Om negen uur werden we vanmorgen opgehaald door de chauffeur. Hij spreekt geen Engels maar weet gelukkig goed hoe zijn vertaalapp werkt. Hij spreekt zijn telefoon in en wij horen het Engels. Het is heerlijk warm weer, dus de korte broek kon toch nog aan. Op weg naar de snelweg zien we heel veel kraampjes langs de kant met pomelo's, grote grapefruits. We rijden van Yangshuo naar het noordwesten over een mooie snelweg naar Zhaoxing. De pieken van de Karstbergen lieten we achter ons en het landschap werd heuvelachtig. Op de hellingen werden druiven en thee verbouwd. Elke twee uur stopten we en was er rookpauze. Na de heuvels kwamen we weer in de bergen. Tussen de bergen op vlakke stukjes grond werd rijst geteeld in het water. Er was ook al heel wat rijst geoogst. Zo nu en dan lag er een dorpje tegen de berghelling. Bruine houten hoge huizen met rechtere daken dan we tot nu toe zagen. Na drie uur rijden gingen we van de snelweg af en een smal bergweggetje op. Het kronkelde en ging hoger en hoger. Wat een prachtig uitzicht! De ene bocht volgde op de andere en de chauffeur toeterde voor elke bocht om te horen of er een tegenligger aankwam. Eindelijk kwamen we bij een parkeerplaats waar we 100 yuan = 12,50 euro entree voor het dorpje zouden moeten betalen. Maar ook hier mochten de 60-plussers gratis naar binnen. De rugzakken werden overgeladen in een busje van het hotel want die mocht het dorpje in. Wat een prachtig autovrij dorpje is Zhaoxing. Hoge houten huizen met in het midden van de smalle straatjes stromend water. Het dorpje was overspoeld met Chinese toeristen en natuurlijk zijn er bijna alleen maar souvenirwinkeltjes, maar toch is het gezellig. Het dorp heeft vijf wijken en elke wijk heeft zijn eigen trommeltoren, wind- en regenbrug en theater. Een windbrug is een overdekt houten bruggetje met aan beide zijden banken. Daar zitten de oude mannetjes gezellig bij elkaar. Bij elke windbrug staat een hoge trommeltoren.
We verkenden de vele straatjes. Op verschillende plaatsen lag een stuk zeil op de grond met rijst erop. De rijst werd regelmatig geharkt zodat het goed kon drogen. We zagen om vier uur een vrouwtje met een juk met twee manden eraan de rijst weer ophalen. Dan zal het wel te vochtig worden. In het Cultureel centrum werd uitleg gegeven over het Dongvolk. We hadden in de winkeltjes al veel blauw gezien, maar nu begreep ik waarom Ze verbouwen de indigo plant en verven daarmee de katoen blauw. Om de stof zacht en glimmend te laten worden slaan ze er met houten hamers flink op. Daarna smeren ze het in met eiwit tegen de muggen. Veel ouderen dragen dus nog de effen blauwe pakken. De katoen kan voor het verven ook met was beschilderd worden zodat daar de blauwe verf niet pakt (batikken). Ook wordt de stof soms afgebonden, dan ontstaan er vagere witte plekken. Voor de toeristen worden hier natuurlijk allerlei producten mee gemaakt.
We aten bijtijds (weer heerlijk) want er was een muziek- en dansshow over de geschiedenis van het Dong volk. In de voorstelling zat een legende verwerkt van een soort Romeo en Julia verhaal. Vroeger werden de levenspartners door de ouders bepaald. In de legende besloten een jongen en een meisje zelf voor elkaar te kiezen. Dit eindigde met de dood van de jongen. Het meisje vermoordde met een list de moordenaar. Ook vertelde men dat het Dong volk zich één voelt met de natuur.
Op de achtergrond stond een mooi verlichte trommeltoren. Wij vonden het weer erg leuk, heel anders uiteraard dan de lichtshow in Yangshao. Er stonden lange banken voor het publiek, maar het was zo druk dat we stonden. Ook hier vertrokken de eerste bezoekers al snel. Er werd weer door de muziek heen gekletst en voor ieders beeld gelopen. Toch heb ik nog wat stukjes kunnen filmen. Aan het einde was ook hier geen slotapplaus.
Het avondwandelingetje terug naar het hotel was heel sfeervol met al die verlichte gebouwen en al die eettentjes en stalletjes. Het heerlijke weer maakt het vakantieplaatje compleet.

Geschreven door Frouke.en.Albert.op.reis