1 mei: De dag van de arbeid! Een dag waarop we vieren dat we kunnen werken. Een dag waarop we de wereld bedanken voor de kansen die ze ons geeft en een dag dat we, in Nederland tenminste, gewoon doorgaan met dat eerdergenoemde werk.

In Paraguay wordt de dag van de arbeid gevierd met het stoppen van de arbeid. Het is een nationale feestdag en een officiële vrije dag. Voor mij leek dit het ideale moment om een beetje te chillen en naar het centrum te gaan, maar Guillermo en Lety hadden andere plannen. Ze zouden de oma van Guillermo op gaan zoeken in Villarrica en vroegen of ik meewilde. “Por supuesto!” was mijn reactie, waarna ik de plek opzocht op google maps. Op zo’n 3 uur rijden richting het Zuiden: Een nieuw avontuur! We zouden in de middag al gaan en de zekerheid op internet was er niet, dus was de eerste prioriteit toch wel Lars op de hoogte stellen, zodat we snel nog even konden kletsen voordat ik weg zou gaan. In Nederland spraken we elke avond de dag door en dat is sinds ik hier ben niet anders. Het is alleen voor mij nog niet het eind van de dag, maar eerder een uurtje of 4/5 in de avond... Duizend maal dank voor internet!

Om 6 uur stond de auto voor de deur en konden we vertrekken. Jammer genoeg hadden meer mensen het idee om familie op te zoeken tijdens de vrije dag, dus duurde het al een uur voordat we überhaupt Asuncíon uit waren. File file en nog eens file. Het kan ook niet anders met het rijgedrag van de doorsnee Paraguayaan, want richting aangeven doen ze niet en van rijbaan wisselen doen ze zovaak ze willen. Hierdoor komt alles continu stil te staan, al helemaal als er wat auto’s besluiten gewoon midden op de weg te stoppen om mensen in en uit te laten stappen… Het idee om een auto te huren als Lars hier is had ik al eerder uit het raam gegooid en daar was ik na deze rijervaring alleen maar zekerder van. Na de filedrukte was de route vooral erg donker. Guillermo en Lety beloofden me dat de terugweg een stuk beter zou zijn, omdat we nu door een heel mooi natuurgebied reden. Ik geloofde ze maar en probeerde wakker te blijven en me op hun informatie te focussen, want normaal lag ik nu al in bed…

Villarrica wordt onder de Paraguayanen ook wel “de stad waar alles omgekeerd is” genoemd. Waarom is niet duidelijk, maar het internet staat vol met plaatjes over Villarrica, waarbij de selfiestick verkeerd om wordt gebruikt, kinderen worden uitgelaten door honden en weet ik veel wat nog meer. Het is een soort plaaggedrag, maar dan op Nationaal niveau. Daarnaast is het een cultureel centrum in Paraguay. Veel Paraguayaanse muziek en kunst is afkomstig uit Villarrica. Dit alles maakte mij natuurlijk heel enthousiast en nieuwsgierig: zal het echt zo anders zijn dan in Asunción?

Twee dingen die omgekeerd zijn in Villarrica zijn me opgevallen: Alle deuren en poorten zitten nooit op slot, en de mensen rijden langzaam en rustig. In Asunción heeft elk huis een gigantische poort met hekwerk, die overal om 5 uur ’s avonds op slot gaat, om binnendringers buiten te houden. Wij kwamen om 22.00 aan in Villarrica, en de deur van het huis van de oma stond gewoon open. En het rustige rijden was voor mij een verademing, al vond Guillermo het vooral frustrerend en sloom. Ook leerde ik dat Villarrica op 7 verschillende geografische plekken heeft gelegen. Om de bevolking te beschermen van invasies, verplaatsten ze telkens naar plekken waar het beter zou zijn. Zo heeft Villarrica op drie verschillende plekken in Brazillie gelegen en 4 in Paraguay, om uiteindelijk in het midden van het zuiden te stranden.

