De titel zegt het al, de eerste stappen. Maar waar begin ik dan, en op welke manier?
Ik ben begonnen met het lezen van mijn laatste blog van mijn vorige reis, die Tot slot als titel heeft.
Daarin staat dat een Deen me de vraag stelde of ik nog eens een camino zou gaan lopen.

Sleef vertelde me in december dat hij weer de behoefte heeft om een camino te gaan doen, en of ik mee ga?
Natuurlijk ga ik mee, en we hebben onze focus na wat discussie gezet op de Camino Primitivo, die vanuit Noord Spanje vertrekt en dwars door het Asturië gebergte loopt, met schitterende uitzichten op de Picos de Europa.
De Camino Primitivo wordt ook wel de originele route genoemd en door velen als een van de zwaarste, zoniet de zwaarste camino bestempeld.
Vorige Camino was een kustroute en het lijkt ons leuk om nu de bergroute te nemen. Vanwaar we vertrekken weten we op dit moment nog niet, de Primitivo start in Oviedo, maar wij denken aan Ribadesella of Santander als startpunt. Voorlopig laten we dat nog even open. Deze laatste twee plaatsen liggen aan de Camino del Norte en die loopt ook langs Oviedo. Vanuit Santander starten geeft ons ook een stuk kust en strand, en dat lijkt mooi, maar de afstand wordt dan ongeveer 600 kilometer en we weten niet of we daar voldoende tijd voor vrij kunnen maken.
Ik heb bij onze gezamenlijke vriendin Laurie Ferris in Oakland de nieuwe Camino badges besteld voor 2018, om op de rugzak te bevestigen, dat ziet er zo leuk uit. Laurie stuurde direct een mooie spreuk mee. Ook heeft ze op haar website het verhaal van Daan geplaatst. Het wordt door pelgrims uit de hele wereld gelezen, erg bijzonder. https://thecaminoprovides.com/2017/11/24/hans-walked-the-camino-for-daan/

Vanmorgen was ik net als gisteren al rond half vijf wakker en kon niet meer slapen. Lichamelijk ben ik weer bijna opgeknapt na drie en een halve week last gehad te hebben van een griep, longontsteking en oorontsteking. Twee antibiotica kuren waren er voor nodig om me op te knappen, maar ik ben er bijna weer. Tijd dus om mijn eerste stappen te gaan zetten als voorbereiding op de camino.
Ik heb sinds vorig jaar september nauwelijks meer gelopen. Op 13 september ben ik geholpen aan een liesbreuk en het herstel daarvan duurde veel langer dan verwacht. Half oktober begon de bouw van ons mantelzorggebouw. We hebben besloten om de dubbele garage om te bouwen tot mantelzorggebouw, zodat we, uiteindelijk op een betere en ook makkelijkere manier voor mijn schoonmoeder kunnen zorgen, wanneer de tijd daar is. Volgens de aannemer duurt de bouw ongeveer vier maanden en die tijd zal er ook weinig van wandelen komen, is inmiddels gebleken. Een lange wandeling met de hond bleek het maximaal haalbare.

Ik heb de tijd wel gebruikt om mijn avontuur te herlezen en op verzoek van Eline, ben ik begonnen er een boek over te schrijven. Het wordt een boek over de camino, gecombineerd met verhalen over mijn leven tot nu toe. Ik heb het boek van Hape Kerkeling met als titel "Ik ben er even niet" gekregen en gelezen. dit is het boek dat er voor zorgt dat er zoveel (jonge) Duitsers onderweg zijn op de Camino. Daarnaast heb ik het boek van Simone Awhina en Jessica Menheere met de titel "ik ga op reis en laat achter" voor de tweede keer gelezen, beide boeken zijn erg inspirerend, op hun eigen manier. en dat zet aan tot het schrijven op mijn eigen manier over wat mij overkomt.

Om zeven uur sta ik op en besluit om te gaan. Mijn dagelijkse oefentochtje van vorig jaar van 10 kilometer staat op de planning voor vanmorgen. Sleef loopt al weken afstanden tussen de 20 en 35 kilometer, dus het is hoog tijd dat ik ook aan de gang ga. Ik was mezelf, trek mijn vertrouwde wandelkleding aan en loop naar beneden. Beneden voltooi ik mijn ochtendritueel van pillen en koffie en dan stap ik naar buiten.
Het is 2 graden onder nul, half bewolkt, droog en het voelt erg lekker. Ik heb Daans wintermuts op, die zit zo lekker, en dan is hij ook een beetje bij me.
Ik heb vanmorgen mijn spotify list HFB 70's opgezet, heerlijke muziek uit mijn jeugd en vol goede moed ga ik op weg. Al snel gaan mijn gedachten naar mijn benen. In de afgelopen maanden heb ik zeer regelmatig last gehad van onrustige pijnlijke onderbenen. In het ziekenhuis hebben ze een echo gemaakt van de aders die daar lopen, gelukkig blijkt dat in orde. In het verleden hebben ze al eens een adertje verwijderd omdat de kleppen de verkeerde kant op werkte. Ik heb wel veel last van onverklaarbare blauwe plekken. De dermatologie heeft de huid helemaal onderzocht, maar ziet niets geks. Wel moet ik nieuwe steunkousen laten aanmeten en gaan dragen. Ik wordt doorverwezen naar een neuroloog vanwege de pijnen in de benen, wat dat zal brengen is nog onbekend. Ik heb de steunkousen aan, evenals de orthese, en ben dus maximaal voorbereid onderweg.

