Gisteravond kwam er nog een Duitse vrouw van 22 binnen lopen, ze was bekaf en had 42 km gelopen. Direct na het douchen ging ze op bed liggen en viel in slaap. Ook wij lagen vroeg te slapen.

Vanmorgen dan eindelijk de lastste etappe tot Finisterre, een klein 15 km.
Ik had gister in de gids van Rebecca gezien dat er na ongeveer 6 km een dorpje met een restaurant zou zijn en dag zou onze ontbijtplaats worden.
Na1,5 kilometer liep de weg vrij steil omhoog tot 100 meter hoogte en Sleef en ik hadden er beide moeite mee, de spieren waren nog niet opgewarmd.
Ik voelde mijn kuiten protesteren, maar liep rustig door. Éénmaal boven was het weer adembenemend mooi, wat een genot.
Geen ander geluid dan de fluitende vogels en het ritmisch tikken van onze stokken op de grond. En we roken aan alle kanten de lente. Ik hoop maar dat het straks in Nederlands ook snel dit weer zal zijn.
Na 6 km vinden we inderdaad het restaurant en hebben we het duurste ontbijt van deze reis,€5,- pp voor toast met jam en koffie. Maar dan wel onder de palmboom en aan het strand, life is good!
Aansluitend lopen we 7 kilometer, tot we ineens Finisterre zien liggen, aan een prachtig kleurende oceaan.
Dan gaat de weg naar beneden en ineens bevinden we ons op het strand, de laatste 2 kilometer tot het dorp.

Dit is ook het beroemde strand waar de Jakobsschelpen aanspoelen en gelijk zien we er een paar liggen, mooi voor thuis. En voor de volgende die gaat pelgrimeren, een schelp van een pelgrim voor een pelgrim!

Als we in het centrum komen blijkt de Albergue voor twee dagen gesloten, dit is tevens de plek waar de Compostela's worden uitgeschreven, dus die gaat aan mijn neus voorbij.
Voor de Albergue staat een gezellige mollige Spaanse en vraagt of we slaapplaats zoeken, ze heeft een Albergue een stuk verderop. Sleef kletst met haar mee en we besluiten te gaan kijken. Het blijkt een prachtige Albergue met rustige mooie kamers voor een aantrekkelijke prijs, de camino zorgt weer voor ons!

Nadat we ons bed opgemaakt hebben gaan we naar een onbekend strand vlakbij en wassen ons in de oceaan. Na de bedevaart naar Santiago en boetedoening in de kathedraal wast een pelgrim zich in de oceaan bij Finisterre.

Als we terug komen bij onze Albergue blijkt het Duitse meisje ook hier gearriveerd te zijn, we raken aan de klets en ze blijkt als klein kind met misvormde voeten geboren te zijn en heeft veel operaties achter de rug om fatsoenlijk te kunnen lopen. Vorige werk hoorde ze op de radio een lied over de camino en besloot direct een vlucht te boeken naar Santiago en ze loopt in drie dagen 90 km. Gewoon om haar lijf en geest uit te dagen. Ik moet direct denken aan mijn tijd in een rolstoel en wat ik nu aan het doen ben en voel verbondenheid met deze dappere Duitse. Wij zijn vandaag de 400 km grens gepasseerd!

Omdat we vandaag zo weinig km gelopen hebben is het nog lekker vroeg als we besluiten terug te gaan naar het jakobsschelpenstrand. Daar struinen we nog anderhalf uur op zoek naar schelpen, heerlijk rustgevend met het geluid van de brekende oceaan op de achtergrond, en een warm zonnetje op ons lijf.

En uiteindelijk komt weer de vraag, wat doen we met het eten? Op zondag is hier geen supermarkt open dus gaan we restaurants af op zoek naar een maaltijd. We belanden vlak bij de haven bij een Italiaan. Voorgerecht spaghetti Boulognese, hoofdgerecht kip met frieten en tarte a la Santiago met koffie na voor €11,- pp
Als we aan het eten zijn blijkt het een komen en gaan van half dronken, half stoned mensen die hier weed komen kopen, wel vermakelijk eigenlijk. Het eten was prima.
Terwijl we naar huis lopen roept Burgi ons, ze is ook aangekomen, grappig hoe je elkaar steeds weer tegenkomt.
Zo dadelijk loop ik naar de vuurtoren boven op de berg en ga naar de zonsondergang kijken, wie weet wie ik dan weer allemaal tegenkom.
Het zal wel een feeststemming geven daarboven.
Daarover later misschien meer.

Geschreven door Pelgrimbuis.reisblog