Volgens ons programma zouden we vandaag een hele dag excursie hebben in de omgeving van Mashhad. Een bezoek aan Kang en de saffraanvelden met lunch. Gisteren zei de gids al dat door de temperatuursverandering het langer warm bleef en daardoor de saffraan later ging bloeien dan vroeger. Wij dachten dat we dan al wel de knopjes en blaadjes konden zien dus verheugden ons op de velden. Het was dan ook een grote teleurstelling dat de gids vanmorgen zei dat de velden kaal waren en er niets te zien zou zijn. We zouden naar Kang en Torghabeh gaan. Kang is een oud dorpje, dat ongeveer 30 km ten westen van Mashhad ligt. Het ligt in de bergen waardoor het zomers een stuk koeler is als in Mashhad. Kang doet denken aan Masuleh, het is alleen minder gecultiveerd. In Masuleh bouwden ze gewoon nieuwe huisjes bij, ondanks dat het op de werelderfgoed lijst van Unesco staat (onder het Iraanse motto: niets mag, maar alles kan). Kang zou mee kunnen doen in een tv programma als het Spaanse dorp Polopos of Italiaanse dorp Ollolai). Tientallen half ingestorte, vervallen en verlaten huisjes, waarvan het dakniveau het grondniveau van het huis daarboven is. Wij klommen samen een uur lang door de steegjes en verbaasden ons dat men hier kon wonen. Sinds kort heeft men gas voor verwarming en om te koken en er is water. De wanden van de huisjes waren van gestapelde stenen gemaakt en bedekt met leem. Houten palen zaten daartussen voor een verdieping, balkon, e.d. Bij sommige huisjes hing het balkon half los, dus net als bij ons zou het zomaar kunnen afbreken. Wij vonden het een fotogeniek dorpje.
Na een kopje thee maakten we een tussenstop in Torghabeh. Een druk plaatsje met veel winkels waar veel Arabieren komen. Om één uur stonden we weer in ons hotel. Omdat dit programma als dagexcursie ons niet lekker zat appten we met Cas van Silk Road onze reisorganisatie. Hij vond het vervelend dat de communicatie niet goed verlopen was en bood ter compensatie aan dat we met onze gids uit eten zouden gaan op een leuke plek, zodat de dag toch nog plezierig zou eindigen.
Het leek mij leuk om in de ontstane vrije tijd even te gaan zwemmen. Dit hotel heeft 2 prachtige zwembaden, natuurlijk één voor mannen en één voor vrouwen. Met mijn badpak in een tasje belde ik bij een dichte deur aan. Een jonge vrouw zonder hoofddoek deed open. Alle drie de medewerksters daar droegen geen hoofddoek. Ik moest mijn telefoon afgeven, schoenen uitdoen, kreeg een handdoek mee en ging naar het kleedhok met kastjes. Keurig gedoucht liep ik naar het zwembad. Maar nee, na veel gebaren bleek dat ik ook een badmuts op moest, gelukkig kreeg ik een nette nieuwe van hen. Ze keken verbaasd toe hoe ik mijn baantjes zwom. Bij het weggaan riepen ze me nog net terug, oeps, ik had mijn sjaal om mijn nek gedaan i.p.v. over mijn hoofd...
Met zijn tweeën wilden we terug naar de Haram, de tombe van de heilige imam Reza. Ik wilde niet zo erg opvallen dus deed de zwarte chador aan die ik van schoonzus Ineke te leen had. Bij de controle werden we meteen apart genomen, met buitenlanders moesten altijd een gids mee. Ook nu weer een gewone man die dit één dag per week als vrijwilliger voor zijn geloof deed. Ik wist dat ik mijn grote camera niet mee mocht nemen. Iemand heeft in 1994 een bloedige aanslag gepleegd met een bom in een grote camera. Maar met mijn telefoon kon ik nu rustig foto's maken. Deze gids vertelde weer heel andere, vooral architectonische weetjes. De kleur blauw van de koepel is de kleur van de hemel. Er zijn ook overal sterren terug te vinden, met 8 punten. Acht is een heilig getal. De koepel met 2 minaretten staan voor het hoofd met 2 handen. De nissen in de geveltjes in de hoek van de poort symboliseren grotten waar men zich vroeger schuil hield. De tapijten die er liggen, hebben in het midden een centraal figuur met een punt, dat symboliseert het doel in het leven. De figuren er omheen symboliseren de dynamiek in het leven. De 2 blauwe rechte lijnen rondom zijn het symbool voor water. Men dacht vroeger ook dat de aarde een vierkante platte plaat was. In de grote spiegeltjeszaal zijn de spiegeltjes bewust heel klein gemaakt, men mag zichzelf daar niet vereren door in een grote spiegel te kijken. Men moet nederig zijn. Het kost 15.000 euro om hier begraven te mogen worden. Ook deze gids vertelde dat de Iraniërs het heel naar vinden dat de IS en andere moslims zulke gruweldaden begaan. Dat zijn geen moslims. Een moslim moet juist goed zijn voor zijn medemens. Hij had ook kritiek op de regering die rijk is door olie, gas en edelstenen, maar dit geld niet gebruikt ter verbetering van het land en de economie. De lagere klassen lijden niet alleen door de sancties maar ook door deze handelwijze. Heel interessant om deze kant te horen van een gewone man. Het werd inmiddels donker, de verlichting ging aan en we zagen hoe de mensen binnenkwamen voor het gebed. Opnieuw maakte dit bezoek heel veel indruk.
Om zeven uur werden we opgehaald door de gids. We mochten kiezen uit 2 restaurants en wij kozen voor een authentiek Iraans restaurant. Dat lag in hetzelfde plaatsje als waar we vanmorgen waren, Torghabeh. In het donker zag het plaatsje er echter veel sfeervoller uit met heel veel gekleurde lampjes.
Het restaurant was heel apart ingericht en had allemaal "huisjes" met een pers op de vloer. Er was zelfs vloerverwarming in. In het midden van het restaurant waren planten, beelden en fonteinen. We aten uitstekend en na het kopje thee (met pepernoten die een caramelsmaak hadden) gingen we tevreden naar huis.
Zo verliep de dag heel anders dan verwacht.

Geschreven door Frouke.en.Albert.op.reis