste buiten gekeerd. De uitslagen van dit alles komen eind van de maand binnen en de komende zes weken moet ik rustig aan doen. Lopen gaat gelukkig wel weer, en de mantelzorgwoning is zo goed als klaar. Er wordt zelfs al gebruik van gemaakt!
Ik wil toch graag het verhaal van mijn tocht nog met jullie delen, het begint hieronder.



Het is al weer even geleden dat ik een lange wandeling heb gemaakt en ik heb er echt weer zin in. De mantelzorgwoning is zo goed als klaar en we zijn erg trots op het resultaat. Het ziet er prachtig uit, en kan vanaf nu gebruikt worden.
Tijd dus om weer kilometers te gaan maken, zeker omdat ik me in een gekke bui ingeschreven heb voor de vierdaagse van Nijmegen. Ik wil het nu wel eens meemaken. Vroeger als klein kind, liepen we altijd korte stukjes met militairen mee en dan kregen we een sticker, pin, badge of snoepje. Daar heb ik leuke herinneringen aan. Mijn wandelmaatje Sleef heeft de vierdaagse al vaker gelopen en bleef vragen of ik ook mee ga doen. Bij deze dus. 4 keer 40 kilometer! Ik ben ingeloot en heb een plek gekregen.

Vandaag wil ik ergens rond de 40 kilometer gaan lopen, kijken of dat gaat. Ik besluit langs de Siep naar Mook te lopen en dan via Molenhoek het Maas-Waal kanaal over en dan daar te kijken hoe verder te gaan. De eerste kilometers vliegen onder mijn steunzolen door en ik geniet van het mooie weer, de rust, het water en de vogels. Ik voel me erg gelukkig, dat ik dit op deze mooie dag mag en kan doen.
Na 5,5 km pak ik een bankje aan het water om uit te rusten. Terwijl ik zit komen er twee mannen aan die de groenvoorziening regelen. Ze stoppen bij me om de prullenbak leeg te maken en wat ernaast gevallen spullen op te rapen, zodat alles weer schoon is. We raken aan de praat.
Het zijn mannen met een handicap, die als dagbesteding dit werk doen, vol trots! Zo mooi om ze gepassioneerd over hun werk te horen praten. Ik vraag of ze het niet vervelend vinden om het afval op te moeten ruimen, en een van de mannen reageert als volgt: "stel, alles is bijna schoon op wat lege bierblikjes en lege sigarettenpakjes na, en wij ruimen dat op, dan is de natuur weer zoals hij hoort te zijn, prachtig! Wij vinden het fijn om te mogen doen. Dit stuk hoort niet eens bij ons werk, en toch doen we het iedere dag, om de natuur mooi te houden!"
Hoe geweldig is dat? Ik ben onder de indruk van hun enthousiasme. Hij vraagt aan me of ik veel wandel, en ik antwoord bevestigend. Hij vertelt me dat hij ook veel wandelt met zijn vriendin, tijdens de wandelingen hebben we echte gesprekken zegt hij, over het leven en wat we belangrijk vinden. Thuis zijn de meeste gesprekken meer zakelijk of gericht op het samenzijn. Zoals de belastingen, boodschappen, wie wat moet doen, de was etc.
Mooi gezegd, dat is weer eens iets om over na te denken. Ik neem afscheid en vervolg mijn weg.
Aan het einde van Mook kom ik onder de spoorbrug door. Voeger zat ik aan de andere kant van Maas op de middelbare school, en ging ik ook vaak in Cuijk stappen. Als ik dan de laatste pont gemist had, namen we wel eens de spoorbrug terug naar huis, wachten tot de trein voorbij was en dan als een speer met de fiets over de brug naar de overkant. Nu loop ik er onderdoor en vervolg mijn pad richting Molenhoek.
Vroeger was er een verbindingsweg tussen Molenhoek en Heumen, over de oude sluis, tegenwoordig is er een brug overheen gemaakt, en de weg loopt langs Heumen. Ik vind het leuk om door Heumen te lopen en te kijken of ik me er iets van herinner, en loop over de brug en ga direct daarna naar beneden, langs de oude sluis. Wat een mooie weg is dit, ik ken het niet meer terug.
Ik loop door Heumen heen en vervolg de weg richting de brug van de snelweg A73 over de Maas richting Cuijk. Vlak voor de oprit zie ik een bord met fietsroutes en ik bekijk de omgeving. Dan besluit ik in een spontane bui om langs de Maas richting Grave te lopen. Ik weet dat er bij Nederasselt een Molen aan een grote vijver staat en dat lijkt me een mooie plaats om mijn lunch op te eten.
Terwijl ik langs de Maas loop en geniet van de vissers, de schapen en de koeien denk ik nog eens aan het gesprek met de mannen van de groenvoorziening. Hoe mooi is dat als je gepassioneerd iets kunt en mag doen? En zijn opmerking over gesprekken tijdens het wandelen was echt raak wat mij betreft. Ik heb zelf ook al zoveel mooie gesprekken onderweg gehad, Met Floor, Eline, Sleef, met familie en vrienden waarmee we een wandelingetje maken maar zeker ook met vreemden die ik onderweg tegenkom.
Voor ik het weet heb ik de afstand naar Nederasselt afgelegd en ga ik op een bankje zitten vlak bij de molen. Dit stukje wandelgebied is ook onderdeel van de "Walk of Wisdom", die ik samen met Floor en Eline heb gelopen. Mijn zwager Dirk heeft ook nog een stuk meegedaan, wat erg leuk was.
Na de lunch en rustpauze, vertrek ik weer richting Heumen, nu helemaal langs de Maas en niet zoals op de heenweg door de dorpen heen. Hele stukken kom ik niemand tegen, ik lijk wel alleen op de wereld, gelukkig kan ik ook daarvan erg genieten. het weer is werkelijk prachtig, de vogels fluiten en verder hoor ik alleen mijn schoenen die het zand en grind raken bij iedere stap, een heerlijke cadans. Het voelt meditatief, ik krijg er ook energie van. Inmiddels ben ik de 20 kilometer al royaal gepasseerd en mijn lijf reageert er erg goed op. Ik drink regelmatig uit de camelbag, rust op tijd en heb geen haast.
Na 26,5 kilometer ben ik weer terug bij het fietsbord bij de brug over de A73 en besluit de brug te pakken en over te steken naar Cuijk. Aan de andere kant van de brug staat het bord "welkom in Brabant" en ik realiseer me dat ik Limburg en Gelderland al heb gehad, dit is de derde provincie van vandaag. Grappig eigenlijk dat we alles in hokjes verdelen, en tegelijk ook erg jammer. Dat schept afstand in plaats van verbondenheid, en ook strijd. Het past niet bij mijn geloof, ik geloof in samen, in alles is één, ik ben omdat jij bent, Ubuntu!

