Na aardig wat weekenden alleen maar geslapen en gechillt te hebben, was het dit weekend weer eens tijd om op avontuur te gaan! Zaterdag spendeerden we onze dag voor het grootste deel op het onderzoeksterrein omdat we onze samples moesten verwerken voor maandag, maar zondag trokken we eropuit om een voetbalwedstrijd te zien in het stadion van Bakau!

Rond een uur of 4 vertrokken we met een stuk of 12 man richting stadion om de finalewedstrijd van de regionale league mee te maken. Voetbal is hier namelijk nogal een big thing. Alle Engelse wedstrijden worden uitgezonden en iedereen heeft wel een favoriet team. Ik voel me vaak genoeg een totale noob met al deze fanatiekelingen, maar voetbal is niet zo heel ver van mijn bed met Twente als hometown team. Lekker schreeuwen en juichen en boe roepen.

Het Bakau stadion is een gigantisch stadion gemaakt van zandsteen, wat al een hele happening an sich was. Voordat we het vanbinnen konden bewonderen moesten we een kaartje zien te bemachtigen en dit was nog niet zo makkelijk. We waren namelijk wat aan de late kant en de teams werden net het veld op gejoeld toen wij aankwamen. Zo'n vijftig Gambianen wilden net als wij maar al te graag naar binnen en de kaartjes moesten bij de ingang gekocht worden, wat resulteerde in een totale chaos. Mensen die geen kaartje hadden wilden een kaartje kopen bij de man die de ingang bewaakte en dus geen kaartjes had en anderen waren het weer niet eens met de prijs voor één kaartje. Ik offerde mezelf op om kaartjes te fixen voor zes van ons, ik ben immers klein en kan makkelijk door al dat gedrang heen. Dit bleek een geweldige keus te zijn want de grootste man in de menigte vroeg me direct hoeveel kaartjes ik wilde (ik had heel onhandig een licht jurkje aan gedaan waardoor mijn toubab-heid nog erger opviel) en nog geen halve minuut stond ik al met 6 kaartjes in mijn hand. Doen we even.

Eenmaal binnen werden we begroet met een muur van muziek en gezang; er stond een grote groep meiden te zingen op de tribune, ondersteund door de beat van stokken die ze tegen elkaar aan sloegen terwijl ze jaloersmakend met hun heupen schudden. Wij besloten een stukje van ze af te gaan zitten, mooi vooraan zodat we alles op het veld goed konden zien... dachten we.

Een leuke verassing was de atletiekbaan die om het veld liep. Tijdens mijn google pogingen een atletiekbaan te vinden had ik gelezen dat er alleen een baan in Banjul was, maar nu bleek er dus eentje om de hoek te liggen!! Toen ik hoorde dat een goede vriend daar zelfs rondjes loopt every now and then was ik helemaal happy, ook al wilde hij in het begin niet dat ik meeging omdat ik "te professioneel ben en hem voor gek zet met mijn fanatieke rondjes"

Toen de wedstrijd eenmaal was begonnen bleek onze positie niet de meest handige te zijn. De meidengroep groeide met de minuut en werd met het minuut luider en breder, waardoor we aan het eind van de eerste helft nog maar een derde van het veld konden zien. Niet dat het heel veel uitmaakte, de teams waren niet bepaald goed. Ik zeg dit als iemand die het aantal voetbalmatches die ze gezien heeft waarschijnlijk op 4 handen kan tellen, maar als het medical team al 3 keer het veld op moet rennen in de eerste 30 minuten, dan moet er toch wel iets goed misgaan. Er was geen brancard aanwezig, dus het afdragen van de spelers werd gewoon aan handen en voeten gedaan. Schwalbes zijn echter een internationaal begrip, waardoor er meer over het gras werd gerold dan gerend. Het publiek maakte het niks uit, schreeuwen en roepen en dansen deden ze. Dus deden wij gewoon met ze mee.

Als enige blanken in het hele stadion vielen we aardig op maar and leek dit wat uit te maken, wat wel een fijne verandering was. Terwijl een man naast ons zijn gasbrandertje probeerde te ontsteken om wat Ataja (de naam voor de mierzoete lokale groene thee die wij in Karantaba steeds aangeboden kregen) te brouwen en de vrouwen bevroren baobab en wonjo sap in zakjes verkochten, wist het witte team waar ik mijn zinnen op had gezet (het was team wit tegen team blauw) het voor elkaar te krijgen een doelpunt te veroorzaken tijdens de aftrap van de keeper... Ik kreeg langzaam het vermoeden dat ik een verkeerde keus had gemaakt.

Tijdens half time werd het gelukkig al snel duidelijk dat het geen verkeerde keus was om te komen kijken. Terwijl een bandje probeerde boven het gezang van de meidengroep uit te komen -die over was gegaan op een soort strijdlied tegen de mannen die een paar rijen boven ons zaten en duidelijk voor het andere team waren- en een rapper zijn liedje zong zonder dat de microfoon aan stond, verzamelde een groep dames op hoge hakken zich op de atletiekbaan. Het publiek werd wild terwijl de ladies een mini-modeshow/ Gambians-next-top-model impressie gaven. Wij snapten niet helemaal wat het nut was van dit intermezzo, aangezien ze allemaal dezelfde kleding aan hadden en ze niet meer deden dan één keer over de breedte van de banen paraderen, maar hilarisch was het zeker.

Tijdens de tweede helft werd het alleen maar duidelijker dat mijn team met geen mogelijkheid ging winnen. Dit weerhield ons er natuurlijk niet van om lekker mee te schreeuwen met de teams en de scheids te vervloeken bij alle foute overtredingen. Op de helft van de tweede helft werd het spel ook nog stopgezet omdat het leger even een woordje moest spreken met een paar van de spelers. Er werd niet verteld waarom, maar ik was blij dat het leger alleen een soort van stok in bezit had, want het ging er nogal hardhandig aan toe. Na 10 minuten was het argument klaar en kon er weer gespeeld worden. Wij waren er op dit moment wel een beetje klaar mee en zagen het niet zo zitten om in de schreeuwende en dansende massa weer naar buiten te gaan: tijd voor wat eten. In het restaurant waar we eindigden keken ze voetbal, Celtic tegen Barcelona. Celtic maakte een doelpunt door de aftrap van de keeper van Barcelona in het doel te koppen.


Zo slecht was dat witte team van mij nog niet.

Liefs,
Janeri

Geschreven door Janeris.reisblog