Dag 33 - Van Molinaseca via Ponferrada naar Santiago de Peñalba en daarna terug naar Ponferrada
Spanje, Ponferrada
The Way hostel in Molinaseca was gesloten toen ik er gisteren in de avond toekwam. Met een code de buitendeur openen om binnen te geraken, dat komt men steeds meer tegen, dit was hier ook weer zo. Die code vind men terug in de bevestigingsmail die men toegestuurd krijgt. Ook de gegevens van de toegewezen kamer staan in die mail of vind men ergens binnen. Waar ik mijn fiets kon zetten stond dan weer niet in de mail. Met wat moeite heb ik hem de trappen opgekregen naar binnen terwijl ik niet zonder moeite de deur kon open houden.
Niet ideaal allemaal, maar 's morgens nu ben ik het vergeten. De uitbaters, nog maar minder dan een jaar in Spanje, zijn afkomstig van Letland, Raymond was de naam van de man. Hij en zijn vrouw zorgen voor een ontbijt naar keuze, prima. Ik dacht dat ik er de enige gast was, maar dat is niet zo. Ik ontmoet hier bij het ontbijt twee jonge peregrinas afkomstig uit India, ze heten Priya en Seema. Er komt van alles tersprake, een internationaal onderons. Raymond deed ook de moeite om telefonisch de boeking voor 11oktober in Hospitaal de Orbigo te annuleren, die ik gisteren per ongeluk had gedaan.
Molinaseca is een aardige plaats met autentieke straten, er is veel opvang voor pelgrims naar Santiago. De brug over de Rio Meruelo is een blikvanger, in de Romeinse tijd was er al een brug. De bedding van de rivier is men aan het uitkuisen, de bodem is rotsachtig, hierdoor kan men met de heftruk in het water.
Ik ben vertrokken in de richting van Ponferrada en haal al vlug Seema en Priya in. Priya woont in Slovenia en Seema in UK (Engeland) weet ik ondertussen. Ik weet wel niet wie hier op kop stapt en wie er volgt.
Ik voorzie om in het dichtbij gelegen Ponferrada te overnachten. Ik heb vandaag nog een ander doel: Santiago de Peñalba. In 2006 had ik dat dorp al willen bereiken. Toen was ik de bergen ingetrokken vanuit El Acebo, een dorp in de afdaling van gisteren. Ik kwam in plaatsen die niet op een gewone wegenkaart te vinden zijn met daarbij verschrikkelijk steile wegen. Google Maps bestond nog niet. Ik sprak ergens met enkele inwoners in een dorpje om nog maar eens de weg te vragen. Die wezen me in de verte een nauwelijks te onderscheiden weg aan op de flank van een berg. Langs daar zou ik Santiago de Peñalba kunnen bereiken. Die weg zelf leek me nauwelijks te bereiken van waar ik stond en wat zou er daarna volgen? Ik nam toen het besluit om me niet verder in die bergen te wagen. Ik zocht naar wegen om af te dalen naar Ponferrada en kwam er gelukkig nog op een redelijk uur aan.
Ik hoop dat het nu zal lukken, het is beter om vanuit Ponferrada te vertrekken naar Peñalba. Ik heb het vooraf zo goed mogelijk voorbereid. Ik heb de namen van de dorpen onderweg en op welke hoogte ze liggen, opgeschreven.