De kilometers tussen de 26,5 en de 30 vallen me wat zwaarder dan verwacht, ik voel dat mijn lijf reageert op deze inspanning. Ik besluit wat meer te rusten om het niet te overdrijven. Ik loop door het industrieterrein richting Katwijk, een klein plaatsje aan de andere kant van de eerder genoemde spoorbrug. Vroeger fietste ik hier heel regelmatig, als de pont bij Middelaar, om wat voor reden dan ook, uit de vaart was. Nu ik hier loop valt me voor het eerst de grote kerk op en mijn aandacht wordt getrokken naar een grote grot achter de kerk. Ik loop de kerkplaats op richting de grot, het blijkt een replica van de grot van Lourdes! Nagebouwd op een kwart van de ware grootte en in de grot bevindt zich een stuk steen uit de echte Lourdesgrot, van de plek waar Maria aan Bernadette verscheen.
Ik ben onder de indruk van het geheel, en neem een moment stilte.
Daarna loop ik weer verder en de tegemoetkomende pastoor, wenst me een fijne wandeltocht. (het lijkt wel een scene uit "dagboek van een Herdershond".
Eenmaal bij de Maas loop ik het fietspad op en zie twee wat gezette heren, al sigaren rokend op een bankje in de zon zitten. Ze vragen of ik voor de vierdaagse aan het trainen ben, een vraag die je in deze tijd, in onze omgeving heel vaak gesteld wordt.
Ze trainen zelf om af te vallen, ieder dag een uur. Maar, zegt de ene man, ik word eigenlijk alleen maar dikker. Zou het kunnen zijn omdat ze van bankje naar bankje, en van sigaar naar sigaar lopen? Ik weet het niet. Ze hebben het in ieder geval erg gezellig samen. En ik heb weer een gezellig gesprek en een rustmomentje!

