Het was gisteren erg druk in Kandy omdat het een feestdag was. Daardoor ging iedereen na de dansvoorstelling meteen door naar de avondceremonie in de Tempel van de Tand. Onze chauffeur stelde voor om de volgende ochtend naar de wat rustiger ceremonie van 6.30 uur te gaan. Inderdaad was het vanmorgen minder druk, maar toch lagen er al heel wat slippers en sandalen bij de schoenenbewaking. Dat is een betaalde garderobe voor je schoenen en je krijgt keurig een nummerplaatje mee. Vervolgens werden de tassen gecontroleerd en gescand. Sinds de zelfmoordaanslag met een vrachtwagen vol explosieven door de Tamil Tijgers in 1998 is er een strenge controle bij de ingang.
Ook dit bijzondere complex staat sinds 1988 op de werelderfgoedlijst van UNESCO.
In de tempel gaven de drummers hun tromgeroffel als start voor de ceremonie in de hoofdkamer. Daar staat het altaar van 2 verdiepingen waarbinnen de tand is verborgen. Volgens de legende werd de tand na de verbranding van Boeddha uit de as gehaald. In 313 na Chr. werd de tand in het haar van de Indiase prinses, van India naar Sri Lanka gesmokkeld. Zij vluchtte voor het hindoe-leger dat het koninkrijk van haar vader in India belegerde. De tand werd zo belangrijk dat men dacht dat degene die hem in bezit had het goddelijk recht had het land te besturen. Het relikwie werd vereerd en na verschillende omzwervingen kwam het in Kandy. Daar ligt het in deze17e eeuwse tempel, in een gouden kist in de vorm van een stoepa. Daarbinnen zitten 7 kleinere kisten, afnemend in grootte. Alleen tijdens de 3 dagelijkse ceremoniën kan men de buitenste gouden kist zien. Dit relikwie is duidelijk een bedevaartplaats voor vele boeddhisten. Geduldig wachtten ze, in het wit gekleed, in een lange rij om hun offer te mogen afgeven en stil te mogen staan voor het gouden kistje.
Wij liepen de rij voorbij en bekeken de andere bouwwerken, waaronder een achtkantige kamer met oude boeken en geschriften op Ola-bladeren. Dat zijn bladeren van de parasolwaaierpalm waar men op kan schrijven. Bij rechte lijnen zouden de palmbladeren gemakkelijk kunnen scheuren, daarom is het Singalese schrift erg rond van vorm.
Een bezoek aan een houtsnijwerkplaats was een leuke afwisseling. Er werd uitleg gegeven over de verschillende soorten hout en de natuurlijke kleuren verf. Uiteraard volgt daarna een bezoek aan het winkeltje met honderden olifanten, in allerlei maten.
Met een laatste blik op de Tempel vanaf het uitzichtpunt lieten we Kandy achter ons en reden naar de bergen.
Het verschil in temperatuur was duidelijk merkbaar. De Engelsen voelden zich hier, mede door de regen, goed thuis. De weg slingerde met heel veel bochtjes omhoog. De eerste theevelden kwamen in zicht, keurig in rijen gelegen op de hellingen. Tussen de struiken liepen vrouwen met een soort hoge rugzakken waar de afgesneden blaadjes in gestopt werden. Elke 6-10 dagen worden de bovenste twee blaadjes en het knopje van de takken gesneden of geplukt. In een achturige werkdag wordt er ongeveer 20 kilo per persoon geplukt. De struiken worden op taillehoogte geknipt zodat het plukken gemakkelijker gaat. Toch is het zwaar werk want 20 kilo zijn ongelooflijk veel blaadjes.
De meeste theepluksters stammen af van de Tamilarbeiders die door de Engelsen uit Zuid India werden gehaald om aan het eind van de 19e eeuw op de Britse plantages te werken. Zij werkten onder slechte arbeidsomstandigheden. De theepluksters van nu hebben het wat beter, maar wonen toch nog vaak in armzalige huisjes.
Bij de theefabriek van Bluefield kregen we uitleg over het verwerkingsproces van zwarte thee. Een interessante rondleiding, want al ken je het proces wel, het is toch leuk om de bijbehorende machines te zien.
Uiteraard hoort er na de uitleg ook een kopje uitstekende thee bij, want het was inmiddels teatime.

Geschreven door Frouke.en.Albert.op.reis