Aan de zuidrand van Ponferrada fiets ik over de Rio Bouza, over een nieuwe brug naast de oude. Daarna gaat de weg omhoog, niet al te steil. Alles gaat goed, ik zie zelfs een wegwijzer naar Santiago de Peñalba, die ga ik volgen. Veel later nader ik een dorp waarvan ik de naam niet had opgeschreven. Aan een wandelaar vraag ik uitleg over de weg. Hij zegt dat het mogelijk is om langs Salas de los Barrios en daarna langs San Cristobal de Valdueza mogelijk is om Peñalba te bereiken. Maar hij laat ook uitschijnen dat het toch beter zou zijn om terug te rijden en de weg te volgen met de dorpen dat ik had opgeschreven. De reeds gedane weg omhoog dat ik juist heb gedaan, terugrijden ? Het is ontmoedigend. Ik weet nog dat ik een wegwijzer naar Peñalba zag, maar nadien al lang niet meer. Ik rijd niet terug, ik fiets verder. Ondertussen weet ik dat ik op de genummerde baan LE-5228 ben die overgaat in LE-CV-192/21. Het centrum van Salas de los Barrios blijft aan mijn linker kant. Na het laatste huis van Salas zie ik een wegwijzer naar een brug, San Martin. Ik stop er, in de verte had ik een kerk gezien. Er komt een vrouw met een auto aangereden, het is bijna uitzonderlijk om hier iemand tegen te komen. Ik doe teken om te stoppen. Ben ik op de goede weg naar San Cristobal de Valueza vraag ik haar en ook hoe ver dat de brug is op die landweg. Ik ben op de goede weg en de brug is niet ver. Ik laat mijn fiets dan maar even staan en kom bij de brug die uit de 16-de eeuw blijkt te zijn. De weg zal in die tijd van belang geweest zijn, anders zou men hier toch zo geen brug gebouwd hebben. Deze weg loopt verder naar een kerk, San-Martin weet ik ondertussen. Zo ver ga Ik niet en keer vlug terug naar mijn fiets, hij staat er nog.
LE-CV-192/21 - Google Maps
Verder de baan op, zoals ik kon vermoeden wordt het alsmaar steiler. Na enkele kilometers moet ik van de fiets, te voet dan maar. Nooit heb ik langer de fiets op een beklimming geduwd dan hier.
Na een tijd wordt het minder steil. Een fietser heeft me ingehaald, wat een verassing. Hij woont in Ponferrada en is op weg naar zijn broer in San Cristobal de Valueza. Hij blijft bij mij tot waar hij moet zijn, zijn naam is Fernando. Half Spaans en Engels pratende fietsen we verder. Op de den duur weten we alles van elkaar, hij verschiet dat ik van België kom. Hij vraagt mijn leeftijd op de man af, hij dacht 70 jaar. Hij is er 10 jaar naast, zijn vader is 10 jaar ouder, dus 90.
Fernando is op zijn bestemming en stopt. Wat verder in het dorp merk ik op een houten wand van een balkon een oud schilderwerk. Net zoals de oude brug tussen de struiken voelt het zo aan dat ik opnieuw een ontdekking doe.
Fernando had me daarstraks uitgelegd dat ik de LE-CV-192/21 wat verder niet meer mag volgen, ook al staat er een wegwijzer naar Peñalba rechtdoor. Na een picknickplaats moet ik naar rechts op een niet verharde weg. De picknickplaats lijkt meer op een voorhistorisch kerkhof, maar het klopt er is een weg. Kilometers lang moet ik deze weg volgen, op de flank van een berg, tot heel dicht bij Peñalba. Fernando heeft me verzekerd dat het te doen is met de fiets en dat er geen noemenswaardige beklimmingen zijn. Ik bevind me op een hoogte van ongeveer 1100m, bijna 600 m hoger dan Ponferrada. Rechts van mij heb ik een grandioos uitzicht op de 'Valle de Silencio', dat zoveel betekend als de Vallei van de Stilte. Die benaming vind men ook in de literatuur en in reisfolders van deze streek.
Ik ben nu op weg naar dat andere Santiago, niet dat van Compostela, maar dat van Peñalba, witte rots in het Nederlands. Hier trok meer dan duizend jaar geleden een bisschop van Astorga met 12 gezellen de bergen in om ergens een klooster te bouwen, Gennadius was zijn naam. Enkele eeuwen vroeger waren er reeds anderen de wereld van de Visigoten ontvlucht om hier ergens in de bergen als kluizenaar te leven.
Alles gaat naar wens, tot ik plots in verte zie dat er een stuk weg van de berg geschoven is, zo leek het. Dichter bij zie ik dat alles in orde is, het pad is nog intakt. Soms is er daar beneden een kleine baan zichtbaar. ik veronderstel dat ik straks langs daar terug naar Ponferrada kan.
