Een hardloopwedstrijd waar ik lopend naartoe kan, niet te lang is, en ook nog eens al het inschrijfgeld naar het rode kruis doneert?! Sí, por favor! Vandaag was de SPGO 5K, een wedstrijd georganiseerd door het rode kruis, de society van gynaecologie en het laboratorium ABOTT. Het motto: por vos mujer, estoy aquí: voor jou, vrouw, ben ik hier.

Dit was eerlijk gezegd allemaal een leuke bijkomstigheid voor mij. Ik wilde gewoon graag zien hoe een hardloopwedtrijd hier gedaan wordt, hoe snel de mensen zijn, en of er nog leuke groepjes zijn waar ik bij aan kan sluiten! Let the adventure begin.

De voorbereidingen begonnen al op de vrijdag. Je kon namelijk je startnummer en goodiebag ophalen bij het ABOTT laboratorium. Gelukkig ligt dit lab op nog geen 15 minuten loopafstand van mijn huis, waardoor ik het in de middag makkelijk kon redden. Toen ik echter mijn aansprakelijkheids-formulier inleverde, bleek dat mijn nummer nog niet aanwezig was, omdat ze problemen hadden met de organisatie. Por supuesto! De volgende dag zouden ze wel aanwezig zijn, dus zaterdag ging ik terug en lag er zowaar een tas met mijn nummer, shirt en nog wat andere goodies voor me klaar. Het shirt was in de maat P (pequeño), maar alsnog gigántisch groot (wat gek is want the P van Paraguay staat ook voor de P van pequeño, want iedereen is hier net zo lang als ik). Ik was al wel van plan om in mijn haasje-tenue te gaan, maar nu moest ik ook wel, wilde ik niet helemaal overkoken van de hitte.

Ik was de enige die dit besluit had genomen. Toen ik de zondag-ochtend (om 6 uur opstaan voor een hardloopwedstrijd is nooit leuk) bij de start aankwam, bleek dat ik niet alleen door mijn huidskleur opviel, maar ook door mijn outfit. IE-DE-REEN droeg het shirt van de wedstrijd... Oeps. Met gemaakte zelfverzekerdheid ging ik tussen de paarse shirts staan, om te kijken wat er ging gebeuren. Een half uur voor de start zouden ze beginnen met een warming-up...

Dat het een warming-up was is zeker, maar of het ook bijgedragen heeft aan de hardloopprestaties weet ik niet. Een giga-enthousiaste werknemer van het rode kruis had de leiding, maar ik heb een vermoeden dat hij een dansleraar is in zijn vrije tijd. Hoewel het begon met de basic stappen en armzwaaien, begonnen de heupen al snel mee te wiegen: het moment dat ik besloot mijn eigen warming-up maar te beginnen. Het zag er wel heel vrolijk uit, en mijn heupspieren (en lachspieren) waren nog nooit zo warm voor een wedstrijd.

Niet dat de spieren per se opgewarmd moesten worden: Het was voor 8 uur 's ochtends al goed zonnig en boven de 25 graden. Terwijl de organisatie praatjes hield over het goede doel, de route en het feit dat de helft van de deelnemers medici waren, brandde mijn hoofd langzaam weg in de zon en baalde ik dat ik mijn flesje water niet meer bij me had. Gelukkig was het maar 5km en waren er onderweg twee (drank)doucheposten om me af te laten koelen!

Bij het startsein wist ik gelijk dat dit een gekke wedstrijd ging worden. In plaats van zo snel mogelijk weggaan, vertrokken de vrouwen die vooraan stonden op een heerlijk tempo van ongeveer 9/10km per uur... Struikelend over de benen probeerde ik ze in te halen, want voor me liepen wat mensen die wel aan het rennen waren. Na zo'n 500m was dit gelukt en kon ik mijn tempo verhogen, waardoor ik de een na de andere inhaalde. Sprintjes trekken en dan weer wandelen leek een veelgebruikte techniek en na de drankpost was er al een groot deel van het veld gestopt met rennen. Toch liep er nog een vrouw voor me en wat mannen, dus helemaal alleen was ik niet en de vrouw kwam steeds dichterbij. Ze had bij de start heel tactisch aan de zijkant gestaan, waardoor zij wel gelijk haar normale tempo had aan kunnen nemen. Duidelijk niet zo'n rookie als ik.

Haar inhalen is niet meer gelukt, maar een mooie tweede plek (en geen wandelpauzes/oververhitting) wist ik er nog uit te persen. De terugwas was volledig windvrij, waardoor mijn al rode hoofd nog roder werd en mijn al tomaten-gehalte nog tomateriger. Aan de finish stonden de jongens van de organisatie te wachten met ijswater. Dit waren dezelfde jongens als van de inschrijving, waarbij ze al snel doorhadden dat ik niet Paraguayaans (duh) of Spaans was. Nu stonden ze me een beetje schaapachtig aan te kijken terwijl ik volledig rood en bezweet mijn ijswater in ontvangst nam en gelijk de helft over mijn hoofd gooide. Ja, zo doen we dat in Nederland, chicos.

Hierna was het natuurlijk tijd voor de prijsuitreiking. Wat ik kon verwachten wist ik niet, maar dat ik in een XXXL shirt van de organisatie op de foto moest, een beker in mijn handen gedrukt kreeg en een hele goodiebag met 5L aan melkproducten mee naar huis moest slepen had ik nooit kunnen verwachten. Het T-shirt moest omdat ik de enige was zonder shirt en dit niet mooi stond op de foto. De melkproducten waren van de hoofssponsor. Naast de melkproducten zat er ook nog een hele kekke zonneklep bij, waardoor ik zonder verdere (hoofd)verbranding de 4km naar huis kon wandelen.

Al met al was het een gekke, gafe en warme ervaring. Stiekem ben ik wel heel trots op mezelf dat ik dit gewoon gedaan heb, zonder te weten wat me te wachten stond en zonder aanmoediging/hulp van anderen. Op naar het volgende avontuur!

Geschreven door Janeris.reisblog