De verslagen zijn niet helemaal in chronologische volgorde, want het duurde even voordat ik alles op een rijtje had om een goed lopend verhaal te schrijven over deze dag. In m’n vorige blogje heb ik verteld wat we zoal doen at the base, maar de samples die wij testen moeten natuurlijk ook ergens vandaan komen. Het bloed wordt door middel van een vingerprik bij zoveel mogelijk dorpelingen in 4 omliggende dorpen verzameld. Hier kunnen ze alle helpende handen gebruiken en gelukkig hebben Cynthia en ik er hier allebei twee van. Dinsdag zijn we dan ook meegegaan naar het dorpje Karantaba om mee te helpen met de sample collectie. Hier een impressie van “The real African experience”!

Voordat de daadwerkelijke sample collectie plaats kon vinden moesten we natuurlijk bij het dorp komen. Hier begon gelijk het avontuur al, want de 25km naar het dorp kan niet sneller dan een uur afgelegd worden omdat de weg zo belachelijk slecht is. Het is simpelweg (ha) een rode zandweg vol gaten, die verandert in een klei/glijpartij als het geregend heeft. Al mijn respect voor Bakary, onze chauffeur die elke dag 2 keer op en neer gaat van Basse naar Madina Samako. Ik zou na 5 minuten al een zenuwinzinking hebben gehad… Had graag willen zien hoe Sebas, David of Hans het ervan af hadden gebracht; ik denk dat jullie een helm op zouden moeten om een hersenschudding te voorkomen.

Eenmaal in Medina gingen we samen met de verpleegster Mirjama en twee andere medewerkers voor de dag naar een dorpje iets verderop, omdat daar alle spullen van gisteren nog lagen. Eenmaal hier bleek echter dat we de stickers voor op de tubes waren vergeten, dus Dakary ging weer terug om deze op te halen. Daar stonden we dan, als twee aapjes in het midden van het dorp, terwijl alle kinderen naar ons zwaaiden en alle volwassenen in Mandinka tegen ons zaten te roepen. Gelukkig kon Mirjama wel gewoon Engels en die vertelde dat we wel even naar de dorpsoudste konden gaan om te vertellen dat we er waren. Deze man, die niet ouder zal zijn geweest dan 65 (maar dan gaan we uit van ons inschattingsvermogen, wat hier niet echt betrouwbaar is) zat op zijn troon in de schaduw en lachte al zijn bruine tanden bloot toen we aan kwamen lopen. Ondertussen werd mijn gebruinde arm gierend vergeleken met de arm van een andere vrouw, waardoor mijn illusie van bruinheid ook gelijk weggevaagd was.

Nadat de driver weer terugkwam met de stickers gingen we naar het echte dorp, waar we alles meenamen naar compound 1. Onder alles valt: twee Hemoglobine meters, twee bakken met fingerprick kits, twee coolers voor de boedsamples, twee prullenbakjes voor het organische afval (alles waar bloed op zit), heel veel buisjes voor de samples en heel veel glazen plaatjes waar bloeddruppels op worden gemaakt voor microscopisch onderzoek. Gelukkig zijn de kindjes van het dorp maar al te behulpzaam, waardoor we telkens met een hele karavaan van onderzoekers en huppelende kindjes van compound naar compound gingen. Want zo ging het: 6 mensen testen in compound 1, 100 meter verderop naar compound 2 lopen met alles en daar weer 10 mensen testen, om zo door te gaan tot compound 14. Niet het meest handige concept al zeg ik het zelf, maar het is voor de participanten nodig, omdat iedereen hier hetzelfde heet. Lamin voor de mannen en Fatou voor de vrouwen. De enige onderscheiding komt van de verschillende families die in de verschillende compounds leven, vandaar dus de hele volksverhuizing.

De kinderen waren sowieso heel erg nieuwsgierig naar alles wat we deden. Na een tijdje zaten we in een hutje vingers te prikken terwijl er een stuk of 40 kinderen omheen stonden te koekeloeren. Heel gezellig natuurlijk en als je dan je mobiel op selfiestand zet en ze zichzelf kunnen zien in dat kleine schermpje is het feestje helemaal compleet! Een paar meiden wilden maar al te graag in hun eentje op de foto, maar dat liet de rest natuurlijk niet toe, eager om een verstilde versie van zichzelf terug te zien op het cameraschermpje. Het was maar goed dat we echt werk te doen hadden, anders waren we waarschijnlijk verdronken onder de kindjes.

Er is één woord heel belangrijk hier in Gambia: ‘Ab baraka’, ofwel ‘thank you’. Ab baraka aan de dorpsoudste, van wie we de toestemming hebben gekregen het dorp in te gaan en onderzoek te doen op zijn mensen. Ab baraka aan de participanten die, terwijl ze waarschijnlijk maar een heel basic begrip hebben van waarom we hun bloed nodig hebben, sereen alles ondergaan. Ab baraka aan de vrouwen die een hele schaal rijst + X voor ons bereiden als lunch en geen genoegen nemen met ‘I’m so full thank you I don’t need more’ en ook nog eens lepels hebben voor ons zodat we niet met onze hand hoeven te eten zoals de rest hier eet. Ab baraka aan de oma die stiekem heel bang was voor de prik en dit probeerde te verschuilen door kwaad achter haar kleinkinderen aan te rennen met een steen in haar hand, maar wel twee keer de temperatuur op liet meten toen de eerste keer niet klopte. Ab baraka aan Muhammed met wie ik na een tijdje een machine-achtige routine had wat betreft de samples: hij de prik, ik de temperatuur, hij het bloed in de Hb machine, ik de machine aan en aflezen. Ab baraka aan dat oh zo vriendelijke maar stiekem ook wel erg overweldigende Afrika.

Liefs,
Janeri

Geschreven door Janeris.reisblog