Voor de laatste keer gingen we met onze rugzakken in de boot. De zee was voor het eerst mooi glad, maar wij gingen de rivier de Rio Dulce op. Het eerste deel van de rivier had mangroves langs de oever. Het wemelde er van de witte reigers en zo nu en dan voeren we langs een grote rotswand. Er stonden prachtige huizen langs de oever met mooie boten ernaast. Ook zijn hier veel hotels aan het water want het is een prachtig natuurgebied. We moesten 2 mensen wegbrengen die een vogelexcursie geboekt hadden en daarom voeren we nog een mooie smalle kreek in.
Natuurlijk zagen we ook het dagelijks leven langs de oever, vissende kinderen en een vrouw die de was deed. Het tweede deel van de rivier was enorm breed, net een meer. De oevers waren amper te zien, maar we vonden het heerlijk op het water.
Na anderhalf uur varen werden we in de plaats Rio Dulce afgezet. Na lang wachten en appen via de hotspot van een vriendelijk meisje, bleek dat we in de verkeerde haven afgezet waren. Tja de schipper was onjuist geïnformeerd en wij wisten natuurlijk niet dat er 2 havens waren. De chauffeur vond ons gelukkig en we reden richting Honduras. Het was een zeer drukke weg met heel veel vrachtverkeer. Rio Dulce is een belangrijke havenplaats en er is alleen een tweebaansweg.
We stopten bij de Maya-site Quirigua, die op de werelderfgoedlijst van Unesco staat. Een keurig onderhouden park. Quirigua is een late Maya-stad (500 voor Chr. - 150 na Chr.). De stad was niet dichtbevolkt, er woonden maximaal 2.000 mensen. De site is goed te dateren want men heeft er enorme stèles opgegraven waarop belangrijke gebeurtenissen vermeld staan. Elke Hotun, dat is elke 5 jaar, werd er een stèle opgericht. De Maya's waren uitstekende astronomen, kenden verschillende kalenders en hielden de jaartelling nauwkeurig bij.
Ook de grote zoömorfe beelden zijn nergens anders gevonden. Een zoömorf is een grote gebeeldhouwde rots in de vorm van een dier en met ornamenten versierd. De opzet van de site met een grote plein en het paleis herkenden we van de andere Maya-sites. Natuurlijk ligt er nog heel veel onder de grond dat niet opgegraven is. Verder was er een klein museum waar uitleg over de vondsten werd gegeven, zelfs in het Engels.
We vervolgden de route naar Copan in Honduras. Eerst was de omgeving nog glooiend met koeien, mangoplantages, suikerriet, maïs e.d. Maar verder van de rivier af kwamen de bergen en mooie uitzichten. Het was warm en de zon gaf een mooie oranje gloed op de bergen. De grensovergang verliep vlot en we hebben weer een aantekening in ons paspoort. Het werd al donker toen we in Copan aankwamen, gelukkig konden we in het hotel eten.
Morgen bezoeken we Copan, weer een Maya-site die op de werelderfgoedlijst van Unesco staat. Nee, we krijgen er nog steeds niet genoeg van...

Geschreven door Frouke.en.Albert.op.reis