En dan is week twee alweer ten einde! De ene dag lijkt de tijd stil te staan en voelt de tijd die ik hier heb nog oneindig, maar de andere dag is het alweer meer dan twee weken geleden dat ik in het vliegtuig stapte om aan dit avontuur te beginnen!

Ondertussen heb ik mijn plekje steeds beter gevonden op het werk. Natalia is wat opgewarmd en kletst en lacht (en zeurt) steeds meer met me, waardoor ik meer het gevoel heb daadwerkelijk deel uit te maken van het programma, in plaats van er maar een beetje bij te hangen. Ook ben ik erachter dat ze hier het water opwarmen in de magnetron en er dan oploskoffie in gooien voor de portie cafeïne in de ochtend. Ik vond het al een raadsel waar ze steeds die koffie vandaan toverden en had al een paar keer gekeken in de keuken, maar het enige koffiezetapparaat dat daar staat zit vol schimmel… Ook heb ik al meerdere keren lunch besteld bij Julia, die me al meerdere keren met veel handgebaren heeft moeten uitleggen hoe duur het nu is en wat ik haar moet geven. De munteenheid hier is nogal verwarrend voor mij, omdat ze voor hele kleine bedragen al briefjes hebben. Hierdoor heb ik dan ineens maar 2.000 GY meegenomen in plaats van 20.000. Toen ik ze echter in euro’s liet zien hoe ik zou betalen voor het eten (wat ongeveer 15.000 GY kost ofwel €2,20) begrepen ze me wel iets meer en voelde ik me iets minder een idioot.

Dat is sowieso iets wat ik me nog een beetje moet afleren: me een idioot voelen als ik het allemaal niet goed begrijp. Het Spaans gaat steeds beter en ik heb steeds meer door wat ze zeggen, maar mompelen en snel praten is nog steeds een probleem. Toen iemand vroeg hoe ik de mensen hier vond wilde ik zeggen dat ze zeer gastvrij zijn, maar per ongeluk zei ik hospitalidado, wat betekent dat ze allemaal in het ziekenhuis liggen! Ook vroeg ik aan mijn supervisor of hij opgewonden werd van voetbal, terwijl ik wilde vragen of hij zin had in de wedstrijd die hij die avond ging kijken…. Kleine dingetjes die wel laten zien dat een taal leren echte trial & error is en fouten maken iets is waar ik me echt niet voor moet schamen (!!!!!).

Dat van de gastvrijheid (hospitalARIO dus) was echter niet gelogen. Begin deze week heb ik een nieuwe collega ontmoet, Chari. Ze is nu bezig met haar PhD en heeft ook 6 maanden in Nijmegen gestudeerd, waardoor ze heel goed Engels spreekt. Daarnaast weet ze hoe het is als je de taal niet spreekt en hoe je dan heel makkelijk alleen bent, dus ze sprak af dat ze me het land ging laten zien en me op sleeptouw ging nemen om het lekkerste vlees ter wereld te proeven (iedereen is het er niet mee eens dat ik geen vlees eet, haha). Afgelopen vrijdag nam ze me, samen met nog een andere collega die ook Engels spreekt (yay!) mee naar een pizza-place, waar ik voor het eerst hier heerlijk buiten de deur heb gegeten… en gewoon vegetarisch 😉.

Ook ben ik deze week in het universiteitsziekenhuis geweest. Guillermo werkt hier twee keer in de week en ik had wat vragen over mijn dataset, dus spraken we af om die dag samen in het ziekenhuis te werken. Dit resulteerde in heel weinig werken en heel veel rondwandelen en alles laten zien, maar het was heel interessant om een buitenlands ziekenhuis van dichtbij te bekijken. In Gambia had ik natuurlijk ook al wel ziekenhuis dingen meegekregen, maar een blik in de eerstehulpafdeling was daar niet aan de orde. Hier wel. Het was het typische plaatje van een ziekenhuis waar heel veel zieke mensen naartoe gaan, maar niet heel veel resources zijn. Ik weet in ieder geval wel dat ik tijdens mijn verblijf hier voorzichtig moet blijven, want daar wil ik liever niet terecht komen. Ook was het interessant om te zien dat alle wandelgangen gewoon buiten waren, ook op de infectieziekten-afdeling. De kamer van kinderen met tuberculose opende gewoon naar de buitenlucht, een paar blaadjes gaven aan dat je de deur niet open mocht doen. Dat is bij ons toch wel anders, met quarantaine kamers in negatieve druk, zodat de besmette lucht de kamers niet uit kan!

De avonden zijn hier nog steeds wel wat saai. Omdat jullie allemaal al slapen als het hier 6 uur ’s avonds is zijn er geen avondgesprekken aan de telefoon, en naar buiten gaan kan niet omdat het onveilig is. Ik hang af van mensen die leuke dingen met me willen doen, maar vind het nog wat lastig om mezelf aan hun op te dringen. Tijdens de werkweek is dit niet zo erg, want dan moet ik de volgende dag toch weer vroeg op en is een beetje chillen na al dat Spaans wel lekker, maar in het weekend kan het wat saai worden. Dat het overdag nu nog te heet is om over straat wandelend lange afstanden af te leggen helpt daar ook niet veel bij. Gelukkig zijn Chari en Guillermo er om me niet helemaal in sociaal isolement te laten gaan en zijn ook mijn huisgenoten zeer hospitalario. Het is eigenlijk alleen nog maar aan mij om ze te vragen of ze iets willen doen… Vandaag heb ik afgesproken om volgende week eens wat te gaan drinken met twee huisgenoten, dus er is progressie 😉.

Volgende week staan er ook al wat uitstapjes op de planning: Woensdag een presentatie over de indigenous people (de oorspronkelijke indianenstammen hier in Paraguay) en op vrijdag een optreden van de broer van Guillermo, die in een rockband speelt. Daarnaast is er op zondag nog een 5k wedstrijd voor vrouwen, dus misschien dat ik me daar ook wel voor op ga geven… We gaan het allemaal wel zien, ik zal jullie op de hoogte houden!

Geschreven door Janeris.reisblog