Eindelijk zie ik Santiago de Peñalba liggen met daarboven een reusachtige rotsberg, die is helemaal niet wit zoals de naam liet vermoeden.
Ik ben er, Ik zie huizen in de grofste steen, met donkere stallen onderin, leiën daken en houten balkons met stenen trappen.
De Mozarabisch kerk was gebouwd op initiatief van Genadio van Astorga en ingewijd in het jaar 937 door zijn leerling Abt Solomon. Het is het enige gebouw dat overblijft van een kloostercomplex dat al lang verdwenen is. Ik kan binnen door een dubbele Arabische poort, twee hoefijzervormige bogen steunen op drie smalle zuilen. Binnen zijn er nog hoefijzervormige bogen, zeer indrukwekkend. Er staan ook enkele schilderijen met rechts de streng kijkende San Ganadio.
De kerk heeft dan wel stijlkenmerken afkomstig uit het Arabische deel van Spanje maar is nooit een moskee geweest. Alhoewel de grens met de Islam lag in de tiende eeuw op een afstand die toen niet zo gerustellend zal geweest zijn. In die tijd kwamen er soms ook nog Islamitishe strafexpedities de grens over. Om terreur te zaaien in het deel van Spanje dat reeds heroverd was op de Islam.
Het is door de beschrijving van de Nederlandse schrijver Cees Nooteboom in een van zijn boeken dat mijn interesse voor Santiago de Peñalba opgewekt was. Het is me niet duidelijk in welk jaar hij hier geweest is, in elk geval vóór dat zijn boek 'De omweg naar Santiago' uitgegeven was, dat was in het jaar 1992. Hij schreef: 'ik ging over een pad dat naar de koeien rook en zag bijenkorven bij de eerste huizen'. Die heb ik ook heb gezien, houten bakken op een helling langs de weg. Maar veel zal er hier anders hebben uitgezien. De mensen die hier woonden stonden er toen nog niet bij stil dat hun dorp later bij de mooiste dorpen van Castillo y Leon zou geklasseerd worden. Ze waren gewend aan hun huizen, straten en pleintjes zoals die er al heel lang waren. Ze dachten er nog niet aan, dat hun kleine kerk uit de 10-de eeuw zo speciaal zou worden gevonden. Ze waren de Mozarabische stijl gewoon, ook de ingang met de twee hoefijzervormige bogen.
Op de parking is men aan het werken, er staan geen auto's.
Nu ga ik me naar beneden laten bollen, langs de weg waarop Cees Nooteboom naar boven was gekomen. Een afdaling via een niet genummerde baan die de kleine rivier Oza min of meer volgt. Veel lager kom ik wel op een genummerde baan, de LE-158/4. Ik ben er zeker van dat het klimmen even lastig zou geweest zijn indien ik langs hier was gekomen. Ik zie in de diepte onder mij soms de baan, de afdaling is ongeveer 20 km lang.
In San Estaban de Valdueza heb ik een kleine oude brug met een hoge boog over de rivier ergens gemist, Ongetwijfel waren er vroeger nog boogbruggen op andere plaatsen in het dorp die vervangen zijn door gewone simpele bruggen. Dit dorp is nu voor mij zowat het einde van de 'Vallei van de Stilte' .
In Ponferrada logeer ik dicht bij de Tempeliersburcht.
Niet ideaal allemaal, maar 's morgens nu ben ik het vergeten. De uitbaters, nog maar minder dan een jaar in Spanje, zijn afkomstig van Letland, Raymond was de naam van de man. Hij en zijn vrouw zorgen voor een ontbijt naar keuze, prima. Ik dacht dat ik er de enige gast was, maar dat is niet zo. Ik ontmoet hier bij het ontbijt twee jonge peregrinas afkomstig uit India, ze heten Priya en Seema. Er komt van alles tersprake, een internationaal onderons. Raymond deed ook de moeite om telefonisch de boeking voor 11oktober in Hospitaal de Orbigo te annuleren, die ik gisteren per ongeluk had gedaan.
