Het eerste dorpje waar ik langs fiets is Fronsac, klein en mooi, ook zonder zon. Die laat zich vandaag minder zien, maar het is ideaal fietsweer, tot 30° is aangekondigd.
Via een platanendreef kom ik in Ronsenac. Alle dorpen in deze streek zijn dun bevolkt, ze hebben allemaal een inwonersaantal dat onder de 1000 ligt. Er is een bron, in de omgeving stond ooit een Gallo-Romeinse villa. Ik reed de kleine korte zijstraat met de bron bijna voorbij, er was geen bordje of zo, nergens. Ook in mijn reisgids staat er niets over vermeld. Ik heb ze ontdekt, zo voelt het nu aan bij mij. De bron borrelt op uit een put en vloeit in een vijver, daarna in een beek. Het water is zeer helder en zou bijzondere eigenschappen hebben en stroomt onafgebroken naar de Lizonne, een zijrivier van de Charente.
Op 2,5 km afstand van mijn weg ligt Villebois-Lavelette op een heuvel, het is het mooiste dorp van de streek. Een foto van ver kan, maar ik ga nu wel geen omweg maken. In 1989 overnachtte ik er op mijn eerste tocht naar Santiago de Compostela.
Terwijl ik rust op een stenen bank in een dorp juist voor Aubeterre, de aangekondigde 30° was er ondertussen al lang, vraagt een lieve vrouw me of ik geen water nodig heb. Het moet zijn dat men het ziet wanneer ik iets nodig heb.
Aubeterre is een sfeervol stadje waar vandaag zondag een markt plaats heeft. Het maken van vazen en potten wordt hier in de kijker gezet. Dit stadje, op een hoogte gelegen, heeft twee bijzondere kerken. Er is de kerk St. Jean in de 12-de eeuw uitgehouwen in een rotswand. Er is ook de St. Jacques, wat hoger gelegen, met een indrukwekkende Romaanse voorgevel. Terwijl ik dat alles bewonder is er onweer aangekondigd, zowel in de lucht als in het weerbericht in mijn smartphone.
Negen kilometer verder bereik ik mijn etappeplaats St. Aulaye, zonder regen maar wel met veel wind op kop. Links van de baan, nog voor het dorp, tussen prachtige platanen, is er een restaurant. Ik wist het nog, samen met José Maes had ik op onze tocht naar Santiago van 2006, daar lekker gedineerd. Toen moesten we daarna tamelijk ver in de richting van Aubeterre terug fietsen, naar ons logement. Het werd een tocht te voet, het slot met cijfers van de fiets van José was niet geopend kunnen worden.
Ik ga nu vanavond, 17 jaar later, terug dineren in dat restaurant, nog niet wetende dat ik daarna in de chambre d'hôte waar ik overnacht mijn toiletzak niet zal vinden. Die ontdekking doe ik pas later in de kamer wanneer ik ga slapen. De gevolgen zijn minstens zo vervelend dan de cijfers van een cijferslot vergeten.

• 59 km

Geschreven door SantiagodeCompostela2023