Vandaag bezochten we met een gids per boot drie dorpjes aan het meer van Atitlán. Dit meer is ongeveer 84.000 jaar geleden ontstaan uit een enorme vulkaanuitbarsting. Drie grote rivieren vulden het ontstane gat met water. Het meer is 350 m diep en heeft een oppervlakte van 130 km2. Er liggen 12 inactieve vulkanen rondom heen, genoemd naar de 12 apostelen.
We troffen het met het weer, het was helder en heerlijk op het water. De boot ging snel en butste op het water. Het eerste dorpje waar we aanlegden was San Juan. Een gezellig welkom, door een bandje werd op een grote marimba muziek gespeeld. Onze gids loodste ons eerst naar een chocoladewinkeltje. Hier werd uitgelegd hoe de Maya's chocolade maakten. De cacabonen werden eerst op bananenbladeren gelegd. Hierdoor gingen ze gisten. Daarna werden ze gedroogd, gemalen en tot chocola verwerkt.
Ze maakten lekkere chocola, we mochten wat proeven. Voor ons echter geen chocolade souvenirs, we kregen al visioenen van bruine smurrie-rugzakken...
Daarna werd er verteld dat een Maya-meisje alleen maar mocht trouwen als ze zelf haar kleding kon maken en weven. Van haar moeder en schoonmoeder kreeg ze de stenen wals om zaadjes voor de verf fijn te rollen. Er werd uitgelegd en gedemonstreerd hoe de Maya's hun katoen verfden. Heel interessant om te horen hoe de zaadjes eerst uit de katoen moesten, vervolgens werd het 20 min. platgeslagen om het soepel te krijgen. Door een spinstokje rond te draaien werd er draad gesponnen. De streng werd daarna in de aardappelpuree gelegd om het glanzend te krijgen. Voor het verven werden stukjes bananenstengel 2 uur gekookt. De katoen werd even in dat kookwater gelegd. De verf zou hierdoor beter hechten. Met een natuurlijk ingrediënt (wortel, kaneel, rozemarijn, biet, e.d.) werd de kleur aan het verfwater gegeven. Na het kort of langer onderdompelen werd de kleur licht of donker. Vervolgens opnieuw in het bananenextract. En inderdaad de kleur gaf niet af!
Daarna vroeg onze gids of we 20 min. naar het uitzichtpunt wilden lopen. Natuurlijk wilden we dat wel. Maar het was opnieuw alleen maar trappen oplopen en nu waren er geen paarden in de buurt (wel bier). Dus halverwege hield Albert het voor gezien. Samen met de gids ging ik verder en de beloning was inderdaad een prachtig uitzicht.
Het volgende bezoek was aan een honingwinkeltje. Hier werd uitleg over de bijen gegeven. De Maya's hielden kleine zwarte bijen die grote nesten maakten. Omdat de Europese bijen veel productiever zijn worden die hier nu ook veel gehouden. Uiteraard werd de honing en propolis in diverse producten verwerkt.
Onze boot bracht ons naar het volgende dorpje San Pedro. De kleding van de Maya-vrouwen was hier meer blauw en paars en niet de felle kleurtjes die we gisteren zagen. Vanaf een zonnig dakterras keken we neer op de daken van de gebouwen aan de rand van het meer. Er was maar één dak met zonnepanelen, die zijn hier te kostbaar zei de gids. Voor de kerk van San Pedro, stond een groot standbeeld van de apostel Petrus met de haan ernaast. (Petrus had 3x ontkend Jezus te kennen voordat de haan kraaide.)
Het laatste dorp was Santiago. Bij de kerk zagen we een vrouw met een heel speciaal hoofddeksel, een tocoyal. Dat is een soort krans, het staat ook afgebeeld op het 25 centavos muntje. Het hoofddeksel bestaat uit een lange band met geborduurde uiteinden die eerst om het haar (in staart) gewikkeld wordt en daarna om het hoofd wordt gebonden.
De kleding in dit dorp is dus weer totaal anders. Vrouwen dragen prachtig geborduurde hesjes met vogel-en bloemmotievem.
Natuurlijk moesten we Maximon ook even zien. Dat is een heilige pop van stro die door de Maya's van Santiago aanbeden wordt. Hij is aangekleed en krijgt zelfs een sigaret. Elk jaar wordt hij verplaatst naar een ander huis. Natuurlijk krijgt hij veel offers en geld. Wij zullen nooit begrijpen dat de Maya's een pop van stro zo kunnen vereren.

Met grote vaart staken we het meer weer over. De bewolking kwam weer opzetten. Het was mooi geweest.

Geschreven door Frouke.en.Albert.op.reis