Molinaseca is een aardige plaats met autentieke straten, er is veel opvang voor pelgrims naar Santiago. De brug over de Rio Meruelo is een blikvanger, in de Romeinse tijd was er al een brug. De bedding van de rivier is men aan het uitkuisen, de bodem is rotsachtig, hierdoor kan men met de heftruk in het water.
Ik ben vertrokken in de richting van Ponferrada en haal al vlug Seema en Priya in. Priya woont in Slovenia en Seema in UK (Engeland) weet ik ondertussen. Ik weet wel niet wie hier op kop stapt en wie er volgt.
Ik voorzie om in het dichtbij gelegen Ponferrada te overnachten. Ik heb vandaag nog een ander doel: Santiago de Peñalba. In 2006 had ik dat dorp al willen bereiken. Toen was ik de bergen ingetrokken vanuit El Acebo, een dorp in de afdaling van gisteren. Ik kwam in plaatsen die niet op een gewone wegenkaart te vinden zijn met daarbij verschrikkelijk steile wegen. Google Maps bestond nog niet. Ik sprak ergens met enkele inwoners in een dorpje om nog maar eens de weg te vragen. Die wezen me in de verte een nauwelijks te onderscheiden weg aan op de flank van een berg. Langs daar zou ik Santiago de Peñalba kunnen bereiken. Die weg zelf leek me nauwelijks te bereiken van waar ik stond en wat zou er daarna volgen? Ik nam toen het besluit om me niet verder in die bergen te wagen. Ik zocht naar wegen om af te dalen naar Ponferrada en kwam er gelukkig nog op een redelijk uur aan.
Ik hoop dat het nu zal lukken, het is beter om vanuit Ponferrada te vertrekken naar Peñalba. Ik heb het vooraf zo goed mogelijk voorbereid. Ik heb de namen van de dorpen onderweg en op welke hoogte ze liggen, opgeschreven.
Aan de zuidrand van Ponferrada fiets ik over de Rio Bouza, over een nieuwe brug naast de oude. Daarna gaat de weg omhoog, niet al te steil. Alles gaat goed, ik zie zelfs een wegwijzer naar Santiago de Peñalba, die ga ik volgen. Veel later nader ik een dorp waarvan ik de naam niet had opgeschreven. Aan een wandelaar vraag ik uitleg over de weg. Hij zegt dat het mogelijk is om langs Salas de los Barrios en daarna langs San Cristobal de Valdueza mogelijk is om Peñalba te bereiken. Maar hij laat ook uitschijnen dat het toch beter zou zijn om terug te rijden en de weg te volgen met de dorpen dat ik had opgeschreven. De reeds gedane weg omhoog dat ik juist heb gedaan, terugrijden ? Het is ontmoedigend. Ik weet nog dat ik een wegwijzer naar Peñalba zag, maar nadien al lang niet meer. Ik rijd niet terug, ik fiets verder. Ondertussen weet ik dat ik op de genummerde baan LE-5228 ben die overgaat in LE-CV-192/21. Het centrum van Salas de los Barrios blijft aan mijn linker kant. Na het laatste huis van Salas zie ik een wegwijzer naar een brug, San Martin. Ik stop er, in de verte had ik een kerk gezien. Er komt een vrouw met een auto aangereden, het is bijna uitzonderlijk om hier iemand tegen te komen. Ik doe teken om te stoppen. Ben ik op de goede weg naar San Cristobal de Valueza vraag ik haar en ook hoe ver dat de brug is op die landweg. Ik ben op de goede weg en de brug is niet ver. Ik laat mijn fiets dan maar even staan en kom bij de brug die uit de 16-de eeuw blijkt te zijn. De weg zal in die tijd van belang geweest zijn, anders zou men hier toch zo geen brug gebouwd hebben. Deze weg loopt verder naar een kerk, San-Martin weet ik ondertussen. Zo ver ga Ik niet en keer vlug terug naar mijn fiets, hij staat er nog.
