Gisteren was ik nogal laat begonnen om met mijn smartphone een logement in Castrojeriz te zoeken. Men komt altijd bij Booking.com terecht. Een zeer duur hotel en een albergue voor 13€ was er nog beschikbaar, of verder rijden tot in een van de volgend dorpen op de Camino Frances. Castrojeriz was al ver genoeg, ik koos dan maar voor de albergue. Ik kwam er laat aan, te laat om er 's avonds ter plaatse nog te kunnen eten. Er werd me een bed in een kamer met 6 stapelbedden aangewezen. Het laatste overgebleven bed was voor mij, een van de bovenste natuurlijk. Toen ik er me installeerde was er al een jonge vrouw te bed, die was waarschijnlijk heel moe. In de omgeving van de albergue kon ik nog terecht in een restaurant voor een pelgrimsmenu. Zonder eten gaan slapen is absoluut te vermijden. Vlug, want in de albergue moest het licht al uit om 22u. Wanneer men 's morgens mocht of moest opstaan was ik vergeten te vragen, in de nacht had ik er wel aan gedacht, ik heb er slecht geslapen.
De albergue moet men ten laatste om 8u30 verlaten, heb ik zo pas vernomen. Ik vind het vroeg maar Ik ben wel juist optijd klaar om te vertrekken. Iedereen is al weg behalve de jonge vrouw die gisterenavond zo vroeg was gaan slapen, op de binnenkoer is ze nog bezig met iets. Het is de vriendelijkheid zelf, het is een Engelse peregrina.
De ruïne boven op de berg, van overal zichtbaar, is nu omgeven door een rode gloed, buitengewoon mooi. Onderaan de berg hebben in de 8-ste eeuw verschillende veldslagen tegen de Moren plaats gehad. De burcht was er toen al, ze werd later aangepast door de ridderorde van de tempeliers. In 1755 bleek ze niet bestand tegen een aardbeving en nooit meer heropgebouwd. Het uitzicht van ginder boven moet prachtig zijn.
Ik ben er niet naartoe geweest, wel naar de kerk onder aan de voet van het kasteel, dichtbij de albergue waar ik heb gelogeerd. In die kerk bevind er zich een merkwaardig beeld, Santa Maria del Manzano, Maria van de Appelboom, ze werd er fel vereerd. Er is ook een graftombe van een koningin van Castilla, die leefde in 14-de eeuw. Koningin Elenoria van Castilla, ze was in 1359 vermoord. Het is niet verwonderlijk dat de kerk ingericht is als museum. Het hoofdaltaar met een schilderij is ook zeer mooi.
Na het kerkbezoek ontbijt ik in een herberg. Wanneer ik rond 9u omhoog kijk is de rode gloed rond de ruïne verdwenen.
Even later in een ander dorpsdeel van Castrojeriz kom ik langs het hostal El Meson. In 1989 overnachtte ik er met mijn dochter op mijn eerste fietstocht naar Santiago de Compostela. De kamers waren toen juist nieuw, ze waren daar blijkbaar pas begonnen met de opvang van gasten. Heel de familie stond klaar om het avondmaal te bereiden en op te dienen. Het was een zaterdagavond, de bar zat tot buiten toe vol volk. Dit kan ik allemaal nog lezen in onze dagboek van toen. Later, samen met mijn vrouw was ik er nogmaals In 2003, twee nachten zelfs. We stapten toen van Logroño naar Leon. Nu had ik er ook willen overnachten maar ik weet niet wat er aan de hand is. Gisterenavond leek het gesloten en vandaag is er ook weinig beweging, het tegenovergestelde van wat ik mij herinner van vroeger.
Vanaf Castrojeriz zet ik mijn weg verder op de Camino Frances. Ik volg zo goed mogelijk de reisgids van Clemans Sweerman.
Het eerst volgende dorp is Castrillo Mota de Judios. Op mijn vroegere doortochten had het dorp nog een andere naam, Castrillo de Mata Judios. Welke verklaring is er voor deze naamsverandering ?
Ooit was hier een Joodse dorp ontstaan, op een gunstige locatie voor het drijven van handel op de Pelgrimsroute naar Santiago de Compostela. In 974 kregen de hier gevestigde Joden van graaf García Fernández alhier dezelfde rechten als Christenen. Het dorp werd Mota de Judios genoemd, Jodenheuvel.
De Joodse bevolking zal geleidelijk uit dit dorp verdwenenen zijn nadat de Joden vanaf 1492 uit Spanje werden verbannen door de Spaanse Inquisitie. Wat er toen in dit dorp is gebeurd is niet algemeen bekend of wordt verzwegen. In een document uit 1623 was de naam Castrillo de Matajudios, mota was mata geworden en matar betekent doden. Zo is die naam tot in de 21-ste eeuw gebleven.
