De eerste werkweek zit erop. Aangezien iedereen hier al om 13.00 naar huis gaat, begon het weekend lekker vroeg. Ja echt, 13.00. En ze komen ook niet na de siësta weer terug, ze blijven gewoon lekker thuis om weet ik wat te doen, of gaan in de middag naar hun tweede baan. De eerste paar dagen kreeg ik het werk dat ik wilde doen simpelweg niet af, wat resulteerde in 3 keer als laatste weggaan en één keer opgesloten zitten in het gebouw (gelukkig had een collega die pas om 13.00 begint een sleutel!). Nu dus maar gewoon weggaan als de rest: aanpassen aan de cultuur was nog nooit zo makkelijk.

Er moet wel gezegd worden dat ik ook elke dag netjes om 7.00 's ochtends in plaats van 8.30 achter mijn bureau zit. Dit was de eerste dagen prima, omdat de jetlag nog in mijn systeem zat en 6 uur niet als 6 uur voelde. De afgelopen twee dagen was dit jammer genoeg niet meer het geval en was de koude douche in de ochtend (er is hier, net als in gambia, geen warm water in de meeste gebouwen) niet meer zo fijn. Toch geeft het wel voldoening om de dag te beginnen samen met de hanen en honden, plus het wandelen naar het werk is in de ochtend een stuk minder warm!

Ik werk momenteel op het nationale tuberculose (een bacteriële infectie die via de lucht door hoesten overgedragen wordt) instituut, waar alle informatie over tuberculose-patiënten naartoe gestuurd wordt. Sinds kort hebben ze het grootste deel van deze informatie in excel gezet, waardoor het voor mij mogelijk is om de informatie te analyseren. Mijn doel: kijken of er bepaalde patronen zijn die kunnen duiden op risicogedrag of verbeterpunten in de zorg, gefocust op een indianenstam waar tuberculose veel voorkomt.

Ik heb mijn eigen bureautje in de kamer van statistiek, die ik deel met twee andere collega's, Néstor en Natalia. Deze twee helden zijn verantwoordelijk voor het digitaliseren van alle formulieren, die nog steeds op papier naar het instituut worden gestuurd. De hele kamer staat vol met mappen (zie foto) en het is al vaak voorgekomen dat ze dingen missen of een bepaald formulier niet kunnen vinden. Wat een gedoe. Gelukkig zijn ze wel heel aardig, al kan ik ze niet altijd even goed verstaan. Als ze het nog een keer herhalen en iets langzamer praten gaat het beter, maar Paraguayaans is Spaans met een sterk accent en de neiging om binnensmonds te praten. Vooral Natalia is hier erg goed in, dus vaak glimlach ik maar gewoon en hoop ik dat het niet erg belangrijk is. Twee andere collega's, Yvonne en Leo, zijn toegankelijker en spreken duidelijker. De algemene secretaresse genaam Julia is al helemaal goed in het aanpassen op mijn Spaans-talent. Op de eerste dag vroeg ze hoe oud ik was en volgens mij heeft ze nu het idee dat het logisch is dat ik geen Spaans kan omdat ik nog een jonkie ben. Wel handig, want ze spreekt heerlijk langzaam.

Deze eerste week bestond vooral uit de route naar werk perfectioneren, werken en zoveel mogelijk proberen te begrijpen van mijn mede-collega's, en bijkomen en mijn huisgenoten leren kennen. Het zwembad is een heerlijke verademing na de warme wandeling terug naar huis en laat me gelijk voelen alsof het weekend is. De huisgenoten en vooral de twee schoonmaaksters zijn heel erg aardig en attent, wat ook heel fijn is. Elke ochtend staat het bestek voor mijn ontbijt klaar, samen met een kop koffie en een glas vers mandarijnsap. Een perfect begin van de dag!

In de middag is het jammer genoeg nog heel erg warm, waar ik nog wel even goed aan moet wennen. Mijn eerste hardloopsessie ging niet zo geslaagd door de hitte en het vele auto-getoeter van voorbijgangers; na 4 kilometer was ik oververhit en totaal niet ontstresst weer terug. De tweede sessie deze vrijdag ging gelukkig veel beter. Ik snapte mensen die rennen met een koptelefoon nooit goed, maar hier is het duizend keer beter om naar Taylor Swift te luisteren dan naar de auto's die 24 uur per dag rijden. De beste route om te lopen is langs de costanera, een promenade langs de Paraguay river. Hier rennen meer mensen, maar jammer genoeg is het ook een drukke autoweg en val ik als "gringa" nog steeds erg op. Het is niet zoals in Gambia (waar ze iedereen ten huwelijk vroegen) maar fluiten en roepen is normaal, vooral als je met een tomatenhoofd aan het rennen bent. Maar met koptelefoon gaat het beter en had ik voor ik het wist 8km gerend!

Vandaag (zaterdag) ben ik het centrum voor het eerst in geweest. In de ochtend, zodat het nog niet zo heet en druk was. Asuncion heeft een modern centrum en een historisch centrum. Het moderne centrum ligt voor mij best ver, dus was het vandaag de beurt aan het historische centrum. Een interessante mix van statige gebouwen en "nieuwbouw". Veel muurtekeningen, maar ook veel armoede en leegstaande gebouwen. De sfeer is gemoedelijk, met veel parken en marktkraampjes waar de mooiste tassen, kleden en hangmatten worden verkocht. Zie de foto's voor een impressie. Ik had van tevoren wat tips gekregen van een Duitse huisgenote, die hier vroeger gewoond heeft met haar man en nu eens in de zoveel tijd weer even terugkomt. Één van deze tips was een restaurant, waar ze heel veel vegetarische opties bleken te hebben: een wonder!!! Gelijk maar lunch besteld, wat toch wel erg veel was maar heeel erg lekker. (zie foto)

Al met al was de eerste week wennen, maar positief. Zoals Guillermo zou zeggen: Paso a paso. Stap voor stap. Morgen neemt hij me weer mee op stap. Vrijdag heeft hij me ook al wat van het moderne deel van de stad laten zien, waarbij hij zei dat we zondag ook nog wel ergens heen konden. Ik begreep echter niet zo goed wat hij bedoelde, dus ik ben benieuwd wat het is... I will keep you posted.

Besos y abrazos,
Janeri

Geschreven door Janeris.reisblog