De familie van Guillermo is, net als alle andere Paraguayanen die ik heb ontmoet, gigantisch gastvrij. Ik werd gelijk uitgenodigd om te komen eten en alles te proberen, en niemand deed moeilijk over het feit dat ik een vreemde ben die de familietijd komt verstoren. Dit was me ook al opgevallen in Gambia en Mexico, en ik kan er maar niet over uit dat dit in Nederland zo anders is. Het is hier heel moeilijk om je niet welkom te voelen, met zoveel vriendelijkheid!

Op de planning stond een BBQ. Dit is wekelijkse kost hier in Paraguay, “het land van het vlees”. Ook als vegetariër kan je hier prima aan eten komen, maar het vlees is volgens de Paraguayanen het lekkerst ter wereld. Dit moest ik natuurlijk wel even proeven. Nadat het varken een goede 2 uur gegaard had in de barbecue was het tijd om te proeven: gekscherend gaven ze me een ribbetje, want die Hollandse vega weet natuurlijk niet wat ze daarmee aan moet, haha! Het is nogal moeilijk uit te leggen hier dat ik vegetariër ben om ecologische redenen, niet omdat ik vlees niet lekker vind, maar ze waren erg blij dat ik het lekker vond. Het smaakte ook goed: Je kon merken dat ze er veel tijd in hadden gestopt en dat het bereiden van vlees een echte familie-taak is: hout “hakken”, de BBQ gaande houden en het vlees in hapklare stukken snijden… Naast vlees was er nog Cassave en een lekkere aardappelsalade en natuurlijk de sopa de paraguay, één van mijn favoriete Paraguayaanse gerechten. Ik zat al vol voordat het vlees klaar was!

Na het eten was mijn Spaanse energie wel een beetje op. Ik kan ondertussen al goed verstaan waar het allemaal over gaan en de meest basic dingen kan ik wel beantwoorden, maar je mengen in een gesprek vergt toch wel wat meer kennis en vooral wat meer vertaalsnelheid. Zodra ik door heb wat er gezegd wordt zijn ze alweer 3 onderwerpen verder, wat nogal frustrerend kan zijn. Maar ik heb geaccepteerd dat ik hier gewoon moet genieten van wat er op mijn pad komt, gesprekken aan moet gaan als er niet veel mensen in de omgeving zijn die zich erin kunnen mengen en verder gewoon goed kan luisteren en alles in me op kan nemen. En de schattige puppies kan aaien want die zijn hier overal en hebben geen Spaanse skills nodig!

Op de terugweg werd ik nog even langs wat bezienswaardigheden gereden die in de buurt waren, waaronder de grootste katholieke kerk van Paraguay (het meest katholieke land van Zuid-Amerika). Het was toen jammer genoeg al donker, waardoor ik de hemelblauwe koepels niet kon bewonderen, maar indrukwekkend was het zeker. Ook kwamen we langs veel oude treinstations, die vroeger het hoofdtransport van goederen verzorgden. Sinds een tiental jaren wordt de trein echter niet meer gebruikt, waardoor vele steden (waaronder Villarrica) zijn veranderd van handelsstad naar slaapstad. Ze zijn nu wel weer bezig met het opzetten van een treinsysteem, maar dit gaat waarschijnlijk nog wel even duren: De mooie ouderwetse locomotieven en wagons staan bij de vele stations gewoon in het gras te roesten. Na een bezoek aan het meer in de buurt van Asunción reden we, onder het genot van De Jeugd Van Tegenwoordig (Guillermo was benieuwd naar Nederlandse muziek), weer terug naar de hoofdstad.

Paraguay is een geweldig land, vooral door de mensen. Villarrica was rustiger en meer dorp-achtig, waardoor het me wat meer liet denken aan Gambia. Ik kijk uit om nog meer kleinere steden te ontdekken. Ik heb het gevoel dat die me meer liggen dan alle drukte in Asunción! Tijdens het schrijven van dit verslagje is het al bijna tijd om op avontuur te gaan met Lars, waar ik heel veel zin in heb. Woensdag is hij al hier, en vrijdag vertrekken we naar Foz de Iguazu in Brazillie, om de Iguazu watervallen te gaan bekijken. Het plan is om ze zowel vanaf Brazilië als vanaf Argentinië te bekijken. Of dit lukt? Dat lees je volgende week!

Geschreven door Janeris.reisblog