De lokale bevolking werd meermalen geconfronteerd met de zonderlinge naam van hun dorp. Er moest wat goed gemaakt worden vond men nog niet zo lang geleden. In een referendum in mei 2014 hebben 29 van de 52 dorpelingen besloten dat de naam van het dorp best gewijzigd zou worden. Op 3 juni 2014 is dat dan gebeurd en is het Castrillo Mota de Judios.
Ik ga wat sfeer opsnuiven In het dorp, er is een betrekkelijk nieuw Joods cultureel centrum, op het dorpsplein zie ik enkele inwoners rondlopen. Er is een kerktoren die men nergens anders ziet. Van vorige doortochten was die kerk me sterk bijgebleven, ook het kerkhof buiten het dorp.
Door een mooi landschap verder op een rustige baan, zonder pelgrims, die stappen op wegen in de velden. Later om de Rio Pisuerga over te steken moeten ze ook over de brug van mijn baan, ze zijn talrijk. De brug bestond hier al in het jaar 1100, ze is nadien talloze keren hersteld en herbouwd.
Bij het naderen van Boadilla del Camino zie ik een oude duiventoren in leem, ernaast staat een nieuwe. In het dorp trekt de gerechtspaal uit de 15-de eeuw veel aandacht, een schandpaal waar misdadigers een tijd aan vastgeklonken werden. Bij de pelgrims die ik daar zie zijn er veel Aziatische types, ze vallen op door hun zwarte kledij, hoe zij op die manier de warmte trotseren is me een raadsel.
Even vóór Fromista kom ik voorbij een sluis van het Canal de Castillo, het water komt deels uit het water van de Rio Pisuerga. Het kanaal werd in de 18-de eeuw gebouwd en is geklasserd als cultureel erfgoed. De San Martin kerk in het dorp is een hoogtepunt van romaanse bouwkunst.
De dorpen hier op de camino hebben bijna zonder uitzondering grote kerken, dit wijst op het grote belang dat er gehecht werd aan de historische weg voor de pelgrims. Villalcazar de Sirga, een eenvoudig plattelandsdorp is hier een voorbeeld van. De grote kerk was door de orde van de Tempeliers in de 13-de eeuw gebouwd. De poort is gesloten zodat ik het bijzondere beeld van Santa Maria de Blanca in witte steen niet te zien krijg. Volgens een legende kwam er eens een Franse pelgrim, die onderweg een zware ijzeren staaf als boetedoening droeg, bij het beeld. De staaf brak in twee, de delen waren te zwaar om op te tillen, het was een teken dat zijn zonden vergeven waren. Beneden aan de trap bevind er zich een hostal met een overdekt terras. De kerk is gesloten, de bar is open.
Carrion de Los Condes is groter en was een belangrijke etappe plaats voor de pelgrims. Hostal La Corte in het stadje was voor José Maas en ik in zeer uitstekend in 1996. We vonden het toen zo goed dat het een omweg waard zou geweest zijn. Met José Maas was ik twee maal op de weg naar Compostela met de fiets, in 1996 en 2006. Ik zie er twee romaanse kerken met heel wat beeldhouwwerk. In een van de portalen wordt de historie van de honderd maagden die aan de Moren zouden moeten gegeven worden uitgebeeld. Door een kudde woedende stieren naar de Moren toe te jagen was dit kunnen voorkomen worden.
Na Carrion de los Condes wordt ik door mijn gids op de N120 gezet, tot in Sahagun, nog 43 kilometer. Tot Carrion was het aangenaam fietsen geweest, de N120 was aanvankelijk niet zo druk, later wel. Waar hij van richting veranderd krijg ik daarbij de wind op kop. Er komen beklimmingen, de kilometers beginnen door te wegen. Op het einde moet ik nog enkele bruggen over om het centrum van Sahagun te bereiken. Het is geen heel grote stad, ze is verdeeld over verschillende wijken die wat verspreid liggen. Ik heb de weg naar het Hostal Domusviatoris verschillende keren moeten vragen. Het adres vinden op de smartphone was geen probleem, het daarna ingeven lukte ook nog wel, maar dan op het kleine scherm de juiste wegen er naartoe volgen, terwijl men fietst, is moeilijk.
De muurschildering op de gevel van het hostal is op zijn minst gezegd zeer verassend.

• 95 km

Geschreven door SantiagodeCompostela2023