Herinner je je de collega uit mijn vorige post nog, die weigerde een celcultuur op te kweken omdat ze die week verloofd was? De eerste collega die we ontmoetten op het MRC toen we de eerste keer naar Basse afreisden en de eerste collega van wie ik zeker ben dat ze ons haat? Deze dame had ons uitgenodigd voor haar bruiloft. In de Afrikaanse cultuur ben je niet zo lang verloofd als in de westerse landen. Een verloving is hier meer een formalisatie van iets waarvan iedereen al wist dat het ging komen, dan dat het echt een aankondiging is voor een bruiloft vier maanden later. Een week na de verloving was het dan ook al zo ver, de receptie zou om 6 uur beginnen. De hele malaria-unit van het MRC was uitgenodigd, dus samen met een collega gingen we rond half 8 richting de locatie: goed aangepast aan de rest 1,5 uur later dan de start. Eenmaal daar bleek echter dat zelf 1,5 uur te laat nog vroeg is voor gelegenheden als deze: we waren een van de eerste.

Achteraf gezien was dit misschien ook wel beter, omdat we nu ongezien een plaatsje konden veroveren en ons in de menigte konden mengen, in plaats van dat we een duidelijke entree zouden maken. We zouden namelijk wel opvallen door de basic kleding die we droegen. Onze meest Afrikaanse kleding kon niet op tegen de overdaad aan blingbling, printjes en hoofdaccessoires. Elke vrouw had haar outfit tot in de puntjes uitgedacht, liep op de hoogste hakken, had haar make-up tot in detail gedaan en had haar haar in de meest fantastische vlechten en hoofdbanden. Ik voelde me aardig pauper met mijn blote gezicht (make-up geleend van Cynthia want ik had naast mijn inmiddels 2 tinten te lichte concealer en mascara niks meegenomen naar Gambia), semi vlecht/staart creatie en vies-witte allstars die Afrika niet echt aan het overleven zijn. Gelukkig kon het niemand wat baten en kregen we de beste complimenten van onze collega’s. Al deze collega’s hadden een gigantische metamorfose gehad en bij de meeste moest ik twee keer kijken voordat ik ze herkende. Een meisje die normaal een bril draagt werd naar onze tafel gebracht, waarna het even duurde voor ze doorhad met wie ze precies te maken had, omdat ze zonder bril werkelijk niks ziet. Het weerhield haar er echter niet van selfies te nemen en ze te bekijken met haar mobiel 5cm van haar ogen af. Selfies en foto’s zijn sowieso een big thing onder de Gambianen, iedereen is constant bezig met het maken van foto’s van elkaar en de outfits en zichzelf. Als je een mobiel van een willekeurig meisje neemt zul je 100 selfies met verschillende make-up stijlen en andere invalshoeken tegenkomen. Misschien is dit wel iets wat ieder meisje altijd doet, maar ik was totaal wereldvreemd in dit fenomeen (wat ook wel te merken is aan mijn goede selfiegame).

Om 9 uur begon iedereen toch wel een beetje ongeduldig te worden; er was nog steeds geen teken van de bruid, bruidegom of de familie. Een Gambiaanse collega merkte nuchter op dat ‘Gambianen ervan houden laat te komen’, iets wat wij alleen maar konden beamen. De temperatuur in de ruimte hielp ook niet echt mee en de Senegalese afspeellijst die op volume 100 werd gedraaid had zich ook niet voorbereid op een speelduur van langer dan een uur; ik kon al bijna meezingen. Ook begon ik wel wat honger en dorst te krijgen. We hadden te horen gekregen dat het een soort diner zou zijn, maar ook van het eten was geen kruimel te vinden. Wel was de zaal ondertussen volgelopen en stonden er zelfs mensen op het balkon te dansen op de muziek. Dat die vrouwen met zoveel lagen, een hoofddoek en die hakken nog zo op de muziek kunnen bewegen is een wonder, maar ze deden het zeker. Ik zal me altijd blijven verbazen over de kunsten van die heupen.

Om 10 uur was het dan echt zo ver. De cameraploeg kwam naar binnen met een gigantische spotlight om het laagje zweet dat ondertussen overal zat extra te accentueren. De Senegalese muziek werd wat harder gezet en de familie kwam naar binnen gelopen om plaats te nemen aan de twee met goud gedecoreerde lange tafels op het podium. Daar was ze. Het was geen illusie, ze ging toch echt trouwen. Samen met haar bruidsmeisjes kwam ze het pad afgedanst, onder luid geroep en geklap van de gasten. De jurk was mooi en ze was bijna niet te herkennen zonder bril en met make-up. Toen ze bij het podium aan was gekomen werd er wat in Wolof omgeroepen, waarna er een hele groep mensen met geld op haar af kwam gerend en dit geld over haar heen gooiden; making it rain. Dat iets wat ik alleen nog maar op MTV of in Amerikaanse films had gezien hier in Gambia gedaan wordt op een bruiloft was een erg hilarische ervaring. De dalasi is niet het schoonste geld, het heeft een hele specifieke geur die overal in trekt en aan je vingers blijft hangen als je de briefjes wat te lang vasthoudt. Ook is het grootste briefje niet meer waard dan 4 euro. Ze leken het in de hoek van de zaal echter erg naar hun zin te hebben, dus wij klapten lekker mee op de maat van de muziek. Even later was het gedaan en plaatste de bruid zich samen met haar twee bruidsmeisjes op de bank die tussen de twee lange tafels op het podium stond. Hier werden nog duizend foto’s genomen terwijl de gasten toekeken en zelf ook foto’s maakten met hun telefoon. We hadden gelukkig wel een glas water gekregen ondertussen, die een beetje vreemd smaakte maar zeer welkom was na al dat zwetend zitten van de afgelopen 2 uur.

