Daar zijn we weer! Op licht aandringen van mijn schoonmoeder ben ik op mijn vrije zaterdag na een uurtje in de zon gelezen te hebben weer achter de laptop gekropen. Er is in de afgelopen maand namelijk genoeg gebeurd waarover ik kan schrijven. Daar ligt echter ook gelijk het probleem: Als je veel te doen hebt, blijft er minder tijd over om over de dingen te schrijven. Om mezelf minder schuldig te voelen over de vrije dagen die ik heb genomen tijdens Lars zijn verblijf (en de vrije dagen die ik weer ga nemen als mama en Thyra hier zijn) heb ik hard gewerkt gedurende de week. In de avond stond er dan vaak een diner met mijn nieuwe vrienden op me te wachten, of was ik simpelweg te moe om meer te doen dan naar mijn f.r.i.e.n.d.s. te kijken. Maar genoeg smoesjes: hier is het eerste avontuur met Lars!

Hetgeen moment ik het meest op geanticipeerd had sinds ik hier was aangekomen was eindelijk daar: woensdagmiddag kwam Lars aan in Asunción! Samen met Guillermo ging ik hem ophalen, waardoor Lars gelijk een goed beeld kreeg van Asunción. Lars kwam namelijk om 16.00 aan, maar wij konden er niet zijn voor 17.00 en dat betekend dat we op de terugweg door de Paraguayaanse spits moesten. Files kennen we allemaal wel, maar ik heb al eerder verteld over het gestoorde verkeer hier en nu kon Lars met eigen ogen zien waarom ik geen auto wilde huren hier. Na ruim anderhalf uur waren we thuis, terwijl de heenweg nog geen 20 minuten had geduurd.

Gelukkig hadden we de hele donderdag om van Lars zijn lange reis te bekomen. We bezochten het historische centrum en lunchten bij Bolsi, mijn favo restaurant hier. Het was fijn om de stad nu samen met iemand te zien, en Lars over de dingen te vertellen die ik geleerd had. Pas toen ik met hem door het centrum liep realiseerde ik me dat ik wel degelijk thuis ben geworden in deze stad. Ik weet hoe de publieke bus werkt (en dat ik deze haat en liever gewoon overal heen loop omdat je vaak net zo lang moet wachten op de juiste bus als dat je moet wandelen), wat de specialiteiten van het land zijn en hoe het centrum in elkaar steekt. Daarnaast ben ik echt wel een stuk beter in Spaans geworden! Nu was ik namelijk degene met de meeste Spaanse kennis en was het aan mij om dingen te vragen en dingen uit te leggen. Toen hij werd tegengehouden in de supermarkt omdat hij een rugtas bij had en dit verboden is in Paraguay (je hebt kluisjes waar je deze in moet doen tijdens het winkelen) voelde ik me een echte superwoman toen ik hem kwam helpen en de agent in één keer begreep, haha!

Het was sowieso geweldig om Lars te laten zien wat voor deze tijd mijn huisje is geworden. En op vrijdag ging het echte avontuur beginnen!

Dat avontuur begon wel wat vroeg. Lars zat nog in de heerlijke jetlag, waardoor hij verassend vrolijk was om 5 uur 's ochtends. Onze bus zou namelijk om 7.30 vertrekken en het was volgens google maps 1.5 uur lopen naar het busstation... Niet ideaal, maar de lokale bus durfde ik niet aan en ik wist niet hoe duur een taxi zou zijn. Plus, dit was gelijk een ideale manier om de toerist uit te hangen met Lars, want er is genoeg te zien op de vroege ochtend. Mannen die de kruiden voor maté en tereré fijnmaalden in grote vezels om deze te verkopen aan voorbijgangers, anderen die fruit verkochten aan mensen die stilstonden in de files en weer anderen die Chipa verkochten en dit omriepen vanuit de auto. Lars zag al snel dat de bussen hier een soort tweede handrem hebben voor als ze stilstaan op een heuvel en dat er bijna geen enkele auto deukloos is. Het is altijd grappig hoe iedereen andere dingen opmerkt.

Eenmaal op het station aangekomen hadden we honger. Er waren vrouwtjes die een soort van brood verkochten dus dat leekt ons een goed begin. Er is alleen één groot probleem voor Lars hier in Paraguay: ze houden van kaas. Ook dit brood, wat later chipa bleek te zijn, bevatte een goede dosis kaas: een no-go voor meneer Biemans. Gelukkig hadden we zelf ook nog brood meegenomen en kon hij genieten van een bekende boterham met nutella voordat we de bus ingingen. ;)

De busrit was lang. Doordat de hoofdweg in Paraguay niet echt een snelweg is en een goede plek is voor handel en inkomsten, zijn er heel veel dorpen die langs deze weg liggen. Hierdoor kan de bus nooit echt doorrijden en deden we er onnodig lang over. Wel was de natuur best mooi en kon ik nog een keer genieten van chipa toen er een vrouwtje met een gigantische mand vol met het kaasbrood de bus in kwam voor één halte. Dit brood was nog warm uit de oven en daardoor een stuk lekkerder!

Eenmaal bij de grens in Ciudad del Este aangekomen, stond ons nog een goede file te wachten. Iedereen wilde op de vrijdagmiddag de grens over. Hierdoor hadden we wel genoeg tijd om naar de gekte van de shoppings in Ciudad del Este te kijken, waar je tax-free kan winkelen. Ook hier waren weer genoeg mannen die werkelijk alles verkochten langs de weg. En bij de grens zelf was een hilarisch parcours aangelegd voor de motoren die de grens over wilden, wat ook voor veel vermaak zorgde. Ik wilde nog een filmpje maken van alle taxi motoren die zigzaggend de grens over gingen, maar wij moesten net op dat moment zelf de bus uit om door de paspoort-controle te gaan. Als een van de weinige "echte" toeristen moesten wij er namelijk bij beide grenzen uit. Eerst een stempel voor Paraguay, dan een stempel voor Brazilië: Lars zijn paspoort raakte in een paar dagen al goed vol.

Eindelijk in Foz de Iguazu! Het hostel was prima: we kregen zelfs een 5-persoons kamer voor ons tweeën, zodat we allebei in anderhalf bed hadden kunnen slapen als we dat hadden gewild. Wat we wilden, echter, was eten. Gelukkig had ons hostel de perfecte locatie tussen verschillende restaurants. Ons oog was al gevallen op een bar/restaurant die het meest weg had van een food-festival, maar dan met maar één kraampje op het terrein. De specialiteit? Vlees. Lars wist me over te halen daar te eten en het was heerlijk. Jammer genoeg is de foto die we namen voordat we begonnen te eten verloren gegaan, maar de rotzooi die we achterlieten laat wel goed zien hoe lekker het was! Hierna was het alweer tijd om naar bed te gaan, met een hele volle maag en vol enthousiasme over de dag erna.

Cataratas, here we come!

Liefs,
Janeri

Geschreven door Janeris.reisblog