Vandaag een flinke rit van 7 uur naar het noorden, van Lanquin naar Flores.
De eerste paar uur was het nog bochtjes draaien op de hoge bergen, dus een bekend landschap. Zodra we door een dorpje reden ging mijn raam open en probeerde ik wat foto's te maken. Dat valt niet altijd mee. De zaterdagmarktjes zijn altijd leuk. Ik herken ook steeds meer, zoals die gekleurde plastic waterkruiken. Die zagen we geregeld op een hoofd van een vrouw of bij een etenskraampje.
Het is ook opvallend dat alle mannen een lange (spijker)broek dragen. Niemand draagt een korte broek. Het blijkt dat een lange broek aangeeft dat je werkt, dus het geeft status. De vrouwen hoeven ook geen zomer- en wintergarderobe te hebben, want het is het hele jaar mooi weer. Op hetzelfde tijdstip zit er in een jaar maar 5 graden verschil. Dus er is alleen nog een vestje voor de ochtend of avond en een jas. Sportkleding kent alleen de jonge jeugd.
Naarmate we verder reden werden de bergen heuvels. Er werd meer verbouwd zoals koffie.
Ook de huizen waren veranderd. Geen adobe stenen meer maar houten planken (één laag), soms met een mooi kleurtje geverfd. De dakbedekking was vaak golfplaten die reflekteerden in de zon. Het landschap veranderde en er groeiden steeds meer palmen. De palmbladeren worden op een houten frame gelegd en zijn dan ook een goede dakbedekking.
Je realiseert je wel dat de mensen hier leven zonder elektriciteit en zonder leidingwater. De rivier wordt vaak gebruikt als wasplaats voor kleding en kinderen.
Halverwege de route maakten we een tussenstop bij een tankstation. We betalen hier met Quetzals. Die naam komt van een grote papegaaiachtige vogel, de quetzal, met een heel lange gifgroene staart. De Maya's gebruikten die lange staartveren als betaalmiddel. Hiernaar is de munteenheid genoemd.
Bij het tankstation stond een grote vrachtwagen vol met palmvruchten. Er bleek iets verder een enorme plantage te zijn met Afrikaanse palmen. Uit de vruchten maakt men palmolie.
We staken met een simpele veerboot de Pasión rivier over. Daarna werd het landschap vlakker en waren er meer veehouderijen. Er liepen licht- en donkerbeige koeien rond met daartussen witte koereigers. Zij eten insecten die uit de grond omhoogkomen door het lopen van de koeien.
Zo was er onderweg genoeg te zien en voor we het wisten zagen we een groot meer: het Petén Itzameer. De plaats Flores ligt op een eiland in dit meer dat door een dijk verbonden is met het vasteland. Vroeger was Flores de Mayastad Tayasal. Het eiland was de laatste Maya-staat die onafhankelijk bleef tijdens Spaanse veroveringen. In 1697 hebben de Spanjaarden de stad pas veroverd maar ook volledig vernietigd.
Nu is Flores een toeristisch centrum. Ons hotel ligt mooi aan het meer en wij konden genieten van een warme avond op het terras van het restaurant aan het water.

Geschreven door Frouke.en.Albert.op.reis