Eline probeert zoveel mogelijk naar school te gaan en moet vandaag 3 uurtjes naar school. Ze vraagt me of ik haar wil brengen, omdat ze nog steeds erg moe is, maar wel wil gaan. Mijn eerste reactie is dat ik er geen zin in heb en dat ik dan mijn moeder in de ochtend niet kan helpen, dat stond namelijk in mijn agenda. Er op een afstandje naar kijkend, realiseer ik me dat ik haar natuurlijk wel ga brengen! Maar hoe dan de tijd door te komen van 10 uur tot 13 uur?
Om 8:15 stuur ik een berichtje naar Sleef en Beppie met de vraag of ze het druk hebben, misschien heeft Sleef zin in een wandeling?
Direct kom er een berichtje terug van Beppie dat Sleef tijd, en zin heeft om te wandelen, dus ik doe de wandeluitrusting weer aan en breng Eline naar Rosmalen.
Om tien uur word ik verwelkomd door Beppie met een lekkere bak koffie en daarna vertrekken we.
Sleef stelt voor om een rondje Engelermeer te doen, een mooi natuurgebied.
Het eerste stuk is modderig en dat zie ik niet zo zitten maar doordat het gevroren heeft, zakken we niet in de blubber, en is het toch een goed begaanbaar pad. Zo zie je maar dat het niet altijd is wat het lijkt denk ik bij mezelf.
Dat is ook wel een thema in mijn leven. Door geen vragen te stellen maar aannames te doen, zien de wereld, en de mensen om me heen er anders uit dan ze daadwerkelijk zijn. Pas door verwondering en vragen te stellen kan ik dicht bij het ware komen. En zoals Daan altijd aan me voordeed, niet oordelen!

Nadat we de vissteiger gepasseerd zijn komen we in een bomenrijke omgeving langs de oever van het Engelermeer. Waar vroeger mannen elkaar hier opzochten lopen nu de landgeiten en bokken. Eind jaren 50 was de Nederlandse Landgeit en bok bijna uitgestorven en is er een nieuw fokprogramma opgezet, Hier bij het Engelermeer lopen er veel te grazen, en ze zijn redelijk tam. We konden er dichtbij van genieten, en wat foto's maken.
Het voelt vertrouwd om weer met Sleef onderweg te zijn en het is net of we gisteren pas teruggekomen zijn uit Portugal. We hebben het over wat we dit jaar allemaal gaan doen. Ik begin eerst met de afbouw van de mantelzorgwoning, dan veel wandelen, misschien de Nijmeegse Vierdaagse lopen en in September de Camino Primitivo. Tussendoor met Eline op stedentrip en veel zeilen in Friesland. Ik heb ook nog een leuke wandeltocht gevonden die Mariken van Nieumeghen samen met Moenen (de duivel) maakte naar Antwerpen. Alles is echter afhankelijk van Elines operatie en herstel, haar eindexamens en de gezondheid van mijn schoonmoeder.

Inmiddels zijn we bij een gedenkplaats aangekomen van de Engel van het Meer. Op deze plaats werd in januari 2007, een overleden meisje gevonden, ze was maar een paar dagen oud geworden. De ouders zijn nooit gevonden. Terwijl ik hier sta probeer ik er geen oordeel over te hebben. Ik ken de achtergrond van het verhaal niet, en wil geen aannames doen. Wat ik wel weet, is dat mijn kinderen, alles voor me zijn, mijn grootste geluk. Ook al is Daan niet meer knuffelbaar, toch heb ik nog steeds veel contact met hem. Eline is mijn grote trots, zoals ik in mijn vorige blog al schreef. Ik geniet van haar.

We lopen verder en we zien erg veel vogels in het water. Waarbij Sleef me er op attent maakt dat het lijkt of ze per soort gerangschikt zijn. Ik kijk eens goed en het is waar wat hij zegt, hoe apart! Ik loop naar de waterkant en daar zijn de vogels niet van onder de indruk, ze blijven gewoon op het water zitten. Zelfs als Sleef aan het eind van de steiger van watersportvereniging Engelermeer gaat staan, blijven de vogels rustig zitten, totaal niet onder de indruk van ons.

We nemen afscheid van het meer en lopen de dijk op richting Vlijmen en Haarsteeg, hier staan veel prachtige woningen te koop. Als ik aan Sleef vraag hoe dat komt, blijkt dat hier de nieuwe afslag van de snelweg komt. Het verbaast me dat "de vooruitgang" in dit prachtige gebied komt te liggen. Hoe komt het toch dat we maar blijven uitbreiden en veranderen, met al dat asfalt. Geef mij maar wandelpaden. Ondertussen lopen we lekker samen door, het gaat prima, nergens last. Links zien we nog wat huizen en rechts kijken we over de landerijen helemaal tot aan de kastelen van Engelen. Het zonnetje schijnt af en toe en er waait een koude wind. De komende drie kilometer hebben we wind mee en het laatste stuk zal de wind van opzij komen.

Terwijl we richting de eendenkooi van Haarsteeg lopen hebben we het over positiviteit, geluk en blijdschap. Volgens mij zijn het keuzes, die je zelf kunt maken. Je kiest ervoor om gelukkig te zijn, daar heb je niets of niemand voor nodig. Daarmee wil ik de ziekte depressie niet bagataliseren, maar volgens mij heb je dan een keuze om er iets aan te gaan doen. Ik weet niet of de ziekte te genezen is, net zoals mijn ziekte ook niet te genezen is, maar je kunt er wel op de best mogelijke manier mee omgaan. En dat is dan weer een keuze. Ik kies er voor om positief in het leven te staan. Sleef en ik hebben er een diepgaand gesprek over.

Uiteindelijk gaan we ter hoogte van de steenfabriek rechtsaf richting Engelen en dan krijgen we de koude harde wind inderdaad van opzij. Nog een klein stukje en onze eerste gezamenlijke training zit erop. Het ging vlekkeloos, we hebben nog steeds veel om over te praten en het smaakt naar meer!
Mijn a12,5 kilometer met een gemiddeld van 5,2 km/h, niet slecht.
Komende week geen tijd om te lopen, we gaan vloeren en muren tegelen.

Geschreven door Pelgrimbuis.reisblog