Nu loop ik naar de pont van Middelaar en hoop niet dat hij uit de vaart is, dan heb ik pas echt een probleem! Ik kan weer over de spoorbrug terug, maar dat doe ik liever niet meer. En dat zou een extra tocht van een kilometer of 8 opleveren, ik blijf in de verte turen of ik de pont zie.
Opeens zie ik een geraamte van een vogel met de vleugels wijd uit elkaar, waar allemaal Jacobsschelpen aanhangen, geen idee wat de betekenis hiervan is. Het geheel is geplaatst boven op een kazemat. Een kazemat is een kleine bunker, die in 1939 geplaatst zijn om de Duitsers zo lang mogelijk tegen te houden bij de Maas.
Niet dat het iets geholpen heeft, want de Duitsers hadden al heel snel de brug bij Gennep veroverd.

En dan zie ik de pont varen, wat een geluk! dat scheelt veel extra kilometers. Ik loop er langzaam heen en ga op een bankje zitten wachtend tot hij komt. Ondertussen bedenk ik welke route ik het laatste stuk zal nemen. Het wordt uiteindelijk via de Siep aan de Middelaarse kant en dan een ijsje bij de Loopplank. Dat zet weer aan tot tempo maken, een ijsje!
Ik loop de weg tussen de weilanden door, en geniet van de Lakenvelder runderen, die in de wei staan te grazen. In Middelaar bij het kruispunt sla ik linksaf, richting de Siep. Lang geleden, toen het heel hoog water in Limburg was, heb ik hier door de straat en over het kruispunt gesurft, niet meer voor te stellen!
Als ik weer het bos inloop richting Restaurant de Loopplank, kom ik bekenden tegen en die vragen naar Eline, alles is goed met haar vertel ik ze, gelukkig maar. Ze hadden een kaartje voor haar klaar staan, maar wisten niet wat erop te schrijven. Ik snap dat wel.
En dan ben ik bij de Loopplank en bestel voor mezelf een coupe met aardbeien, vanille-ijs en slagroom en een kop thee. Ik heb er nu bijna 39 km opzitten en moet er nog ongeveer drie naar huis. Ik heb een zeer goed gevoel over de tocht en het ijs smaakt goddelijk! Wat een mooie dag. Als ik weer uitgerust ben begin ik aan het laatste stuk, na een kleine kilometer kom ik een oudere vrouw tegen en raken we aan de praat, ze vraagt naar de betekenis van mijn tatoeage en ik vertel haar over Daan.
Ze vraagt of mijn relatie met mijn vrouw nog goed is na deze heftige gebeurtenis. Het blijkt dat ze samenwoont met een man die drie dochters heeft waarvan er een op 20 jarige leeftijd overleden is. Hij kon dat niet samen met zijn vrouw verwerken en een scheiding was uiteindelijkhet gevolg. Nu, na al die jaren is hij er nog steeds verbitterd over. Zelfs nu hij met een andere vrouw een relatie heeft en samenwoont. Hij mist zijn dochter en heeft het gevoel dat hij gefaald heeft in het leven. Ik leef met hem, maar zeker ook met haar mee. Ik vertel haar dat mijn visie is, dat het leven je lessen aandraagt en dat je zelf moet onderzoeken wat je ervan kunt leren. En sommige lessen zijn moeilijk, zwaar, bijna onmogelijk, maar daar leer je wel het meeste van. Dus zit het even tegen, vraag jezelf dan af wat de les is die je voorgeschoteld krijgt. En leer ervan!
Na afloop geeft ze me een hand en bedankt me voor het fijne gesprek en met een heel fijn gevoel loop ik de laatste meters naar huis. 41.4 kilometer op de klok, bijna 2500 calorieën, ik moet de volgende keer meer eten meenemen!

Geschreven door Pelgrimbuis.reisblog