Na de fotoshoot werd de bruid gevraagd of ze al haar gasten welkom wilde heten, door een ronde door de zaal te maken en iedereen de hand te schudden. Dit werd gedaan terwijl ze achtervolgd werd door de cameraploeg. Ik ben erg benieuwd wat ze met de video gaat doen. Waarschijnlijk blijft het gewoon onbewerkt op een CD staan, een video van meer dan een uur waarop alle tafels en gasten verveeld voor zich uitstaren en later de bruid een knuffel geven. Ook ons groette ze hartelijk met een knuffel, waar ik een beetje versteld van stond aangezien ze in het lab allesbehalve vriendelijk is. Alles voor de camera, laten we maar zeggen.

Na dit ererondje streek de bruid weer neer op haar bank. Denk nu niet dat ik alleen maar focus heb voor de vrouw van deze gelegenheid, als je me langer kent dan vandaag weet je dat dit zeker niet het geval is. Het was echter zo dat de kersverse man niet aanwezig was! In Gambia is het niet abnormaal om je bruiloft apart te vieren, waarbij de vrouw de receptie viert en de mannen naar de moskee gaan. We weten nog steeds niet hoe de man eruitziet, tot onze grote teleurstelling.

Er waren wel wat andere mensen aanwezig die ervoor zorgden dat we goed doorhadden dat dit geen Nederlandse bruiloft was. Terwijl we aan het toekijken waren hoe de bruid haar ronde maakte werd er ineens een soort doek op Cynthia’s schoot geworpen. De vrouw die verantwoordelijk was voor de worp begon spontaan te dansen en in Wolof tegen haar te brabbelen. Sainabou was zo vriendelijk om het voor ons te vertalen: ze wilde dat we geld in de doek stopten. Voor ik het wist lag er ook een doek op mijn schoot en hijgde er een andere vrouw in mijn nek. Soms zijn deze vrouwen familieleden, maar vaak zijn het ook vreemden die willen profiteren van het feit dat er een bruiloft wordt gehouden. Iemand negeren die ‘I love you, you are my friend, I dance for you, don’t be rude!’ in je oor schreeuwt is niet zo makkelijk, maar onze collega’s lachten het van zich af dus wij deden hetzelfde. Toen ze een andere tactiek probeerden waarbij ze een briefje van 50 dalasi (1 euro) in Cynthia’s schoot wierpen en Cynthia net deed alsof het een cadeautje voor haar was werd het wel duidelijk dat we niet van plan waren wat te geven en gingen ze door naar iemand anders. ‘Does this also happen in the Netherlands?’ vroeg een van mijn collega’s. Ze zouden ons eens moeten zien aankomen.

Om 11 uur was het dan eindelijk tijd voor eten. Ook hierbij moesten Cynthia en ik even goed lachen terwijl we ons voorstelden dat dit in Nederland zou worden voorgeschoteld. Twee uur later dan gepland, 5 uur later dan de officiele start van de bruiloft kregen we een plastic bordje met een klompje aardappelpurree, 3 happen beefstew, een kippenpootje en een hoopje geraspte wortel voor onze neus geschoven. Gelukkig hadden we gigantische honger dus het smaakte verrukkelijk en het waren zeker een heleboel monden die gevoed moesten worden, maar bijzonder was het wel.

Hierna was het tijd voor meer foto’s, waarbij ik bij de groepsfoto met het MRC door de bruid werd gevraagd naast haar te gaan staan… Of dit was zodat zij er nog beter uit zou zien naast mijn bezwete lichaam of om de schijn van best friends op te houden weet ik niet, maar ongemakkelijk was het wel. Gelukkig kon ik die ongemakkelijkheid van me af dansen op de Senegalese beats, want naast de Gambiaanse vrouwen voel ik me natuurlijk helemaal niet ongemakkelijk op de dansvloer!

Al met al was het een hele ervaring die ik nooit zal vergeten. Onze bruidzilla kon toch erg goed lieve bruid spelen. Ik ben echter bang dat het er in het lab weer anders aan toe zal gaan zodra we haar weer ergens voor nodig hebben…

Liefs,
Janeri

Geschreven door Janeris.reisblog