Afgelopen weken heb ik weinig tot niet gewandeld, veel verder dan een rondje met Guus, onze hond kwam ik niet. We zijn druk bezig geweest met het betegelen van de mantelzorgwoning. Bijna 50 m2 houtlooktegels in de woonkamer en keuken en de wanden van de badkamer in een combinatie van wit en grijs. Daarnaast hebben we een keuken gezet, en die is bijna klaar.
Dan alleen nog maar even de hele woning schilderen en dan hebben we weer rust. We willen proberen dit voor 21 maart klaar te hebben, niet omdat dan de lente begint, maar omdat Elines operatie op die dag gepland staat. Ze moet nog even volhouden en ik vind het bewonderenswaardig hoe ze me de situatie omgaat.

Ze wil in optimale conditie zijn, om zo snel mogelijk van de operatie te kunnen herstellen en daarom sport ze weer en vroeg ze vanmorgen of we samen een stuk konden gaan wandelen in de bossen, nou dat hoef je maar een keer aan me te vragen. Dan gaan we vanmiddag wel verder met tegelen, de laatste wand van de badkamer nog.

Ik vul mijn rugzak en we gaan samen op pad. Het eerste stuk lopen Floor en een vriendin nog een stuk met ons mee, want die gaan bij Floors moeder op bezoek. We hebben daar vanmorgen een auto neergezet, zodat ze terug kunnen rijden. Zodra we het bos inlopen voel ik de goede energie, iedere keer ben ik verbaasd dat het zo in balans voelt in het bos. Zo vredig, alles klopt gewoon. Echt een heerlijk gevoel, de energie stroomt en geeft me vleugels.

Een tijd geleden kreeg ik ineens de behoefte om een rozenkrans mee te nemen op mijn camino, waarom dat is, weet ik niet maar het bleef maar in mijn hoofd zitten. Ik had het er met mijn moeder over en ze vertelde me dat ze de rozenkrans van mijn vader nog had. Ik heb hem gekregen. Hij heeft deze krans tot zijn 22e jaar altijd op zak gehad en gebruikt. Ik heb lang na lopen denken over het bidden van de rozenkrans,, maar ik denk dat het een vorm van meditatie geweest moet zijn, zoals de boeddhisten hun mantra "Ohm mani padme ohm" gebruiken of de hindoes "Gayatri mantra". En dan ineens schiet de Hawaiaanse mantra meditatie "ho'oponopono" door mijn gedachten.
Dat is een hele krachtige meditatie waarbij je de volgende zinnen uitspreekt.
I'm sorry
Please forgive me
Thank you
I love you
Het is gebaseerd op de gedachte dat je totaal verantwoordelijk bent voor alles in je leven, dus ook de mensen om je heen. Als iemand bijvoorbeeld vervelend tegen je doet dan kun je door het zeggen van de Ho'oponopono jezelf en de ander helpen en zal het probleem oplossen.
Het is echt de moeite waard om eens te googelen op dit onderwerp.
Naast de rozenkrans bestaat er bij de protestantse kerk tegenwoordig een armband met "levensparels", ontwikkeld door een gepensioneerde dominee, uit Zweden. Hij bedacht de levensparels als hulpmiddel om te mediteren, bidden en jezelf te verdiepen. Iedere parel heeft een betekenis en helpt bij het zoeken naar verdieping. Deze heb ik ook in de rugzak zitten, ik wil me verder in deze levensparels verdiepen en kijken wat het voor mij kan betekenen.

Samen met Eline lopen we door het bos tot we bij de weilanden van Bredeweg uitkomen. We zien een geschrokken haas hard van ons wegrennen en een stuk verderop weer op ons wachten, alsof hij wedstrijdje wil doen. We lopen met een stevige pas, en gelukkig is de ondergrond bevroren anders zouden we in de modder lopen, we genieten van de natuur en elkaar. De zon schijnt en we hebben de wind in de rug, geen centje pijn. er is nog wel veel schade van de stormen van januari en ik voel spijt dat deze reusachtige bomen geknakt over de paden liggen. Spijt omdat een boom ook leven is, en nu niet verder mag groeien. We weten nooit waar ons leven eindigt, dus laten we er maar veel van genieten! We lopen langs de bosrand verder tot we bij een bankje komen en daar rusten we even uit en drinken wat water. Daarna moeten we weer een stuk het bos in, om vervolgens rechts af te buigen en door een weiland naar het pad richting dal te lopen. In de wei geen schapen of stieren, en zo kunnen we rustig doorlopen.

Als we het zevendal inlopen komen we bij een plek waar grote rotsen uit diverse Europese landen liggen. Hier lag in de ijstijd een gletscher. Het dal verbindt de Kiekberg met de Mookerhei, het is een hele mooie plek, waar regelmatig herten en reeën te zien zijn. Helaas nu niet en dus bekijken we rotsen uit Småland Zweden waar de IKEA oprichter vandaan kwam, rotsen uit Zuid Duitsland en de Ardennen, waarbij van de rotsen een stuk afgezaagd en gepolijst is, zodat je kunt zien hoe de binnenkant eruit ziet. Het grappige is dat ze er van buiten niet heel speciaal uitzien maar van binnen prachtig zijn, een mooie metafoor voor hoe je naar mensen zou kunnen kijken. Daan leerde me altijd al om niet te oordelen, en nu zie ik wederom dat het in het leven niet gaat om de buitenkant! Een groot huis is leuk, maar maakt je niet leuker, een sportwagen is mooi, maar maakt je niet mooier, een prachtige man of vrouw is niet leuker, gezelliger of beter dan een lelijke man of vrouw... Het is wie je bent en wat je doet wat je mooi maakt. Dan bedoel ik niet wat voor werk, maar wat je voor en met een ander doet.
We genieten nog even van de stenen en lopen dan door voor het laatste stukje, ook weer door het bos en dan over de Bisseltse Baan naar de herberg, die op de grens van Limburg en Gelderland staat. De herberg waar we veel meegemaakt hebben. Bitterballen eten met Eline en Daan en Floors ouders, de afscheidsviering van Daan, en een aantal lekkere lunches.
Net voor de herberg is er een Mariakapel waar ik samen met Sleef onze eerste selfie van 2016 maakte, ook nu heb ik er weer een fotomomentje. Ik heb een goede fotograaf bij me tenslotte, dankjewel Eline!
We genieten van een heerlijke lunch en kijken en luisteren naar de mensen om ons heen. Elines oog valt op een "kakmadam" die met een Louis Vutton tas en op hakjes de herberg binnen komt en kakkineus praat. Een dankbaar gespreksonderwerp voor de terugweg.
We besluiten in verband met de tijd om ook naar Floors moeder te lopen en van daar uit met Floor mee te rijden naar huis.
We hebben een kleine 10 kilometer gelopen en het was heel fijn.
Volgende zaterdag gaan we weer, nu eerst weer een week klussen.
En dan maar hopen dat het snel 21 maart geweest is, de stress van de operatie achter de rug is en we aan de gang kunnen met Elines herstel.
Vol vertrouwen!

Geschreven door Pelgrimbuis.reisblog