Een pittige rondwandeling door het Reichswald, zo heet de route die ik download van het internet. Het is vandaag mijn beurt om een route uit te zetten.
Sleef is in het bezit van een GPS, de Garmin etrex 20, die we tot nu toe meestal gebruikt hebben om het spoor te volgen, zodat we later kunnen terugkijken waar we gelopen hebben. Ik heb hem het boek "GPS-Wijzer" geleend om te kijken hoe we optimaal gebruik kunnen maken van de GPS, en er dus ook mee kunnen navigeren. Om dat in de praktijk te brengen heb ik bovenstaande route naar hem gestuurd.

We beginnen bij Restaurant "de Diepen" in Milsbeek, op de grens met Duitsland. Hier gaan we het "Ketelwald" in.
Ketelwald is de middeleeuwse naam voor het eens gesloten bosgebied tussen Nijmegen en Xanten. Ooit was het een uitgestrekt oerbos, maar tegen het einde van de middeleeuwen was het al in min of meer losse delen uit elkaar gevallen. Het bosgebied beslaat tegenwoordig nog zo'n 9.000 ha, waarvan het Duitse deel (Reichswald) vrijwel volledig in bezit is van de deelstaat Noordrijn-Westfalen. Aan de Nederlandse kant is de eigendom sterk versnipperd geraakt. De grootste eigenaar is Staatsbosbeheer (Groesbeeks bos, Duivelsberg), gevolgd door Natuurmonumenten (St. Jansberg, Mookerheide, bossen rond Mook).

Vanuit "de Diepen" gaan we dus Duitsland in, GPS aan en identiteitsbewijzen mee, en het begin is gemaakt. na 50 meter hebben we de eerste pittige helling omhoog al te pakken, een goed begin is het halve werk zullen we maar zeggen. Uiteindelijk komen we er achter dat er bijna niets recht is in deze wandeling.

Ergens in het "Wald" staat een "Feuerwachturm" die vanuit Nederland goed te zien is. Volgens mijn berekeningen zou deze op ongeveer 8 km afstand moeten staan, maar al na 2,2 km staan we onder deze toren. Helaas is hij op slot en kunnen we niet genieten van een mooi uitzicht over de omgeving.

In het Ketelwald staan allemaal hekken en afrasteringen, het lijkt me wat overdreven, maar het is om de et wild binnen de bossen te houden, benieuwd of we nog wat tegenkomen vandaag.

Ik ben de hele reis erg onder de indruk van de variëteit van het Wald en de stilte, uitsluitend vogelgekwetter en de wind is hoorbaar, geen auto's of ander motorgeluid. Echt fantastisch!
Na een uur wandelen stoppen we op een kruispunt van wegen en eten we een reep, om wat calorieën binnen te krijgen. Daarna gaat het weer verder.
Het blijkt dat we niet alleen over asfaltwegen en onverharde wegen moeten, maar ook een aantal stukken door de bramenstruiken, waar schijnbaar ooit een pad was. We noemen het gekscherend al snel de struikeldraadpaden. Soms blijft een voet onder zo'n tak en val je bijna om.

Opeens zie ik een koppeltje edelherten voorbij schieten en roep Sleef, Samen genieten we ervan. Ik roep het koppeltje nog omdat ik een foto van ze wil maken, maar ik denk dat ze geen Nederlands verstaan, want ze rennen snel door.

Een klein kwartier later schiet er een groot wild zwijn voorbij, iets dat ik de afgelopen 2 jaar nog niet gezien heb, mijn dag kan niet meer stuk.
Hierna zijn we helemaal in de ban van al het wild, even later roept Sleef me dat hij een wolf ziet, maar het blijkt een hond te zijn, die samen met een moeder en baby in het bos aan het wandelen zijn.
Net voordat we bij een grote open wei komen, waar een wildhut staat, komen we nog een koppeltje edelherten tegen. Nu probeer ik ze in het Duits te roepen, maar weer geen geluk en dus geen foto.
In de wildhut rusten we uit en lunchen we.

Vervolgens gaat de tocht weer verder, de GPS heeft ook even rust gehad en moet opnieuw opgestart worden, maar snel vinden we de weg weer. Het mooie van dit stuk bos is dat loof- en naaldbomen elkaar afwisselen, en dat resulteert in open stukken bos met bruine grond en dichte donkere stukken bos met groene onderkant, erg fascinerend. Net voordat we weer het groene naaldbos induiken komen we weer een koppeltje edelherten tegen, deze keer heb ik maar niets gevraagd, ze zagen ons niet staan en renden gewoon door.

Na zon en bewolking krijgen we ook nog een heuse hagelbui over ons heen, maar dat kan de pret niet drukken want net op dat moment vinden we een heus "Pilgerweg" (pelgrimspad). Aangeduid door de bekende Jacobsschelp waarbij de vingers van de schelp de richting aangeven. Waarschijnlijk is dit het pelgrimspad van Nijmegen naar Kevelaer of Xanten.
Uiteindelijk leidt deze weg ons weer naar de grensweg, het laatste stukje van onze reis, die over asfalt gaat en horizontaal is. Totaal lopen we een kleine 20 kilometer.
Het Caminogevoel is er en ik kan niet meer wachten!
Volgende week zet Sleef een reis uit, benieuwd wat we gaan doen.

Geschreven door Pelgrimbuis.reisblog