Ik loop een beetje achter met verslagen schrijven, maar deze dag kon niet missen. Twintig mei is namelijk geen datum die je zomaar over het hoofd kan zien: het is de verjaardag van Lars! De jonge gup werd alweer 22 en we begonnen de dag "lekker" vroeg, om maar het meest uit de verjaardag te kunnen halen... Maar 5 uur was misschien iets te overdreven...

De vroege wekker was niet zonder reden: 20 mei was eveneens de dag waarop de halve marathon van Asunción plaatsvond en Lars ging de 5K lopen! Ik wilde eerst zelf ook meedoen, maar mijn knie was na een weekend wandelen op allstars een beetje aan het zeuren, dus koos ik de rol van coach en vertaler (zeer belangrijk). De start was al om 7 uur en het was zeker 45 minuten lopen naar het centrum, dus we moesten vroeg op pad. De zon was nog niet eens op toen we de deur uitgingen, maar hierdoor konden we wel de stad in ochtengloren zien, wat heel bijzonder was.

Terwijl Lars zich aan het klaarmaken was (lees: aan het koukleumen en zenuwen was aan de start, want ze gaan hier al megavroeg aan de startlijn staan...) zocht ik een plekje waar ik hem kon zien bij de start, maar ook makkelijk naar de costanera kon komen, zodat ik hem nog een keertje kon spotten. Ik had gelukkig mijn hardloopkleding aangedaan, want hoewel ik een snellere route kon nemen, rent Lars een stuk harder dan ik. Toen eindelijk het startschot klonk leek het wel of er oorlog was uitgebroken! Naast allemaal mensen die zo snel mogelijk weg wilden komen was er namelijk vuurwerk afgestoken en dat knalde behoorlijk! Tijd om erbij stil te staan had ik echter niet, want de mannen waren al uit zicht en ik moest naar de costanera!

Paraguay lijkt best plat, maar schijn bedriegd. Alleen in het centrum al is geen enkele straat écht plat: overal is wel een helling of een daling aanwezig. Gelukkig voor mij was het eerste deel heuvel-af, waardoor ik zonder problemen bij de costanera kwam en Lars (die al goed vooraan in het veld lag) aan kon moedigen en fotograferen. Daarna was het echter sprinten geblazen, want ik moest die heuvel die ik net af was gerold nu weer op rennen. Bovenaan bleek dat ik de bidon beneden was vergeten, waardoor ik het allemaal nog een keer moest doen... Laten we zeggen dat Lars niet de enige was die zweette toen we elkaar weer zagen bij de finish. Door dit fiasco heb ik de finish zelf niet kunnen zien, maar Lars was derde geworden!! Wat een prestatie en dat op zijn verjaardag. De preisuitreiking was ook perfect voor zijn verjaardag: Cadeaus, een trofee, bloemen, een erekrans om zijn hoofd, confettikanonnen en 'We are the champions'. Zelf vond Lars het volgens mij vooral erg ongemakkelijk, maar ik heb me zeer goed vermaakt met foto's maken en hem uitlachen.

Hierna was het tijd voor de lange wandeling naar huis met moee beentjes en een volgepakte tas. Deel van de prijs was namelijk pasta. Ongeveer 7 kilo aan pasta producten om precies te zijn..

Thuis lagen twee taartjes en natuurlijk verjaardagscadeaus op lars te wachten (de foto's heeft Lars per ongeluk weggegooid maar ze waren er zeker!!) en was het tijd om bij te komen van dit ochtend-avontuur. In de avond zouden we weer teruggaan naar het centrum, om iets te proberen wat ik zelf ook nog niet had gehad: Lomito. Dit is een soort döner, maar dan op de Paraguayaanse manier. Mijn vegetarische ik protesteerde toen Chari zei dat ik daar moest eten, maar nu wilde Lars het ook graag proberen, en de jarige is koning. Stiekem was het wel heel erg lekker, met een echte smaak van vlees, compleet anders dan in Nederland, waar je vooral de dönerkruiden proeft. Chari kwam ook nog even langs, waardoor Lars mijn best friend uit Paraguay ook heeft kunnen ontmoeten (en we niet helemaal terug naar huis hoefden te lopen).

Afgemat en vol vlees zijn we toen maar vroeg naar bed gegaan... 22 jarigen zijn de jongsten niet meer!

De dag hierna was het alweer tijd voor Lars om naar huis te gaan. Woensdag had hij een voortgangstoets die niet gemist kon worden... Het zware leven van een geneeskunde student. Het was echt geweldig om Lars hier te hebben voor 2 weken en samen Paraguay en Brazilië te ontdekken. Morgen (het is op de dag van schrijven 31 mei) komen mama en Thyra al aan in Paraguay, dus dan is het weer tijd voor nieuwe avonturen!

Geschreven door Janeris.reisblog