- --------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
LE-CV-192/21 - Google Maps
- --------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Verder de baan op, zoals ik kon vermoeden wordt het alsmaar steiler. Na enkele kilometers moet ik van de fiets, te voet dan maar. Nooit heb ik langer de fiets op een beklimming geduwd dan hier.
Na een tijd wordt het minder steil. Een fietser heeft me ingehaald, wat een verassing. Hij woont in Ponferrada en is op weg naar zijn broer in San Cristobal de Valueza. Hij blijft bij mij tot waar hij moet zijn, zijn naam is Fernando. Half Spaans en Engels pratende fietsen we verder. Op de den duur weten we alles van elkaar, hij verschiet dat ik van België kom. Hij vraagt mijn leeftijd op de man af, hij dacht 70 jaar. Hij is er 10 jaar naast, zijn vader is 10 jaar ouder, dus 90.
Fernando is op zijn bestemming en stopt. Wat verder in het dorp merk ik op een houten wand van een balkon een oud schilderwerk. Net zoals de oude brug tussen de struiken voelt het zo aan dat ik opnieuw een ontdekking doe.
Fernando had me daarstraks uitgelegd dat ik de LE-CV-192/21 wat verder niet meer mag volgen, ook al staat er een wegwijzer naar Peñalba rechtdoor. Na een picknickplaats moet ik naar rechts op een niet verharde weg. De picknickplaats lijkt meer op een voorhistorisch kerkhof, maar het klopt er is een weg. Kilometers lang moet ik deze weg volgen, op de flank van een berg, tot heel dicht bij Peñalba. Fernando heeft me verzekerd dat het te doen is met de fiets en dat er geen noemenswaardige beklimmingen zijn. Ik bevind me op een hoogte van ongeveer 1100m, bijna 600 m hoger dan Ponferrada. Rechts van mij heb ik een grandioos uitzicht op de 'Valle de Silencio', dat zoveel betekend als de Vallei van de Stilte. Die benaming vind men ook in de literatuur en in reisfolders van deze streek.
Ik ben nu op weg naar dat andere Santiago, niet dat van Compostela, maar dat van Peñalba, witte rots in het Nederlands. Hier trok meer dan duizend jaar geleden een bisschop van Astorga met 12 gezellen de bergen in om ergens een klooster te bouwen, Gennadius was zijn naam. Enkele eeuwen vroeger waren er reeds anderen de wereld van de Visigoten ontvlucht om hier ergens in de bergen als kluizenaar te leven.
Alles gaat naar wens, tot ik plots in verte zie dat er een stuk weg van de berg geschoven is, zo leek het. Dichter bij zie ik dat alles in orde is, het pad is nog intakt. Soms is er daar beneden een kleine baan zichtbaar. ik veronderstel dat ik straks langs daar terug naar Ponferrada kan.
Eindelijk zie ik Santiago de Peñalba liggen met daarboven een reusachtige rotsberg, die is helemaal niet wit zoals de naam liet vermoeden.
Ik ben er, Ik zie huizen in de grofste steen, met donkere stallen onderin, leiën daken en houten balkons met stenen trappen.
De Mozarabisch kerk was gebouwd op initiatief van Genadio van Astorga en ingewijd in het jaar 937 door zijn leerling Abt Solomon. Het is het enige gebouw dat overblijft van een kloostercomplex dat al lang verdwenen is. Ik kan binnen door een dubbele Arabische poort, twee hoefijzervormige bogen steunen op drie smalle zuilen. Binnen zijn er nog hoefijzervormige bogen, zeer indrukwekkend. Er staan ook enkele schilderijen met rechts de streng kijkende San Ganadio.
De kerk heeft dan wel stijlkenmerken afkomstig uit het Arabische deel van Spanje maar is nooit een moskee geweest. Alhoewel de grens met de Islam lag in de tiende eeuw op een afstand die toen niet zo gerustellend zal geweest zijn. In die tijd kwamen er soms ook nog Islamitishe strafexpedities de grens over. Om terreur te zaaien in het deel van Spanje dat reeds heroverd was op de Islam.
