Gisteravond zijn we met twee medepelgrims gaan eten. Juan uit Lissabon en Muireann uit Ierland. Het was erg gezellig. Juan is een muziekleraar en muzikant maar vooral continu stoned en aan de rode wijn. Muireann is een lerares Frans en werkt alleen maar om wandelvakanties te kunnen betalen. Ze spreekt naast Engels en Iers nog Duits,Frans en Spaans, handig om in de buurt te hebben.
Ze wist ons te vertellen dat Emilio, de vrijwilliger van onze Albergue, met vrijgelaten was uit de gevangenis, waar hij 14 jaar heeft doorgebracht omdat hij 700 kilo cocaïne probeerde het land in te smokkelen. Het blijkt dat het gebied waar we zitten de grootste aanvoerroute van drugs is voor Europa. Hebben wij weer, gaan we in één dag van de vrome nonnen naar de drugsdealers..
Evengoed is het een onwijs lieve man en regelt hij dat onze was gedroogd wordt! En dan blijkt maar weer eens dat een "plakkertje" de lading niet dekt. Dank je Daan voor je inzicht in deze!

Vanmorgen om zes uur zouden we opstaan met alle pelgrims (6 totaal) en om zeven uur vertrekken naar de boot.
Juan draait eerst nog een joint, omdat hij anders niet wakker wordt?
De bedoeling van de derde dag van de "Variante Espiritual" is dat je met een boot de route vaart die het lichaam van Jacobus over de rivier zou hebben afgelegd in 44 AC. Hij zou in Padron aan land gebracht zijn om verder naar de kathedraal van Santiago vervoerd te worden.
Tegenwoordig vaar je mee met een Zodiac met 250 pk.
Om Half acht was de zodiac er en we vertrokken meteen, eerst langs de mosselbanken, waar ze er op de rivier heel veel van hebben. Santiago, zo heette de kapitein, gaf een uitgebreide uitleg over het kweken van mossels, erg interessant. Daarna weer volgas verder de rivier op. Na één uur en een kwartier hadden we 27 kilometer afgelegd, daar doen Sleef en ik met de benenwagen acht uur over!
Omdat we al zo vroeg in Padron waren, besloten we de laatste etappe van 25 km naar Santiago ook maar meteen te doen.
De weg naar Santiago was niet bijzonder interessant om over te schrijven, veel langs de grotere wegen, en saaie stukken. Maar dat maakt niet uit omdat je gefocust bent op Santiago.
Rond 10:00 kregen we toch wat honger en gingen een winkeltje binnen in de hoop een stokbrood te kunnen scoren.
We konden met de rugzak net door de gangetjes van de winkel maar omdraaien was er niet bij. Ze verkochten er werkelijk alles, van motorolie tot graszaad en van kiwi's tot seranoham. Tijdschriften, v-snaren en stokbrood!
Buiten op het bankje hebben we beide een half stokbrood met seranoham verorberd. En voor onderweg nog een Luiks wafel met zakje Nutella gekocht.
En weer door! Het vervelende is dat ze op de borden schrijven hoe ver het nog is tot voor de kathedraal. Ik wil dit gewoon niet weten, ik wil lekker doorstappen!
Een berg van145 en een van 260 meter hoogte scheiden ons nog van Santiago, dus lekker doorklimmen. Het gaat als een speer vandaag, ik denk dat we de stal ruiken.
Om 12 uur gaat mijn wekker omdat ik anders mijn pillen vergeet, en staan Sleef en ik gelijk stil bij de gebeurtenissen op het Rodenborch college. Vandaag gaat Daans klas en zijn vrienden een boom planten op school ter nagedachtenis aan Daan. Hij was gek op appelbomen, dus hebben ze daar voor gekozen. Floor is erbij namens ons. Ik vind dit zo'n geweldig gebaar van de school, het ontroert me.

Als Sleef en ik de hoogste berg hebben gehad, nemen we pauze voor een colaatje bij een café en genieten van onze wafels.
Daarna het laatste stukje, Santiago is van bovenaf zichtbaar, maar toch nog vijf kilometer verwijderd. Eerst door de buitenstad en ineens lopen we door de winkelstraat. Daarna komt de oude stad en ineens zien we de kathedraal.
Ik dacht dat doet me niets, tot ik op het plein voor de kathedraal stond, daar begonnen de tranen te stromen. Er ging van alles door me heen, maar vooral dat de missie nu afgerond is. Nu klopt het voor mij, en ook voor Sleef.
We hebben rustig achter de kathedraal gezeten en daar kwamen we Juan weer tegen. En niet veel later kwam onze Ierse vriendin ook aan, ze was al in haar hotel geweest en opgefrist.
Vrij snel daarna namen wij afscheid om ons hostel te gaan opzoeken, een geweldige plek! Rootsandboots heet het. Hier blijven we twee nachten, morgen gaan we shoppen voor de meisjes.
Eenmaal op de kamer kwamen de berichten en foto's op mijn telefoon binnen over de boomplantdag van Daan.
Op hetzelfde moment brak er iets in mij en heb ik anderhalf uur aan één stuk door zitten huilen. Alles kwam er uit, alhoewel ik nu nog steeds niet weer wat alles is. Een wijs mens zei ooit tegen mij: "Wie bij de bron wil komen, moet het laten stromen", dus ik heb het maar laten gebeuren.
Nadat ik uitgehuild was en ondertussen een goed gesprek met Sleef had, zijn we terug de stad ingelopen. Naar de kathedraal om te kijken of het bij het pelgrimskantoor druk was. Er was een wachtrij van ongeveer 20 minuten dus we zijn aangesloten in de rij. Toen ik aan de beurt was kreeg ik mijn Compostela, bewijs dat ik als pelgrim een bedevaart naar Santiago heb gemaakt vanuit Porto. Zo word ik bijgeschreven in de boeken van de kathedraal! Daarna gingen we door naar de kathedraal waar we de pelgrimmis bijgewoond hebben, weer zo'n emotioneel moment voor me.
Tijdens het halen van de hosti zagen we ineens Burgi staan, die was ook in Santiago gearriveerd.
Na de mis mochten we het standbeeld van Jacobus gaan omhelzen en zijn graf in de kelder bekijken.

Ik wilde daarna nog kaarsjes aansteken voor Daan, Jos en Theo, maar ze hebben alleen elektrische kaarsen en daar heb ik een hekel aan. We komen nog wel ergens een kapel tegen en dan ga ik dat regelen.

Op de terugweg kwamen we nog meer bekende pelgrims van onderweg tegen en iedere keer hebben we een kort gesprekje, ieder heeft zijn of haar eigen ervaringen. Zo mooi om te horen.

Morgen blijven we een dag hier en overmorgen vertrekken we naar Finisterre, ookwel het einde van de wereld genoemd. Daarna gaan we door naar Muxia en daar stopt onze wandeltocht.
We hebben nu 312 kilometer gelopen, 27 kilometer gevaren en nog een kleine 125 kilometer te lopen tot Muxia.
Tot later.
Pelgrim Buis.

Geschreven door Pelgrimbuis.reisblog