Omdat ik tot nu toe alleen nog maar onze weekendperikelen heb beschreven denken jullie vast dat ons leven hier één groot luizenleven is en we niks anders doen dan feesten, luieren, spelletjes spelen en uitstapjes maken. Dit is jammer genoeg niet helemaal waar en er moet wel degelijk gewerkt worden doordeweeks. Hier een kijkje in die dagen. Voor ons zijn ze zeker niet minder spannend, maar wij zijn stiekem ook wel nerds die kicken op zo’n labjas.

Dat je in Afrika geen goede labs kan hebben is een van de grootste leugens die ik mezelf had voorgehouden voordat ik hier kwam. Het lab op het MRC hier in Fajara is misschien nog wel mooier dan het lab in Nijmegen. Het deel waar wij in zitten (er zijn in totaal 3 verschillende complexen volgens mij) bestaat uit een lange gang met een stuk of 8 lab ruimtes, die allemaal van elkaar gescheiden zijn door middel van een entreehalletje en de gang. Elke ruimte heeft zijn eigen functie binnen het sample-verwerkingsproces en om hier een goede scheiding in te houden heeft elke kamer zijn eigen kleur. Dit betekent dat alle labels en alle labjassen deze kleur hebben en drie keer raden wat de kleur is van de kamer waar wij vooral in zitten… ROZE! Helemaal in stijl van ons vrouwelijke dreamteam hier.

Jammer genoeg heeft de helft van ons team (lees: iedereen behalve cynthia en ik) op dit moment vakantie, wat betekent dat het deze week een stuk stiller was in het lab. Ook was het eindelijk tijd om zelf de handen uit de mouwen te steken en de experimenten op te zetten/uit te voeren/te interpreteren! Persoonlijk was ik hier heel erg blij mee, want de afgelopen weken voelde het toch een beetje alsof ik uit mijn neus zat te eten terwijl onze twee Gambiaanse compagnons al het pipeteerwerk deden. Ze lieten ons natuurlijk ook wel wat doen, maar omdat zij nou eenmaal het protocol uit hun hoofd kenden was het makkelijker voor ze om het even zelf te doen, wat ik ook wel begrijp. Toch maak ik mezelf liever nuttig en rekjes schoonmaken met chloor en ethanol was niet echt het cognitieve hoogstandje waar ik naar op zoek was. Dat we deze week lekker met zijn tweetjes het protocol tot de letter konden volgen en konden werken met Nederlandse doelgerichtheid was dus wel een aangename verandering. Ook konden we nu gelijk wat dingetjes uitproberen die we al de hele tijd wilden toepassen, maar waar Fatou en Sainabou het nut niet helemaal van begrepen.

Wat we dan precies doen? Als je al een tijdje mee leest herinner je je vast de foto’s van het lab in Basse nog wel, waar we sneltesten deden om te kijken of de dorpelingen geïnfecteerd waren met malaria. We deden deze sneltesten in de plaats van een andere, specifiekere diagnostische test die stopte met werken in Basse. Deze test hoort simpel gezegd het DNA van de parasiet te vermenigvuldigen waardoor een oranje vloeistof die we op het eind toevoegen alle geïnfecteerde samples groen kleurt. Het probleem was echter dat de concentratiereeks van de parasietcultuur die we mee hadden genomen negatief uit de test kwamen, terwijl we zeker wisten dat er parasieten aanwezig waren in deze reeks. Hierdoor konden we het resultaat dat deze test gaf niet meer vertrouwen en konden we alleen maar malaria aantonen bij mensen die meer dan 100-200 parasieten per microliter (ul) bloed hebben. We willen echter ook mensen met minder dan 10/ul aan parasieten hebben, omdat dit juist de groep is waarvan we willen weten of ze besmettelijk zijn voor de mug.

Het is nu dus aan ons om te kijken wat er misging in Basse en waarom de test het ineens niet meer deed. We kwamen er al snel achter dat ze een bepaalde incubatietijd die in het protocol stond niet hadden gevolgd omdat ze het protocol niet meehadden, waardoor de resultaten al snel beter werden, maar de test blijft erg schommelen in zijn betrouwbaarheid. Ook vonden we de concentratie van een bepaalde stof in de mastermix wel erg laag en na deze 3x verhoogd te hebben kwamen in ieder geval de positieve controles allemaal positief uit de test tot een aantal van 4-5 parasieten/ul. De DNA-extractie gaat echter nog niet echt goed op de goedkope/makkelijke manier die we nodig hebben in het afgelegen Basse, dus we zijn nu druk bezig deze test te verbeteren zonder de moeilijkheid te veel te vergroten. Jammer genoeg zijn alle stoffen die ze in de literatuur gebruiken niet aanwezig hier, waardoor we die niet kunnen nabootsen…

Ik zal er maar niet te diep op ingaan want ik denk dat ik jullie nu wel weer genoeg verveeld heb, maar het komt erop neer dat we een hele dag het DNA extraheren met een nieuwe techniek en dan op hoop van zegen het oranje stofje erbij doen om te kijken of hij nu dan toch eens groen zou kleuren. We zijn al wel een stuk verder dan we twee weken geleden waren, maar de test is nog lang niet betrouwbaar genoeg om in het onderzoek te gaan gebruiken. Erg frustrerend maar het is ook wel een leuke uitdaging om het toch werkend te krijgen.

Op naar een leuker onderwerp: onze huis-upgrade! Onze begeleider is terug naar België om de hand van zijn vrouw vast te houden tijdens haar eerste bevalling en hij was zo attent om zijn huis aan ons beschikbaar te stellen. Het feit dat dit huis zich aan het strand bevindt, twee slaapkamers en een giga woonkamer/keuken heeft en als kers op de taart toegang biedt tot een infinity pool maakte dat wij niet lang hoefden na te denken. Nu spenderen we onze uren na het werk aan het zwembad/op ons mooie balkonnetje en kunnen we iedereen uitnodigen voor dinertjes, wat ze zeer op prijs stellen. Ook gaf dit nieuwe huisje ons de mogelijkheid om in een gepantserde auto van de American marines te rijden, want een van onze vrienden was zo vriendelijk ons te helpen verhuizen; ik denk niet dat ik ooit zo veilig getransporteerd ben (en me ooit zo’n kippenbotje heb gevoeld toen ik zag hoe makkelijk Thomas mijn koffer in en uit de auto tilde)!

Zo gek om te bedenken dat we al weer 4 weken op reis zijn. De tijd gaat zo gigantisch snel, het voelt alsof ik nog maar twee weken geleden doei zei tegen Nijmegen… Gelukkig komt morgen een stukje Nederland deze kant op en beginnen we aan een lang weekendje toerist uithangen, want Cynthia’s familie komt langs! To be continued…

Liefs,
Janeri

Geschreven door Janeris.reisblog