Ik loop een stukje langs de rijksweg om vervolgens de Achterbroek op te gaan, een zandpad dat langs de aspergevelden van kwekerij Berns loopt. Ik zie tot mijn verbazing dat de aspergevelden al opgeploegd zijn en dat er al over een groot deel van de ophogingen plastic ligt. Wat ons betreft kunnen de asperges niet vroeg genoeg komen. Traditiegetrouw is het de tweede donderdag van april, maar ik zeg laat maar komen, dat witte goud.
Zowel Floor, Eline en ik zijn er gek op, we eten ze in het seizoen wekelijks. Dan begint ook meestal het weer echt lekker op te knappen, voor mij meestal de mooiste tijd van het jaar. Vorig jaar liepen we in deze tijd de camino.
Terwijl ik nog even terugdenk aan onze geweldige camino en wat me dat allemaal gebracht heeft schieten mijn gedachten al snel naar Eline.
Nadat Daan overleden was, vertelde Eline ons dat ze ook een scan van haar hersens wilde, om hetzelfde als wat Daan overkomen is uit te sluiten. In september hebben we hier een gesprek met de neuroloog over gehad, hij snapte Eline volkomen en Eline mocht een scan als ze dat nog wilde, en die werd in oktober gemaakt. Wat niemand verwachtte en wat we zeker niet wilde horen was dat er "iets" zat wat er niet thuishoort. De klap kwam nogal hard aan, al werd ons verteld dat het evengoed een cyste zou kunnen zijn. Afgesproken werd om in januari een nieuwe scan te maken met contrastvloeistof, dan zou duidelijk worden of het om een cyste of een tumor zou gaan. 8 januari is de scan gemaakt en de 10e kregen we te horen dat het een tumor is. Hoe bizar! Onmogelijk maar toch waar!

We zijn zo enorm blij dat Eline de scan doorgezet heeft, want nu is de tumor nog maar een kleine knikker en zit op een plek die goed operabel is. Snel eruit dan maar, Eline staat op de wachtlijst, en ze snappen dat we het liever gister dan morgen laten verwijderen. De manier hoe Eline hier mee omgaat is zo knap, ik ben trotser op haar dan ik ooit in woorden zal kunnen uitdrukken. Tegelijk vind ik dat ze, met alle gebeurtenissen die we recentelijk achter de rug hebben, wel heel snel volwassen wordt. Ik gun haar een onbezorgde jeugd en dat lukt op de een of andere manier op dit moment niet. Daar baal ik van. Evengoed maken we van ieder moment een feestje, we proberen maximaal te genieten.

Iedereen om haar heen zegt dat "het goed komt", maar hoe weten ze dat, vraagt Eline dan. En daar loop ik dan weer over na te denken, die drie woordjes "het komt goed", wat betekent dat eigenlijk? En hoe weten we dan of het goed komt? We gaan er klakkeloos van uit. Ik heb de afgelopen Camino geleerd dat je krijgt wat je nodig hebt, op een tijd dat je het nodig hebt, niet eerder en niet later, en dat betekent automatisch dat het goed komt, maar in welke vorm? dat weten we (nog) niet.
Dus in plaats van "het komt goed" tegen Eline te zeggen, zeg ik tegen haar "ik ben er voor je, loop met je mee, en hou je hand vast als je dat wil"

Diep in gedachte loop ik bijna ongemerkt mijn rondje, en ik voel me op een bepaalde manier heel eenzaam op dit moment, waar dat vandaan komt weet ik niet. Ik merk ook dat mijn benen wat beginnen tegen te strubbelen en ik vraag me af of het rondje dat ik in gedachte heb, niet teveel is voor vandaag. Mijn energie daalt.
Dan ineens breekt de zon door en ik voel direct de warme stralen op mijn huid. Tegelijkertijd zingt Lee Towers de legendarische woorden "You never walk alone" door mijn koptelefoon heen, en zie ik links van me een schaduw met me meelopen (ik schrik ervan, want ik denk Daans slungelige lijf te zien). Er loopt dus ook iemand met mij mee denk ik en ik voel een intens geluksgevoel door me heengaan. Ineens weet ik dat ik me geen zorgen hoef te maken, dat alles komt zoals het komt en dat het goed is.
De glimlach op mijn gezicht blijft gedurende de rest van mijn rondje om de Siep, zelfs wanneer het begint te sneeuwen zitten. De kilometers gaan langzaam maar gestaag voorbij, ik ben blij en geniet van buiten zijn. (doet me denken aan de reclame van Bever, "het maakt niet uit wat je doet, als je het maar buiten doet!)
Na de Siep besluit ik toch om het extra stukje erbij te pakken, want het gaat eigenlijk prima, en zo loop ik weer de Achterbroek op, langs de aspergevelden terug richting huis. Uiteindelijk kom ik net over de tien kilometer heen, op deze bijzondere ochtend.

Alles bij elkaar een mooi begin van een nieuw jaar vol met avonturen, ik voel me een echte avonturier. Volgens het Algemeen Nederlands Woordenboek is een avonturier een persoon die avontuurlijk is aangelegd, niet bang is in hachelijke situaties, trekt naar verre streken en onbekende gebieden, en tot slot iemand die met weinig of geen bezittingen, vaak op goed geluk, zonder al te veel planning vooraf reist.
Wat er ook op mijn pad komt dit jaar, ik zal het omarmen.
Ik weet dat ik niet alleen ben.

Geschreven door Pelgrimbuis.reisblog