Het eerder klein hotel Le Corto in een rustige dorpstraat is een meevaller. In de veranda waar ik kan ontbijten trekt een gerestaureerde bornput mijn aandacht. De prijs valt hier mee en de hotelierster was vriendelijk.
Hierdoor gesterkt zet ik mijn reis verder, op licht glooiende wegen. De warmte is er nog, maar zolang er geen te steile hellingen opdagen is dit geen probleem.
De eigenaardige toren van Charroux viel me op, al van ver. Ik had hem nog goed in mijn geheugen van voorgaande tochten. Hij is het enige wat er overblijft van een middeleeuwse abdij. Het dorp was eens een belangrijke plaats en bleef dit lange tijd. De overdekte marktplaats uit de 16-de eeuw is hier ook nog een getuige van. Onder de achthoekige toren zou ik kunnen genieten om iets te drinken of te eten maar het is nog te vroeg, ik wil nog verder. Ik ga van hieruit wel reserveren, zodat ik me het volgende uur of uren daar geen zorgen hoef over te maken.
Het is Champagne-Mouton geworden, in een oud kasteelachtig huis, de naam is Eco Logis de Chantegrolle en heeft een score van 8,6 waardering op Booking.com.
Wanneer ik voor de deur sta, het gebouw is aan de straatzijde niet als zodanig herkenbaar als hotel, moet ik in plaats van te bellen of te kloppen telefoneren, lees ik. Een man doet de deur open. Hij zegt niet veel, alleen het hoogst nodige. Ik vraag me af hoe hij zal reageren wanneer ik zou vragen om een foto van mij te maken samen met mijn fiets, met daarbij de achterkant van het kasteel. Ik vraag het, het is geen probleem, hij doet het zonder commentaar. Daarna word ik binnengeleid in het huis en via enkele rommelige vertrekken bereik ik mijn kamer. Die is tot mijn grote verbazing helemaal in orde, zelfs modern uitgerust. Ik moet niets afsluiten want ik ben er alleen, zegt hij.
Iedere avond brengt toch een zekere spanning mee, waar zal men terecht komen om te overnachten ? Hoe zijn de uitbaters, zullen er nog andere gasten zijn ? Dan heb ik het nog niet over het tijdig bereiken van de onderweg geboekte slaapplaats. Dat is nu niet anders, het is al spannend geweest, tot laat in de avond zal het zo blijven verwacht ik.
Na mij geïnstalleerd te hebben ga ik het dorp in voor te eten, de deur aan de straat om terug binnen te komen zal nog los zijn, is me gezegd. Inderdaad, ze is los gebleven, zo geraak ik binnen en zoek mijn weg op de binnenkoer naar mijn kamer. Het was al lang donker, ik lijk binnen te treden in een kasteel van één of andere griezelfilm.
Zie de video hieronder.
https://youtu.be/YpBAYytewns.

• 84 km

Om na de video terug te keren naar dit dagverslag, klik dan op het blauwe punt van de kleine vlag die u ergens boven, links of rechts aan de rand van het scherm kan zien.

Geschreven door SantiagodeCompostela2023