Gisteravond hebben Sleef en ik ons eerste pelgrimsmenu tot ons genomen. Kosten €10,- pp, bediening door een superlieve doofstomme Spaanse mevrouw, en de rest van hotel kon ook geen Engels. (En wij geen doofstom Spaans).Tekeningen werden gemaakt bij de gerechten en andere gerechten liet ze zien. Het kwam neer op: soep met ingrediënten uit de buurt, tortilla's met iets erdoor, salade, vijf soorten vlees, aardappels, groenten, diverse ijssoorten en koffie met likeur toe. En bij de maaltijd zoveel wijn als we wilden. Het was erg smakelijk en vermakelijk! Zulke intens lieve mensen.

Tijdens ons diner heb ik een heel fijn gesprek met Sleef gehad over vriendschappen en over hoe we vinden dat het leven in elkaar zit. Het leven is (on)eindig in al haar facetten. We weten alleen zo weinig van het leven. Ook kwamen we tot de conclusie dat de Camino je geeft wat je nodig hebt. Voor ons is de camino nu kloppend, vorig jaar konden we niet samen en moest Sleef van ons ( Floor en mij) op pad om mijn schelp met Daans naam erop naar Santiago te brengen en dit jaar draag ik de schelp zelf naar Santiago. En als ik terug in Nederland ben, breng ik de schelp naar zijn graf. Dan is de cirkel rond wat mij betreft.

Vanmorgen bij het wakker worden had ik weer last van mijn maag en daardoor een klein beetje ontbeten. Terug op onze kamer hebben we de rugzakken gepakt en zijn we langzaam vertrokken. Het uitchecken was nog even lastig omdat mevrouw dacht dat we via booking.com gereserveerd hadden en het dus al betaald was. Uiteindelijk kregen we het voor elkaar haar het geld aan te laten nemen.

De eerste 2,5 kilometer zat de rugzak voor geen meter en mijn maag was zo mogelijk nog meer van streek, het was wel heerlijk fris buiten en uiteindelijk begon alles te passen.
Gaandeweg voelde ik me steeds beter en bij de eerste stop na 7 kilometer was ik helemaal het mannetje, ik voelde me goed! We keken op onze kaart en besloten naar Baiona te lopen en daar weer een hotelletje te nemen, in Spanje kosten een hostel ongeveer €11,- pp en een hotel €15,- pp. Baiona was nog 11 kilometer.

Maar om in Baiona te komen moesten we een kleine berg over, een berg van 130 meter hoog, prachtige weg met schitterende vergezichten. En in de bossen lekker koel, het was echt fantastisch.
We gingen echt heel hard en besloten om 12:00 in het zonnetje in een gehuchtje op een bank te pauzeren. Ik had nog een appel en die smaakte heel goed. Een oude man kwam met zijn schapen voorbij, echt iets wat bij zo'n dorp past.
Ik merk op dat mijn rechterarm verbrand is en allemaal blaasjes heeft ondanks dat ik mezelf goed en regelmatig insmeer. Ik besluit mijn Buff om mijn rechterarm te binden, zodat de blaasjes uit de zin blijven.
Na de "lunch" ging de weg weer naar beneden en omhoog, en beneden en omhoog en beneden. Geen enkel vlak stuk meer gezien tot we onder in het dorp/stadje Baiona aangekomen waren. Toen vonden we het wel erg jammer dat het er al op zat en besloten we er nog vijf kilometer aan vast te plakken en een hotel in Nigrán te boeken. Er liepen twee camino wegen naar Nigrán en wij namen de kustweg langs de haven. Als echte zeilers is dat de enige weg.

Vlakbij Nigrán zagen we borden met daarop de flora en fauna van de streek en daarop stonden ook Flamingo's. Aldus gingen we tijdens het laatste wandelstuk op flamingojacht. Terwijl we onze rugzakken afgedaan hadden om de kaart te pakken, zagen we ineens één witte flamingo's! Snel op de foto gezet voor het nageslacht.

Sleef wilde net het hotel bellen toen zijn Caminodochter 2017 aan kwam lopen.

Tijdens een camino ontmoet je veel mensen en sommige zie je vaker. Zo hebben we Duitsers, Zwitsers, Oostenrijkers, Braziliaanse, Portugese, Ierse, Baskische, Italiaanse en IJslandse caminogangers ontmoet. Sommige groet je en net andere heb hè echte gesprekken. De man uit IJsland heeft tijdens het EK voetbal het IJslandse team gevolgd en in beeld gebracht en dat leverde leuke gespreksstof op. Sleefs caminodochter 2017 loopt alleen met haar fotocamera de camino en komt af en toe om een gesprekje, lief mens. En we hebben Burgi, mijn Zwitserse bed nachbarin. Op twee locaties sliep ze in het bed naast het mijne. Ze was in Malaga, had geen zin om naar huis terug te gaan en besloot spontaan de Camino Portugúes te gaan lopen. Ze heeft tot nu toe €60,- aan compeed blarenpleisters geplakt, maar blijft lachen. Gister in het hotel spraken we een Duits ouder echtpaar die een georganiseerde camino lopen, dan loop je van hotel naar hotel en staat je bagage bij aankomst al op je te wachten, ook een manier.
Sleefs caminodochter vroeg waar we gingen slapen en Sleef vertelde dat we net wilden gaan bellen. Toen zei ze dat ze gehoord had dat de hostel goed was, en we besloten een kijkje te nemen en met haar mee te gaan. Blijkt het een oud klooster met allemaal privekamers voor €15,- pp. De camino geeft weer!
En Burgi lag al in het zonnetje toen we aankwamen.
Sleef en ik zijn net nog even in de stad geweest en hebben twee grote stokbroden, vlees en kaas gekocht en dit in de tuin van het klooster opgegeten. Ik voel me weer top! Ben zo blij.
Zolang we geen vast doel hebben en we overal voor open staan zal het zeker goedkomen. Mooi motto lijkt me! Buen camino allemaal!😘

Geschreven door Pelgrimbuis.reisblog