Vandaag wil ik weer een langere wandeling maken om te kijken hoe het met de voeten en tenen gaat. Ik ga eerst Eline wegbrengen naar school en dan een rondje om de Maas maken. Als we in de auto zitten blijkt deze niet te starten, ik baal als een stekker. De chef werkplaats van de garage verteld me dat ze pas na de middag langs kunnen komen, en dat maakt dat ik nog meer baal. Daar gaat mijn wandeling!
Terwijl ik mezelf een beetje zit op te vreten, komt er uit het niets een enorme plensbui naar beneden, en dan ineens realiseer ik me dat het zo heeft moeten zijn. Op slag ben ik weer vrolijk en bedank het universum dat ik niet nat hoef te worden.
Direct na de middag staat de monteur op de stoep en na het monteren van een nieuwe accu kan ik weer rijden. Ik besluit om kwart voor twee bij stralend weer toch nog aan mijn tocht te beginnen.
Waar in mijn hoofd is ooit de gedachte ontstaan dat ik 's morgens moet beginnen met een tocht? Bang dat ik niet voor het donker thuis zou zijn? en wat dan nog? Het is hier en nu lekker weer en ik geniet van het lopen!
Ik loop door Milsbeek, achter Middelaar langs naar het pondje van Cuijk.
Net voor de pond staat een ouder echtpaar met fietsen. De vrouw hoor ik de hele tijd opdrachten geven aan haar man. "pas op voor die auto's, laat die eerst gaan", "rustig aan met die fiets de pond op", "niet zo ver naar voren toe", en ga zo maar door. Terwijl ik in het zonnetje ga zitten, vraagt ze me of ik op wil schuiven zodat ze ook kan zitten.
Mijn eerste indruk is dat het een gefrustreerde bazige vrouw is, ik zou met zo'n vrouw niet kunnen of willen leven. Dan ga ik het tafereel eens goed bekijken en herzie mijn mening. De vrouw is erg bezorgd om haar man en bang dat hem iets overkomt. Eigenlijk is dit pure liefde! Uit angst dat hem iets overkomt schreeuwt ze tegen hem.
En dat doet me weer denken aan Daan, en aan de tekst op zijn herinneringskaartje:

"Als je Daan echt zou kennen dan zou je weten dat hij je goed vond zoals je bent, dat hij nooit iets achter je rug om zei, dat hij zich weinig aantrok van het oordeel van anderen en dat hij wilde zijn waar hij op dat moment was. Herinner hem zoals je wilt. Voor Daan is alles goed"

Van Daan kan ik ook nu nog veel leren, bijvoorbeeld om zonder oordeel naar mensen te kijken. Met deze gedachte ben ik een groot deel van de rest van mijn tocht mee bezig.

Inmiddels ben ik aan de andere kant aangekomen en loop ik helemaal langs de Maas terug naar het zuiden, via Sint Agatha naar de brug tussen Oeffelt en Gennep. Het is echt een geweldige tocht, zo door de velden met het zonnetje op mijn gezicht en de wind in de rug. Het had niet beter gekund!

De brug tussen Oeffelt en Gennep was heel vroeger een spoorbrug, begin jaren 70 is het een autobrug geworden. Net voor de tweede wereldoorlog wilde het ministerie van Oorlog dat er in de derde pijler een mijnkamer gemaakt werd, zodat in geval van oorlog de brug gedeeltelijk opgeblazen zou kunnen worden. Maar de Duitsers waren slimmer en hadden de brug veroverd voordat hij opgeblazen kon worden. Toen de Duitsers zich terugtrokken in het najaar van 1944, hebben ze de derde pijler gebruikt om de brug op te blazen.
Terwijl ik dit lees op een bord onder aan de brug, denk ik bij mezelf: uit angst voor een invasie maken ze een mijnkamer, en die wordt later tegen zichzelf gebruikt, wat zou er gebeurd zijn als ze hier met liefde over nagedacht hadden in plaats van uit angst?

Het leuke van deze tocht is dat ik van dorp naar dorp loop en me iedere keer kan oriënteren op de kerktorens, van ver zie ik al waar het volgende dorp ligt en weet dan in te schatten hoe ver dat zal zijn. In mijn verbeelding deden de pelgrims dat vroeger ook zo, en ik voel me ineens verbonden met deze bedevaartgangers. Het is nog maar een paar weken voor ik aan mijn tocht ga beginnen en ik krijg er steeds meer zin in, alhoewel het erg moeilijk zal zijn om Eline en Floor zo lang te moeten missen. Gelukkig heb ik Sleef bij me.

Om precies half zeven sta ik weer voor de voordeur en als Floor openmaakt zegt ze dat het eten net op tafel staat, het smaakt me uitstekend!

Terugkijkend heb ik een fantastische tocht gehad, op een tijdstip dat voor mij het beste was, en dat werd zomaar voor me geregeld. Angst of liefde?
Alles is liefde!

Geschreven door Pelgrimbuis.reisblog