Salaam aleikum! Het is alweer een tijdje geleden dat ik een verhaaltje geschreven heb en dit is vooral omdat ik na al onze avonturen met de familie Haanappel even niet zo goed wist waar ik over kon praten zonder jullie dood te vervelen. Gelukkig zijn er nu weer wat dingetjes gebeurd die wel het vertellen waard zijn, waaronder het offerfeest van de islam en ons project dat steeds meer ONS project begint te worden, in plaats van een project waar we toevallig aan mee kunnen werken nu we er toch zijn. Geen wilde dieren dit keer, maar wel wilde avonturen! (kuch kuch)

Afgelopen weekend was het dus Tobaski hier, het offerfeest van de islam dat ook wel Eid al Adha genoemd wordt. In Gambia vieren ze het offerfeest door een ram te kopen en te slachten, deze te bereiden en de dag erna op te eten. Het is hierbij traditie dat ze 1/3 over gasten en 1/3 over de zieken en armen verdelen. Het laatste deel mogen ze dan zelf opeten. Met tobaski is het als buitenlander dus het best als je wordt uitgenodigd voor een maaltijd, tenzij je zelf een ram wil slachten. Dit was het plan van een groep studenten hier, maar aangezien dit zowel duur als morbide was, waren wij heel blij toen we door Sainabou, één van onze labpartners, werden uitgenodigd om bij haar te komen lunchen. Ik was al een tijdje benieuwd naar het huis van Sainabou en haar familie wilde ik ook wel graag ontmoeten, dus deze kans grepen we met beide handen aan.

Het huis van Sainabou is gigantisch, met een wilde, groene tuin en stevige omheining. Binnen was het vooral erg leeg, wat ik hier al vaker heb gezien. Waar Nederlanders hun huis volpakken met meubels, kasten en prularia, is dat hier in Gambia zeker niet het geval. Twee banken, een stoel, een tafel, een ventilator en een TV was alles wat er in de woonkamer van zeker 25 vierkante meter stond. Niet dat er iets te klagen viel; we werden gelijk voorzien van wonjo sap, cake en een plek op de bank. Daarbij kwam nog de ultieme luxe: TLC op de TV! Even lekker Amerikaanse onzinshows kijken, want dat is waar het offerfeest om draait!

Sainabou’s moeder was op vakantie dus de tobaski werd iets anders gevierd dan normaal. Waar normaal haar moeder al het eten klaarmaakt, was het nu de taak aan Sainabou en haar zus. Omdat die niet goed wisten hoe ze dingen moesten bereiden hadden ze het simpel gehouden met een heerlijke soort runderstoofpot met ui, rijst en couscous. Geen ram dus, maar als er iets is wat Gambianen goed kunnen, is het wel vlees bereiden. Toen er ook nog echt vanilleroomijs als “toetje” kwam, waren we helemaal niet meer weg te slaan van die bank, want roomijs is hier bijna nergens te vinden en dit was nog maar de tweede keer dat we van deze zomerlekkernij konden genieten. Dat het bijna alleen nog maar room was doordat de vriezer te vaak opengegaan was laten we hierbij even achterwege.

Toch was het na een paar uur gezellig gekletst te hebben over trouwerijen, relaties en het feit dat sommige mensen echt belachelijk dik zijn (say yes tot the dress, afvalprogramma’s en 3 meiden onder elkaar doen dat soort dingen nou eenmaal met je) tijd om weer terug te gaan. Er stond namelijk nog een ander tobaskifeest op ons te wachten, in combinatie met de verjaardag van twee van de studenten hier. Hoewel de groep geen echte ram meer had gevonden (ze waren of al verkocht of heel erg duur) hadden ze in plaats daarvan 9 kilo vlees op de kop getikt die ze op de barbecue wilden grillen. Aangezien er twee meiden vegetarisch zijn was er ook een belachelijk lekkere benechin (alweer een soort stoofpot/curry met heel veel rijst, olie maar ook groentes) gemaakt.

Wij waren een beetje laat van de partij en het vlees kan je beter niet aan mij overlaten, maar gelukkig konden nog even helpen met uien snijden en rijst omscheppen… als we een wondje hadden gehad was het eten echt met bloed zweet en tranen bereid want alleen het bloed ontbrak nog. Na een uurtje geinen, snijden scheppen en drinken (wij hielden ons niet echt aan de moslimregels en hadden voor de gelegenheid palmwijn en mango wodka gefixt) konden we alweer aanschuiven voor ons volgende maal. Tijdens het eten kwam er ineens een wel heel bijzonder stuk vlees op tafel liggen: tussen de stukken “normaal vlees” lag namelijk ook een rundertestikel. Bruingebraden zag deze er best smakelijk uit en je moet het een keer gepbrobeerd hebben, toch? Het smaakte vooral heel erg naar lever en die textuur vind ik niet heel geweldig, maar testikel gegeten? CHECK! Hierna was het tijd om de verjaardagen te vieren met nog wat drankjes en dansjes, om de volgende dag aan het eind van de middag de realiteit weer in te rollen: onze stage riep.

Na het bezoek van onze Nederlandse begeleider Teun is er namelijk eindelijk schot in de zaak gekomen en weten we beter wat ons te doen staat. De test die we de afgelopen weken hadden getest hebben we voor nu van tafel geveegd en we zijn nu druk bezig met een betrouwbaardere diagnostische methode, de PCR. Omdat we denken dat we heel wat positieve dorperlingen hebben gemist in de vorige collectie, willen we al deze samples opnieuw testen met de PCR. Hier begint het leuke deel: 885 samples, voor ieder apart een boekje met 2 papiertjes waar we het bloed op druppelen. 885 boekjes die met de hand gevouwen moesten worden en waar met de hand 2 filterpapiertjes in geniet moesten worden. Oftewel: heel wat uren vouwen en knippen, met steriele handschoenen aan op de eettafel van Antoine die we met alcohol hadden gedesinfecteerd. Lekker knutselen met David Attenburough op de achtergrond: onderzoek hoeft niet altijd spannend te zijn.

Nu, 4 dagen later, hebben we alle boekjes gemaakt en zijn er 500 samples op de papiertjes gedruppelt. Deze zijn nu aan het drogen, zodat we morgen voor elke sample 2 rondjes uit deze papiertjes kunnen drukken met een soort perforator. Uit deze rondjes kunnen we hopelijk maandag het DNA extraheren en vermenigvuldigen met de PCR. Dit gebeurt alleen als er parasitair DNA aanwezig is. Hoeveel nieuwe malaria patienten we gaan vinden is voor nu nog een kwestie van tijd, geduld en doodsaaie arbeid.

Liefs,
Janeri

Geschreven door Janeris.reisblog