Na het ontbijt namen we de metro naar het Nationaal Archeologisch museum. Op de metro stond duidelijk aangegeven dat er een gedeelte alleen voor vrouwen was. Dus wij gingen braaf uit elkaar, in de hoop dat we beiden op station Khomeini zouden uitstappen. Dat ging helemaal goed en we liepen nog een stukje naar het Nationaal museum. Het verkeer in Teheran (14 miljoen inwoners) is chaotisch. Er zijn stoplichten en zebra's, maar denk niet dat je rustig kunt oversteken bij een groen voetgangerslicht. Van alle kanten sjezen auto's en brommers om je heen. Het is dus slalommen en steeds even wachten na een paar stappen.
In het museum was de route chronologisch, de start was bij de Neanderthalers. Overal was uitgebreide informatie in het Engels en Farsi. Het is onvoorstelbaar dat 10.000 jaar voor Christus hier al mensen woonden. Er was bijv. een mooi stenen beestje uit 8000 jaar voor Chr. tentoongesteld, verder hakgereedschap, kralen, zegels en kleitabletten met spijkerschrift erop. Verschillende voorwerpen uit Persépolis, waar wij nog naar toe gaan. We waren onder de indruk van het vakmanschap, creativiteit en detaillisme. Na twee uur hadden we een goed beeld van het oude Perzië.
We dronken even wat. Er is geen bier te koop, maar alcoholvrij bier is er in allerlei smaakjes: tropische vruchten, perzik en citroen.
Omdat gisteren de geldwisselkantoren dicht waren gingen we met de metro terug. De metro was erg vol en we zagen dat er toch wel gemengd ingestapt werd. Dus wij gingen mooi samen naar binnen. Het was een klein stukje lopen naar het Ferdowsiplein waar alle wisselkantoren zitten. Het is hier opvallend dat kledingwinkels, gereedschapswinkels, lampenwinkels, e.d. allemaal bij elkaar zitten. Net als onze woonboulevards. Maar dan niet één winkel maar wel dertig winkels van hetzelfde soort. Geld pinnen kan niet in Iran, dus we hebben de euro's voor de hele vakantie tussen ons verdeeld en dragen ze in een geldtasje op de huid. De koers bij de wisselkantoren is veel beter dan bij een bank of in het hotel. Voor ons is het alleen wennen dat in het dagelijks leven niet met de munteenheid Rial gewerkt wordt maar met de Toman. 100.000 Rial is 10.000 Toman. Dus een nulletje schrappen.
We overlegden hoe we de middag zouden besteden en meteen vroeg een Iraanse of ze ons kon helpen. Toen ik vertelde dat we twijfelden tussen het Juwelenmuseum en het Niavara paleis reageerde ze enthousiast dat de juwelen zo bijzonder waren. Ze legde heel lief aan de taxichauffeur uit waar hij ons naar toe moest brengen en sprak een prijs af (1,5 euro). De juwelen zijn onderin de Centrale bank in een grote kluis tentoongesteld. We passeerden de nodige veiligheidscontroles en zagen de meest extravagante juwelen uit de Katarentijd (19e eeuw) en de tijd van de sjahs. Diamanten, parels en andere edelstenen verwerkt in goud, zilver of platina. Heel grote of duizenden kleine. Sieraden, kronen en mantels die nog door de sjah en Farah Diba gedragen waren. Er mochten geen foto's gemaakt worden maar ik zal een paar foto's van internet toevoegen.
Met de taxi weer terug naar het hotel om de rugzakken te halen. Ruim op tijd i.v.m. het drukke verkeer gingen we met de taxi naar het treinstation om met de nachttrein naar Trabiz te gaan. Een uurtje wachten in de stationshal is geen probleem, er is genoeg te zien. Bijvoorbeeld vrouwen met een grote pleister op hun neus. De Iraniërs hebben een neus die erg naar beneden wijst en soms zit er een bobbel op. Mede door de invloed van films laten de wat rijkere vrouwen graag een neuscorrectie doen. Een kleine neus is hun ideaalbeeld.
De ontvangst in de trein was uitgebreid: een eigen zit/slaapcoupé, een thermoskan met heet water en theezakjes, biscuits, sap, enz.
Onze reisorganisatie Silk Road had ons keurig verteld dat we warm eten zouden krijgen in de trein. We kregen zelfs een betere maaltijd als in het vliegtuig. Onder schone lakens werden we uiteindelijk in slaap geschud.

Geschreven door Frouke.en.Albert.op.reis