Het is door de beschrijving van de Nederlandse schrijver Cees Nooteboom in een van zijn boeken dat mijn interesse voor Santiago de Peñalba opgewekt was. Het is me niet duidelijk in welk jaar hij hier geweest is, in elk geval vóór dat zijn boek 'De omweg naar Santiago' uitgegeven was, dat was in het jaar 1992. Hij schreef: 'ik ging over een pad dat naar de koeien rook en zag bijenkorven bij de eerste huizen'. Die heb ik ook heb gezien, houten bakken op een helling langs de weg. Maar veel zal er hier anders hebben uitgezien. De mensen die hier woonden stonden er toen nog niet bij stil dat hun dorp later bij de mooiste dorpen van Castillo y Leon zou geklasseerd worden. Ze waren gewend aan hun huizen, straten en pleintjes zoals die er al heel lang waren. Ze dachten er nog niet aan, dat hun kleine kerk uit de 10-de eeuw zo speciaal zou worden gevonden. Ze waren de Mozarabische stijl gewoon, ook de ingang met de twee hoefijzervormige bogen.
Op de parking is men aan het werken, er staan geen auto's.
Nu ga ik me naar beneden laten bollen, langs de weg waarop Cees Nooteboom naar boven was gekomen. Een afdaling via een niet genummerde baan die de kleine rivier Oza min of meer volgt. Veel lager kom ik wel op een genummerde baan, de LE-158/4. Ik ben er zeker van dat het klimmen even lastig zou geweest zijn indien ik langs hier was gekomen. Ik zie in de diepte onder mij soms de baan, de afdaling is ongeveer 20 km lang.
In San Estaban de Valdueza heb ik een kleine oude brug met een hoge boog over de rivier ergens gemist, Ongetwijfel waren er vroeger nog boogbruggen op andere plaatsen in het dorp die vervangen zijn door gewone simpele bruggen. Dit dorp is nu voor mij zowat het einde van de 'Vallei van de Stilte' .
In Ponferrada logeer ik dicht bij de Tempeliersburcht.
- 50 km.
Geschreven door SantiagodeCompostela2023
Al 4 reacties bij dit reisverslag
indrukwekkend, mooie natuur, nog echte dorpjes
josé maes 2024-01-08 10:58:01
De 'uitstap' naar Santiago de Peñalba was een omweg waard, maar met het gevolg dat mijn af te leggen weg naar Santiago de Compostela op die dag maar 5 of 6 km korter werd. En ik ben al zo lang onderweg. Bedankt José voor uw reactie.
SantiagodeCompostela2023 2024-01-08 16:14:09
Aandachtig gelezen en zak het nog herlezen en aandachtig bestuderen vooraleer ik er aan begin... overnachten in de buurt zal moeten want als stapper doe ik maar dr helft van je kilometers. Boeiende achtergrondinformatie. Bedankt!
Riet 2024-08-05 16:44:33
Hallo Riet. Te voet van Molinaseca of Ponferada naar Santiago de Peñalba, daar moet je zeker een dag voor uittrekken. Ook de weg terug, al stappende, is een dagtocht . Hier is er een groot verschil met de fiets, het is één lange afdaling en dat ging snel. Op de wegen die ik daar volgde is er onderweg zo ver ik weet geen normaal logement. Bedankt voor jouw aandacht. Mvg Richard
SantiagodeCompostela2023 2024-08-08 11:34:06
Over deze reis
| Aantal reisverslagen: | |
| Aantal foto's: | |
| Laatste verslag: | |
| Reisduur: | |
| Reisperiode: | |
Of schrijf je reisverhalen via de app
Met de Pindat App kun je offline reisverhalen schrijven en foto's toevoegen. Zodra je weer internet hebt kun je jouw verslagen uploaden. Ook via de app plaats je gratis onbeperkt foto's.
Klik op 1 van onderstaande knoppen om de app te installeren.
