Het was vannacht heel stil in de grot en we sliepen prima. De toilet was buiten aan de overkant van het weggetje, dus vanmorgen weer schoenen en blouse aan en sjaal op om naar het toilet te gaan. De zon scheen alweer volop en maakte er een prachtig dorp van. Heel terecht dat het op de werelderfgoedlijst van Unesco staat.
Meymand werd vroeger niet permanent bewoond, men leefde in tijdelijke nederzettingen met de dieren op de bergweiden. Tijdens de wintermaanden woonde men in de grotwoningen.
In zijn geheel heeft het dorp 406 wooneenheden (kiche) en 2560 kamers. In een kamer woonde een heel gezin. Het is knap hoe alle woningen uit de rotsen gehakt zijn zonder dat er gaten in de wand met de buren kwamen. Men klopte op de muur en aan het geluid kon men horen hoe ver men kon gaan met hakken. De bergrand zit helemaal vol met kamers, in lagen boven elkaar en alle ruimte is benut. Het dorp Meymand heeft een openbaar badhuis, een school, een moskee, een Hosseinieh (gebedsruimte in de muharram rouwtijd) en een heel leuk museumpje. Meymand wordt al heel lang bewoond. Er zijn inscripties en tekeningen gevonden van 12.000 jaar oud en potscherven van 2000-3000 jaar oud. Doordat men hout brandde zijn de plafonds zwart gekleurd. Dit heeft de vorming van natte kalkafzetting (stalactieten) tegengehouden en de grotwoningen goed bewaard. Tegenwoordig wonen er nog 20 oudere mensen permanent. Oude grotten worden gerenoveerd door erfgenamen van oud-bewoners en opgeknapt tot vakantiewoning.
Wij vertrokken richting Yazd. Het landschap veranderde van grindvlakte naar steppeachtig waar zo nu en dan flinke rotsen uitstaken. Daarna volgde de woestijn, de Dasht-e Kavir woestijn. De handelskaravanen zochten een veilig onderkomen als zij op reis waren.
In de tijd van de Safaviden, 16e eeuw, gaf sjah Abbas I in 25 jaar tijd de opdracht om 1000 karavanserais te bouwen. Maar hij liet er 1 afbreken want 999 is een mooier getal. Wij bezochten de Zein-o-Din karavanserai, die is bijzonder omdat hij rond is en lag aan de oude Zijderoute. Tegenwoordig is het een hotel maar het oorspronkelijke doel is nog goed te zien.
Toen kwam de grote wisseltruc. Wij stapten hier met onze bagage over in de taxi van een vriend van onze gids. Want even verderop was een politiecontrole en daar zouden we een half uur vertraging kunnen oplopen. De politie zou zien dat de auto van de gids met toeristen uit Kerman kwam en dan alle bagage extra gaan controleren. Bij taxi's zouden ze alleen de paspoorten bekijken. Wij snapten het niet echt maar hevelden de bagage over en gingen met de taxi mee. De gids nam een vrouw mee. Inderdaad werden onze paspoorten gecontroleerd en even later ging onze bagage weer met ons in de auto van de gids. De taxi chauffeur nam de vrouw weer verder mee.
Als laatste stond een groot kasteel bij Saryazd op het programma. Het is een groot lemen fort waarvan een klein gedeelte netjes in dezelfde stijl is gerestaureerd. Het kasteel werd tijdens de Sassanidendynastie, (3e tot 7e eeuw na Chr.) gebouwd en werd vooral als veilige opslagplaats gebruikt. Het is dus een van de oudste en grootste bankkluisjes van Iran en de wereld. Hier werden granen, geld, goud en sieraden bewaard tijdens vijandige invasies. Het kasteel heeft dubbele muren en onneembare hoge torens met een nu droge slotgracht eromheen. De slotgracht heeft een breedte van 6 meter en een diepte van 3 tot 4 meter. Binnenin waren duidelijk alle gangen met de kamers en opslagplaatsen te zien. Grote potten, vaak in de grond ingegraven. Het gebouw heeft drie verdiepingen en er was vooral bovenin veel ingestort. Wij waren de enige toeristen, maar het kan er overvol zijn vertelde de gids. Levensgevaarlijk, maar dat is in Iran blijkbaar niet de zorg van de overheid maar van de Iraniër zelf.

Geschreven door Frouke.en.Albert.op.reis