Daar sta je dan (weer), op Schiphol.

Dit keer niet met een reismaatje, maar wel met een heel uitzwaai-committee. Papa, mama, Thyra, Arwin, zelfs Sproet was van de partij! Daarnaast natuurlijk ook de allerliefste vriend op aarde, die me al een hele week had proberen voor te bereiden op het afscheid, maar hier maar niet in leek te slagen. 'Het is maar voor een maand, dan zie je me weer' en 'Je gaat het heel leuk en druk hebben dus de tijd vliegt voorbij' zijn allebei zinnen die vast en zeker waar zijn, maar die ik niet wilde horen. Natuulijk had ik er wel zin in, maar dit was voor het eerst alleen en dat is toch wel ietsje anders.

Zo ook het afscheid. Knuffels van beide kanten en tranen van mijn kant; dit hadden we nog niet eerder meegemaakt. Waar het normaliter alleen maar enthousiasme en nieuwsgierigheid over het avontuur dat ging komen was, knaagde er nu ook een eenzaamheid en een 'ik heb het in NL ook wel heel erg goed' gevoel aan me. Het enthousiasme en de nieuwsgierigheid wonnen uieindelijk (na heel lang knuffelen met Lars en bemoedigende woorden van iedereen) het innerlijke gevecht, en voor ik het wist had ik de laatste keer gezwaaid en stond ik bij de douane.

Dit is een kans die ik niet van me laat afpakken door wat zenuwen... Laat het avontuur maar beginnen!

Geschreven door Janeris.reisblog