Gisteravond heeft Sleef bewezen dat hij naast alle andere talenten, ook een talent als keukenprinses heeft, hij heeft een heerlijke, voedzame maaltijd voor me gemaakt. Pasta met tomatensaus, uien, tomaten, wortelen en nog heel veel andere groenten. Hij smaakte uitstekend!!
Éénmaal in bed begon mijn voet te kloppen en bonken. Ik heb er van 12 tot 2 uur wakker van gelegen. Ik denk dat er een ontsteking onder de voet zit, die verveelt. Uiteindelijk viel ik toch in slaap.
Vanmorgen heb ik een greep in de snoeptrommel (lees medicijndoos) gedaan en een sterke pijnstillende ontstekingsremmer genomen. Gelukkig heb ik alle soorten pijnstillers bij me, maar vanwege de bijwerkingen gebruik ik ze zo weinig mogelijk. Daarnaast vind ik het op zo'n camino ook belangrijk om mijn lijf te blijven voelen, zodat ik niets stukloop zonder dat ik het in de gaten heb.
Om acht uur stonden we vol goede moed buiten, de zon kwam al op, en gaf het geheel prachtige kleuren.
We liepen veel door het hooggebergte, af en toe een stukje naar beneden en dan weer omhoog en kwamen we uiteindelijk op een uitzichtspunt en zagen we een enorm stuwmeer, een prachtige plek, omgeven door stilte.

Na 6 km kwamen we een Albergue tegen waar we een heerlijke café Americano dronken, en genoten van het uitzicht. We hadden allebei het vakantiegevoel te pakken. Niets moet en alles mag, echt genieten.

Een kilometer of twee verder komen we bij het punt aan, waar we moeten kiezen tussen Finisterre of Muxia. We kiezen voor Finisterre maar niet nadat we een steen op de wegwijzer hebben gelegd. Dat is hier een ritueel, en betekent dat je er geweest bent, en tevens een groet aan andere pelgrims.
Even later lopen we langs een café restaurant en de eigenaresse komt naar buiten en vertelt ons in het Spaans dat er tot Cee, onze eindbestemming, geen winkel, bar of restaurant is en dat we bij haar fruit of brood kunnen kopen. Sleef heeft een goed inkoopbeleid dus we zijn van alles voorzien en lopen door.
Het blijft over mooie en iets minder mooie wegen door de hoogvlakte gaan en we genieten van het vakantiegevoel en de rust. We horen niets anders dan vogels en krekels die elkaar afwisselen.
Terwijl ik een achter Sleef loop zie ik de knuffel van Daan en vraag me af, of het waar Daan is, ook zo vredig en rustig is, en of hij ook het vakantiegevoel heeft. Ik gun het hem zo.
De knuffel van Daan die bij Sleef op zijn rugzak hangt, is de knuffel die we bij zijn afscheidsviering aan de aanwezigen hebben meegegeven. Daan hield van knuffelen, en van knuffels en Eline vond dat we dit moesten doen, een briljant idee van haar. De knuffel maakt mij regelmatig blij, tijdens deze camino zeker!
Ik mis het knuffelen met Eline en Floor ook, wat dat betreft goed dat ik donderdag weer naar huis ga.

Het landschap is heel de dag waanzinnig mooi en we lopen rustig verder. Onderweg blijkt ineens een stalletje met drinken en fruit te staan, ik vraag Sleef of we een colaatje zullen pakken en hij zegt:" oké"
Als we willen betalen blijkt het donativo te zijn, ofwel betaal wat je wil! Hoe gaaf is dat? Die man komt iedere dag met zijn hond, fruit en drank naar die plek boven op de berg om pelgrims te voorzien van vocht en voedsel. En erop vertrouwend dat het financieel goedkomt. Gave mensen vind ik dat.
Na een gezellig "handen en voeten" gesprek, gaan we door met de tocht.

Nadat we weer over een heuvelrug zijn gelopen zien we ineens de oceaan, adembenemend! Het geheel straalt zo'n enorme rust uit dat ik er stil van wordt. En vanaf hier worden de vergezichten steeds mooier. Stralend weer, bergen, zee en ook Cee duikt voor ons op. Nog maar een paar kilometer.

Onderweg hebben we reclameborden gezien van een Albergue waarvan de eigenaars ook pelgrims zijn en we besluiten hier te gaan kijken. Eenmaal daar ziet het er een beetje als ouwe gribus uit, en het blijkt ook nog eens vol te zitten. De eigenaar weet wel een alternatief voor ons en belt naar een andere Albergue, die heeft nog plek voor ons. We moeten wel een stuk teruglopen, en besluiten het toch te doen.
Aan het einde van de straat zou het moeten zijn, als we daar aankomen is het een prachtige Albergue aan de haven, bij het strand, met fantastische badkamers en een hele goed geoutilleerde keuken. De camino zorgt weer voor ons!
Éénmaal op onze 10 persoonskamer maken we kennis met Rebecca, een jonge Duitse vrouw van 30. Later komt er nog een Ierse opa bij die voor zijn kleindochter van 3 loopt die een half hart heeft en inmiddels al 3 operaties heeft gehad. Hij laat zich sponsoren om geld op te halen voor alle kosten en om onderzoek naar die ziekte te doen.
Het verhaal van Daan komt ook bij hem en Rebecca hard binnen, dan vertelt Rebecca dat ze schildklierkanker heeft. Uiteindelijk wordt het een heel mooi gesprek met elkaar over ziekzijn, gezondheid, vriendschap en geluk. De Ier gaat ervandoor en wij nodigen Rebecca uit voor de maaltijd, ik moet Sleef bewijzen dat ik ook weet hoe je met een pollepel in een pan roert.
Ik maak iets simpels met pasta, kip, spek, ui en Paturain.
Rebecca loopt snel naar de winkel voor het nagerecht, cupcakes. Nu lig ik lekker uit te buiken, dadelijk de benen nog even uitlopen langs de haven en dan op bed muziek luisteren tot het bedtijd is.
Morgen laten we dit alles weer achter ons, pakken onze spullen en beginnen een nieuw avontuur!

Geschreven door Pelgrimbuis.reisblog