Ja hoor, daar zijn we weer! De blogjes komen wat minder vaak op het moment, wat simpelweg komt doordat we doordeweeks megadruk zijn met werk en in het weekend vooral relaxen en met de groep spelletjes doen die niet echt noemenswaardig zijn.

Cynthia en ik zijn ondertussen volledig gesetteld in Gambia, voor zover een toubab kan settelen. We weten waar we de beste maaltijden kunnen scoren voor het minste geld, koken geregeld zelf met de groenten die we op de kop tikken op de markt, en lopen elke vrijdag in Afrikaanse stijl over het onderzoeksterrein. Bij de groep studenten staan we bekend als de Dutch girls en elke dinsdag komt er een selectie op bezoek voor pannenkoeken. Het burgerlijke leven van Afrika, zullen we maar zeggen.

Ook in ons project gaat het steeds soepeler en weten we steeds beter ons plekje te vinden in het lab. Waar we in het begin vooral op de anderen wachtten en meekeken terwijl zij de dingen klaarzette, gaan we nu onze eigen gang en hebben we ons een meer leidinggevende functie aangemeten. Ook al werken onze collega’s ons vaak genoeg op de zenuwen (wachten op een cultuur die 3 dagen geleden al beloofd was, omdat het meisje die de leiding heeft over die cultuur toevallig die week verloofd was geraakt en ‘je geen cultuur kan overzetten op een dag als deze’), we weten inmiddels goed onze zin door te drukken zodat we toch dingen gedaan hebben aan het eind van de dag.

Grappig is wel hoe je kijk op de dag verandert door hier te werken. Als je hier een volle dag van 8 tot 6 maakt geeft dat bijna een gevoel van trots, omdat dit betekent dat je als eerste het lab in gaat en als laatste het lab uit komt. Het is lastig de Westerse manier van werken aan te leren, maar vorige week hadden onze twee collega’s al ontbeten toen we het terrein op kwamen en konden ze direct aan de slag, wat de weken daarvoor wel anders was. Het lijkt alsof we een soort compromis hebben weten te sluiten; zij respecteren onze werkdrang en neiging tot overwerken om dingen af te maken en wij respecteren hun late lunch gewoonten en het feit dat ze vrijdag vroeg weg willen of midden op de dag ineens iets anders moeten doen. We hebben een leuk team gecreëerd, ook al is het soms nog ongemakkelijk als ze ons vragen wat er gedaan moet worden.

De tweede samplecollectie is inmiddels begonnen, wat zou moeten betekenen dat ik dit vanuit het binnenland schrijf. Dit is echter niet het geval, omdat er sprake is van overstromingen in Basse! Elke 48 uur wordt er een update gegeven over de status en deze week werd het zo erg dat er geen auto’s meer over de overstroomde brug kunnen. Dit is een fiasco voor ons onderzoek, aangezien de muggen niet op een andere plek gehouden kunnen worden en ze nu dus voor de feedings naar een andere plek getransporteerd moeten worden… met een boot. Erg leuk en aardig, maar dit is natuurlijk niet de ideale situatie voor de muggen en dit onderzoek.

Gelukkig hebben we voordat de tweede collectie begon een nieuwe extractiemethode “uitgevonden” waardoor de samples makkelijk met de auto naar de kust verplaatst kunnen worden. Ook is er een ‘muggenspecialist’ genaamd Kiara gearriveerd die gaat kijken hoe we het allemaal goed aan kunnen pakken in Basse, zodat het onderzoek gewoon door kan gaan zoals gepland.

Update: Dit schreef ik vorige week, ondertussen is het maandag en zit ik in de jeep richting Basse met een slapende Cynthia naast me (een wonder want de veren van deze auto zijn niet zo best). Het plan is gewijzigd, de muggenvoedingen kunnen doorgaan. Het bloed van de positieve participanten zal met behulp van een thermosfles, een tractor en een boot naar het MRC gebracht worden, waar het aan de muggen gegeven wordt! Hoera hoera, we mogen toch naar het binnenland. Stiekem had ik wel zin om weer op avontuur te gaan en het echte Gambia weer te zien, in plaats van de luxe waar we de afgelopen 2 maanden van hebben mogen genieten. Het is alweer 10 oktober, over minder dan 3 weken zit ik al op de helft van mijn tijd hier… Tijd om toch maar eens te gaan doen waar we voor gekomen zijn.

Het plan is namelijk dat we deze week gaan meehelpen met de muggenontleding, om te kijken of er muggen geinfecteerd zijn met malaria. Daarnaast zullen we nog helpen waar nodig, maar het moment is eindelijk aangebroken dat we onze scalpel en lysisbuffer (een goedje die je nodig hebt om de maag om te zetten in DNA) uit de tas kunnen halen! Dit betekent echter ook het einde van de infinity pool en ons geweldige appartement in Fajara, maar daar komen we wel overheen. Back to basics we go!
Toen we ongeveer 3 uur in de auto zaten (we zitten momenteel op uur 4,5) kregen we een mailtje van Fatou, onze collega die vorige week naar Basse is vertrokkken. De muggenkolonie is volgens Kiara niet groot genoeg, waardoor er geen voedingsexperimenten gedaan kunnen worden deze week. Oftewel: er is geen werk te doen tot donderdag. Waarom we nu dus naar Basse aan het reizen zijn is nog een leuke vraag die waarschijnlijk nog wel even onbeantwoord blijft, maar nu krijgen we in ieder geval de overstroming te zien. Er gaan verhalen rond dat je vanaf de boot eerst op een kapotte TV moet gaan staan voor je de kant op kan springen… to be continued.

Dit is een beetje een ‘van hot naar her’ stukje geworden, mijn verontschuldigingen. Laten we het er maar op houden dat we momenteel middenin het project zitten en dat het allemaal heerlijk Afrikaans gaat: denk je dat het goed gaat, dan gaat er wel iets mis. Denk je dat je een goede dag hebt gemaakt met een hele extractie en PCR, gaat er iets fout met de PCR-machine. Denk je dat je alle samples die dag kan afronden, gaat er iets mis met de voorraad waardoor je al het DNA niet kan testen. Denk je naar Basse te gaan voor 2 weekjes hard werken, gaat er iets mis met de muggen waardoor we waarschijnlijk een week niks doen en 3 weken in Basse zitten. Het is de charme maar ook de vloek van Afrika, waar je met geen mogelijkheid vanaf komt. Gelukkig is er altijd nog de aangename temperatuur, het geweldige eten en de hartelijkheid van de mensen om deze vloek wat draaglijker te maken.

Liefs,

Een op en neer hobbelende, verwaaide, verhitte Janeri op weg naar het wilde Basse

Geschreven door Janeris.reisblog