We konden vanmorgen rustig ontbijten want we vertrokken pas om tien uur. De eigenaar Jeff bracht ons terug naar Lijiang. Omdat hij ook burgemeester is van de zes dorpjes moest hij nog wat papieren afgeven bij het regiokantoor. Hij vertelde dat hij schippert tussen moderniseren en de oude cultuur behouden. Jarenlang worden de varkens al door de straten van het dorp naar de weiden gebracht. Dat geeft veel mestoverlast. De traditie wil hij niet veranderen dus heeft hij geregeld dat de bewoners vegen en er één keer per week schoongespoten wordt. Vele inwoners spreken alleen het Naxi dialect en kennen geen Mandarijn-Chinees en kunnen niet lezen, net als zijn schoonzus van 51 die gisteren met ons wandelde. Het Naxi dialect heet het Dongba en heeft 1400 pictogrammen. Het is nog het enige levende hiërogliefenschrift. Maar Jeff verwacht wel dat in de toekomst dit Naxi dialect gaat verdwijnen omdat er op school alleen het Mandarijn geleerd wordt.
De Naxi zijn geen boeddhist, zij hebben de Dongba godsdienst. Toen het Guesthouse gebouwd zou worden moest hij wel toestemming aan de berg vragen of hij hout van de berg mocht hebben voor de bouw. Ze hebben geleerd respect voor de natuur te hebben. De negen sjamanen in Wumu bemiddelen tussen de goden en de bewoners.
Het was bewolkt en regenachtig in het Nationale park, maar toch liepen er bij de kalksteenterrassen nog heel wat bruidjes in hun crèmekleurige jurken om bruidsfoto's te maken.
Ons hotel in Lijiang staat vlakbij het oude centrum. In 1996 is hier een aardbeving geweest met 300 doden. Er is toen veel geld ingezameld en de binnenstad kon daardoor mooi gerestaureerd worden. Allemaal houten huizen met houtsnijwerk, gedeeltelijk met lemen tussenstukken.
Er waren best leuke straatjes maar alle toeristenwinkeltjes hadden zoveel kitsch. Overal dezelfde souvenirs: stenen en zilveren sieraden, thee en trommels. We hebben in een mooi restaurant gegeten en na wat zoeken vonden we ons hotel weer terug voordat het donker werd.

Geschreven door Frouke.en.Albert.op.reis