Ieder jaar vieren we de verjaardag van Jos, mijn schoonvader die inmiddels 3 jaar overleden is. We doen dit door middel van een activiteit en een diner. Hansje, mijn schoonmoeder wilde graag met ons gaan wandelen in de Hatertse vennen en vroeg mij een route uit te zetten. Ik heb vier verschillende wandelroutes uitgezet, met verschillende afstanden. We kiezen uiteindelijk voor een route van 5,2 km.

We parkeren de auto bij Pannekoekenrestaurant St. Walrick. Vandaar steken we de weg over en lopen in zuid oostelijke richting tussen de vennen door. Het is een open terrein en aangezien het 2 graden onder nul is met een redelijk harde, ijskoude oostelijke wind, voelt het erg koud aan. Mutsen op, handschoenen en winterjassen aan en het is te doen. gelukkig schijnt af en toe ook de zon nog.

Het is een prachtig gebied, duinen, hei, dennenbomen en bevroren vennen. Ook komen we af en toe ruiters tegen, die hier ook echt bij het geheel horen.
We genieten van elkaar, de gesprekken en de omgeving. Ook de vrolijk schaatsende menigte draagt bij aan het vreugdegevoel dat ik heb. Het is heerlijk om weer even buiten te zijn en uit de klusbroek. Niet dat ik het klussen vervelend vind, maar ik mis het buiten zijn. Het klussen schiet erg op.

We steken een asfaltweg over en dan komen we in het beboste gebied, het voelt ineens heel intiem. En het is er direct een stuk warmer. Eline, Dirk en Lisette gaan na de wandeling nog even schaatsen op de vennen en kijken dan ook al waar het beste ijs te vinden is. Ik schaats niet meer sinds ik, bij de laatste keer dat ik schaatste, op het ijs wakker werd en totaal verlamd was. Met de ambulance naar het ziekenhuis en driekwart jaar revalidatie waren het gevolg. Misschien gek, maar ik durf niet meer op schaatsen te staan.

We lopen omhoog en weer naar beneden, over de duinen. Floor en ik hebben hier vorig jaar ook gelopen toen we onze Walk of Wisdom hebben gelopen. Een prachtige route vanuit de Nijmeegse Stevenskerk van 150 km door 11 gemeentes, drie provincies en twee landen, die Floor en ik in een week gelopen hebben.

We lopen over een verhard bospad terug richting het einde van de tocht en komen we bij de ruime van St. Walrick, en de lapjesboom.
De lapjesboom vind ik fascinerend. Het is een ongeveer honderd jaar oude zomereik.
Het verhaal gaat dat als een lapje stof van de pyjama van de zieke aan de boom werd gebonden, deze ervoor zou zorgen dat de koorts verdwijnt, en de zieke geneest.
Er doen allerlei verhalen de rondte over hoe dit lapje opgehangen moet worden en op welk tijdstip. Zo gaan er verhalen dat niemand je mocht zien en dat je het inde holst van de nacht moest ophangen, dat je niet meer mocht kijken nadat je het opgehangen had, of dat je achteruit terug moet lopen.
Ik ben er ooit geweest met een energetisch healer en volgens hem staat de boom en de ruime op een hele energetische plek, waar de goede energie uit de grond omhoog komt en de ziekte op die manier uit de pyjamastof wegneemt.
Wat het ook is, de plek voelt voor mij erg fijn en het mooie is, dat er ook in 2018 nog steeds veel lapjes in de boom hangen. Aangezien ook het verhaal rondgaat dat de boom een beperkte werking zou hebben, zijn er ook lapjes in de dichtstbijzijnde jonge boom gehangen. Misschien is dat ook wel gedaan omdat men niet meer bij de takken van de oude boom komt, omdat die te hoog zijn. Wie zal het zeggen?

We sluiten onze tocht weer af bij het Pannekoekenrestaurant, waar we ons even opwarmen, en Eline, Dirk en Lisette gaan schaatsen.

Geschreven door Pelgrimbuis.reisblog