‘Je moet je wel instellen op een gigantische cultuurshock, het is daar allemaal heel anders!’ ‘Lees vooral een beetje hoe het allemaal gaat in Gambia, want het wordt daar wat anders geregeld dan hier.’ ‘Wel oppassen hoor, Afrika is compleet anders dan alle Europese landen!’

Dit zijn enkele dingen die ik te horen kreeg voordat ik op avontuur ging en eerlijk gezegd ging alles het ene oor in en het andere weer uit. Het zal allemaal wel meevallen, het is niet dat ik wereldvreemd ben, ik ben wel gewend aan wat meer basic gaan, etc. etc. Nu, twee weken later, kan ik je met volle overtuiging vertellen dat het wel degelijk heel erg anders is hier. Laten we even een lijstje maken, want wie houdt daar nou niet van?!

Vervoer. Alles wordt hier lopend of met de taxi gedaan. Deze taxi’s zullen 90% van de tijd niet door de APK komen in Nederland en je hebt hier geen rijlessen/examen, dus iedereen kan zo de weg op. Deze combinatie zorgt voor een gigantisch chaotisch en druk verkeer. Iedereen doet maar wat omdat ze geen idee hebben van de verkeersregels en er zijn hier zo weinig stoplichten dat “traffic lights” een geografisch punt is waar je de taxi kan pakken. Daarbij komt nog dat er meer taxichauffeurs dan mensen zijn en iedereen die blanken in de auto wil hebben omdat ze denken dat wij makkelijk voor de gek te houden zijn qua prijs (wat in de eerste week ook zeker zo was) dus iedereen rijdt je bijna aan als je langs de weg loopt (nog zo’n leuk verschil: geen trottoir hier) of toeteren je de oren van het hoofd om je aandacht te krijgen, alsof je het na de eerste toeter niet hebt gehoord.

Eten. Semi-vegetarisch, semi-veganistisch leven zoals ik in Nederland deed zit er hier dus duidelijk niet in. Ontbijten doen we met wat melk/yoghurt (waar je een fortuin voor betaalt) en fruit, of rijst met ei als we tijd hebben. Het gerecht waar het hier vooral om draait is de lunch. Niks geen boterhammetjes uit je trommel of bakje yoghurt en een appel: gebakken vis met rijst, lasagne, fried rice met kip of fish and chips is wat je hier elke dag voorgeschoteld krijgt... als het even kan met mierzoet drankje (baobab of wonjo juice met bergen suiker of frisdrank) en een mierzoet toetje.

Tijd management. Of meer het afwezig zijn van… een werkdag bestaat hier vooral uit pauze nemen en van dingen voorbereiden hebben ze ook nog nooit gehoord. Iedereen is heel netjes van half 9 tot half 5 aanwezig, maar de hoeveelheid werk die ze gedaan krijgen op zo’n dag zouden wij in Nederland voor de lunch klaar hebben. Hier is het eerst ontbijten voor 1.5/2 uur, dan werken voor een paar uurtjes, waarbij je vooral aan het zoeken bent naar materiaal/soluties die iemand anders weer even geleend heeft. Dan lunch voor 1.5 uur en weer werk. Prima in het begin, maar nu begint het toch wel aardig op mijn zenuwen te werken als ik er weer achter kom dat alle buisjes en buffers eerst nog 2 uur lang gezocht moeten worden voordat we ook maar aan het experiment kunnen beginnen, terwijl er daarvoor al 2 uur pauze is gehouden…

Geld. Dit is een leuke, want voor degenen die het nog niet wisten: 50 dalasi is 1 euro. Oftewel: je bent een rijke tatta als je geld gaat wisselen. Dat geld wisselen is al een hele happening op zich, omdat langs de wisselbureaus gaan betekent dat je keihard wordt afgezet. We hebben nu onze eigen moneyman, genaamd I-boy (van Ibrahim), die een 24/7 service heeft en met een rugtas vol geld aan komt zetten als je hem belt. Heel ongemakkelijk, want het wordt allemaal gewoon op het bankje naast de kliniek gedaan en het duurt wel even voordat je 5000 dalasi hebt uitgeteld en 2 keer hebt nageteld. Als hij dan ook nog komt met een “special offer” in de trant van een huwelijk/buitenlands vriendje, is glimlachen, hard nee schudden en snelwandelend terug gaan naar huis met je pak geld veilig onder je arm het beste wat je kan doen.

Want dat is misschien nog wel hetgeen waar ik nog steeds aan moet wennen: Etiquette. De enorme obsessie die de mannen hier hebben met praten en persoonlijke vragen stellen en ‘it’s nice being nice’ etc. etc. In het begin dacht ik nog ‘Goh wat zijn de mensen hier toch vriendelijk!’ maar het begint me nu toch wel zeer op de zenuwen te werken dat je niet eventjes naar de markt kan lopen zonder dat iemand tegen je aan begint te zeuren over hoe leuk ze het wel niet vinden dat je in Gambia bent. Ik heb me in deze twee weken dan ook vaker een bitch gevoeld dan in de afgelopen 3 jaar, want nee ik ben niet geïnteresseerd in je gratis ligbed of je gambian reggae party en je hoeft niet te weten hoe ik heet en waar ik vandaan kom! Jammer genoeg is tussen de regels lezen een skill die Gambianen duidelijk niet hebben geleerd en begrijpen ze onze overduidelijke hints niet tot je bijna schreeuwend zegt ‘Go away I’m not interested’. Hier ben ik dan weer niet de beste in, wat heeft geresulteerd in een heerlijke groep mannen die het idee hebben dat we best friends for life zijn, terwijl ik ze liever gewoon niet zie/bel (nog zo iets: íedereen belt elkaar non-stop, gewoon om te vragen hoe het met je gaat. Mijn lichte belfobie gaat er hier niet in). Gelukkig heeft iedereen dezelfde naam hier, dus verbloemen dat je iemand niet kent terwijl ze net megahappy op je af kwamen lopen met ‘Jaaaane, cynthiaaaa, how are youuuu, how’s the day beeen, are u happyyy??’ is niet zo heel moeilijk.

Dus ja. Afrika is Afrika en Europa is Europa. Allebei soms leuk en soms niet leuk. Wees niet bang, het is tot nu toe veel vaker leuk geweest dan niet leuk, maar op sommige dagen zou ik mijn koude kikkers uit Nederland toch wel graag om me heen hebben!

Liefs,
Janeri

Geschreven door Janeris.reisblog