San Martin de la Virgen de Moncayo ligt op een hoogte van 813 m, ten noorden van de hoogste bergen van het Moncayogebergte, de drie hoogste hebben toppen van rond de 2.300 m. Het is begrijpelijk dat ik zeker niet in die richting verder wil. Agreda is mijn eerste doel vandaag bij het vertrek, ik wil informatie uit de eerste hand van de weg er naartoe. Het is onmogelijk om alle klimwerk te vermijden, wordt me gezegd. Er zit niets anders op om van bij het hotel een baan op te gaan die onafgebroken 3km omhoog gaat, daar boven zal ik een wegwijzer naar Vozmediano zien om die te volgen. Later verbaast het mij dat men me niets had gezegd dat er ergens op een baan een plaats is die in het Spaans 'Cuesta mágica del Moncayo' genoemd wordt. Een auto kan er naar omhoog bollen op een helling naar boven, zonder dat de motor draait. De plaats is bekend en er zijn mensen die dat fenomeen willen constateren.
Dit kan men zien in de twee video's hier onder.
https://youtu.be/eqTHdWSbqbo?si=V7YysJdjbypLmQT7
https://youtu.be/6l04Li-6fHo?si=K0wFPEW4Nz4qETM0
Om na de video terug te keren naar deze blog, klik dan op de blauwe kleine vlag links of rechts boven.
Van ver wordt er een kasteel zichtbaar. Later blijkt er een dorp aan de voet te liggen, het is Vozmediano. Nog een fietser, het scherm van een smartphone in de zon is niet duidelijk te zien. Het dorp is heel klein, er zijn slechts 37 inwoners. Ik heb spijt dat ik niet tot bij het kasteel ben gegaan. Ergens buiten het dorp is er een bron, uit een gat met meer dan 1m doorsnede stroomt gemiddeld 1.500 liter water per seconde. Dat ben ik pas achteraf te weten gekomen. Ik zie wel een stromende beek met het water uit de bron, zeer zuiver water. Het is de Rio Queilles, een zijrivier van de Ebro. Het zeer hoge debiet van de bron maakt haar tot een van spectaculairste van Europa.
In Vozmediano hangt er een plaat aan een muur waaruit blijkt dat men op de Camino Natural is, de weg waar men in het bureel van toerisme Tarazona over sprak. Er staat ook een groot bord met een kaart van de streek, de Camino Natural is er duidelijk voorgesteld in het donker blauw. Indien ik zo een duidelijk plan op zak had gehad gisteren dan was ik waarschijnlijk veel verder dan San Martin de la Virgen de Moncayo geraakt.
Terwijl ik na Vozmediano op en neer naar Agreda fiets zie ik in de verte de N122. Goed dat ik deze drukke baan soms kan vermijden, wel met veel omweg gisteren.
In Agreda, het stadje telt ongeveer 3.000 inwoners, beginnen vanavond de feesten van San Miguel, wat een toeval. Van 28 september tot 2 oktober staat er van alles te gebeuren. Er zijn reeds zware afschermingen geplaatst voor een stierenloop in de straten. Toevallig zie ik drie levensgrote poppen ophangen in een van de smalle straten. Zulke drie figuren worden elk jaar opnieuw gemaakt door een groep vrouwen. Ze zullen door de straten gedragen worden en tenslotte verbrand op het stadsplein terwijl een massa volk toekijkt. Een traditie om al het kwade te laten verdwijnen uit de stad.
Ik heb gelezen dat de meest gekende inwoner 'Maria de Jezus de Agreda' is, een abdis die in het klooster leefde dat tijdens haar leven was gesticht in Agreda, in de 17-de eeuw. Ze zou verschillende visioenen hebben gehad die ze tijdens haar leven beschreef in boeken. Ze werd, in de door de Spanjaarden veroverde overzeese gebieden meermaals gezien terwijl ze er nooit naar toe was gereisd. Zo een verschijnsel noemt men bilocatie. Haar stoffelijk overschot is opgebaard in haar klooster.
Vanaf Agreda ga ik niet meer proberen om langs de etappe plaatsen van de Camino de Santiago Castellano Aragones te reizen. Het zou te veel tijd en moeite vergen met de fiets. Ik ga gebruik te maken van wegen die zo recht mogelijk naar de volgende grote stad leiden.
Alles gaat goed zoals ik voorzien had tot in Olvega, vandaar wil ik naar Noviercas. Onderweg ben ik de wegwijzers naar Soria beginnen te volgen omdat ik dacht om zo ook in Noviercas te komen en vandaar naar de N 234. Neen, ik kom op de N 122 terecht, de baan die ik nog altijd wil vermijden. Ik moet vandaar nog bijna 30 km afleggen op die drukke baan, over twee bergen, de Puerto de Madero en de Cuesta de la Omeñaca. Links van mij in de verte heb ik nog lang een uitzicht op de Moncayo.
Ik zag tot nu toe nog geen enkele kudde schapen. Hier langs deze baan plots wel, daar waar men het niet zou verwachten. Ik hoop dat dit niet de laatste kudde is die ik op mijn reis zal zien.
Terwijl ik aan het rijden ben stopt er plots voor mij een personenwagen, er stapt een man uit, het lijkt wel een overval. Hij vraagt me waarom ik geen fluo vestje draag. Ik wil direct mijn fluo bescherming tegen de regen over mijn tas achteraan trekken om beter zichtbaar te zijn. Dat is niet genoeg, hij haalt een vestje uit zijn wagen, ik trek het aan terwijl hij wacht, dan pas rijdt hij verder. Ik veronderstel dat het een toezichter van de baan was. Hij had gelijk toen hij zei dat ik met mijn leven aan het spelen was. De baan is soms leeg en een halve minuut later vol.
Soria, de hoofdstad van de gelijknamige provincie Soria heeft ongeveer 40.000 inwoners. 'Elige Soria' valt te lezen op de grote spandoeken rond de Iglesia de Santo Domingo in restauratie, vertaald 'kies Soria', begrijp ik. Op het reusachtige podium valt dit nogmaals te lezen, wat er mee bedoeld wordt is me een raadsel. Hier zal in elk geval muziek gespeeld worden, het is boeiend om hier al rondkijkend aan te komen. Soria is een levendige stad, tot laat in de avond is er veel volk buiten, het is nog 25 graden. Men geniet ervan, om al die mensen te zien ik ook. Maar ik heb eveneens het gevoel van de eenzame reiziger, een buitenstaander die slechts alleen maar toekijkt.
Ik neem mijn intrek in een aangename hostal, ik heb er zelfs een balkon met uitzicht op de hoofdstraat.

• 74 km

Geschreven door SantiagodeCompostela2023