Gisteren in de loop van de dag had ik onderweg een kamer in de chambre d' hôtes LE DOUX NID hier in St Aulay via Booking.Com kunnen reserveren. Toen ik in het dorp aankwam en bij de uitbaters aanbelde, waren ze verbaasd. Ze hadden enkele dagen voordien Booking.Com op de hoogte gebracht dat ze voor een periode gesloten wilden zijn, ze wensten zelf in verlof gaan. Ze hadden dus niemand verwacht en daar stond ik plots aan de deur. Ze begrepen dat het voor mij moeilijk zou zijn om elders onderdak te vinden, ik mocht binnen en kreeg de kamer die ik geboekt had. Toen had ik ook al het idee waar ik kon gaan avondeten, ik was er voorbij gereden, in het restaurant op de camping bij de rivier.
Voldaan was ik daarna dan terug naar de chambre d' hôtes gegaan. Pas toen ik ging slapen stelde ik vast dat mijn toiletzak onvindbaar was. Altijd maar opnieuw zoeken, hij was er niet, niet in mijn bagage, niet in de kamer, nergens. Ik besefte dat ik hem waarschijnlijk vergeten was in Dirac, mijn voorgaande overnachtingsplaats.
De volgende morgen legde ik dit uit aan de uitbaters. Ik wil terug naar Dirac fietsen, 59 km was dat gisteren, heen en weer dan 120 km. Dat zou kunnen wanneer ik de kamer nog een nacht zou mogen houden en mijn bagage er laten staan. Ze begrepen het en waren akkoord, ze zochten samen met mij naar de telefoonnummer van de Gite de France in Dirac. Ik wist de naam nog, Le Thie, maar het telefoonnumer niet. Ze belden voor mij om te weten of er daar iemand thuis zal zijn, verschillende keren, er werd niet opgenomen. Ik ga toch vertrekken. Die eigenaars zijn niet zo jong meer, nu dat hun Gite gesloten is hebben ze hun telefoon minder bij de hand, denk ik. Daarbij de man zal niet veel weggaan, ik zag hem gekluisterd in een rolstoel, hij had vroeger een ongeval gehad bij het vellen van een boom.
De zon scheen en het zal droog blijven werd me gezegd bij het vertrek. Ik zal geen regenkleding nodig hebben.
Dat was een misrekening, ik was nog lang niet in Dirac en moest reeds gaan schuilen voor een hevig onweer. Ik geraakte juist op tijd op een zijweg naar een verlaten boerderij. Voordien had ik me ook al van weg vergist met een grote omweg als gevolg, het is mijn dag niet.
Ik was blij toen ik de man in de rolstoel thuis aantrof, mevrouw was weg, een dienstmeid had mijn toiletzak gevonden.
Opgelucht vertrek ik terug in de richting van Santiago de Compostela, met weinig bagage kan fietsen toch zo plezierig zijn.
Mijn geluk was van korte duur, het begint te regenen, regen die maar niet wil ophouden. Deze keer zonder donder en bliksem, schuilen kan nergens en ik wil zo vlug mogelijk aankomen in St. Aulaye. Op de natte rijweg, mijn hemd en mijn broek zijn al lang doornat, is alles koud. Plots schuif ik uit in volle snelhei, na de valpartijen in Mechelen en Poitiers, lig ik er weer. Ik ben naast de baan in het gras terecht gekomen, tot mijn verbazing zonder veel erg, alleen mijn stuur moest ik rechtzetten.
Ik heb zonder regenkledij zeker 25 km in de pletsende regen gefietst. Nat en helemaal verkild rijd ik nogmaals voorbij Aubeterre. De regen was ondertussen toch gestopt.
Na die ellendige rit verheug ik me om terug in het restaurant van de camping lekker te gaan eten. De uitbaters van de chambre d' hôte hadden voor mij reeds gereserveerd. Helaas niet op de camping want daar is het vandaag sluitingsdag. Bijgevolg hadden ze een reservatie gedaan in een ander restaurant, het enige dat vanavond open is in het dorp.
Ik koos er een gerecht met de nodige kalorieën, die zal ik na de 129 km van vandaag wel nodig hebben, een biefstuk.
Ik kan me niet herinneren dat ik ooit zo een slecht stuk vlees ergens op mijn bord heb gekregen, er was rijst en mais bij.

• 129 km

Geschreven door SantiagodeCompostela2023