Omdat we doordeweeks maar weinig meemaken (haha), voelden we ons verplicht om op pad te gaan dit weekend. Aan de kust zijn genoeg toeristische plekjes om naartoe te gaan en de taxi’s kunnen je overal naartoe brengen, dus zaterdag gingen we op pad om de krokodillen van Kachikally pool eens van dichtbij te bekijken. Deze krokodillen worden elke dag bijna volgepropt met vis, waardoor ze alleen deze geur associëren met eten en onschuldig zijn voor mensen… Or so they say. Onze “pool guide” liet er dan ook geen gras over groeien en wenkte ons naar een van die grote beesten die lekker lag te chillen in de zon. Als ik die krokodil was had ik mijn tanden even laten zien zodat er geen vreemden aan me gingen zitten, maar het boeide deze predator helemaal niks, waardoor we zonder enige reactie de harde huid op de rug en de zachtere, koude huid van de buik konden voelen. Wat een ervaring, zo’n gigantisch prehistorisch beest onder je vingers. Kachikally bestaat al vanaf ongeveer 1600 en er zitten meer dan 100 krokodillen, terwijl het terrein niet zo groot is. Op elke hoek vond je er wel een in de zon of aan de waterkant, heel surrealistisch. Bij de meeste moest ik even blijven kijken tot ze gingen bewegen om zeker te zijn dat het echt levende wezens waren in plaats van een plastic mal. Onze gids vond onze verwondering aardig hilarisch en het feit dat we onbewust bijna dezelfde outfit aan hadden gedaan hielp ook niet echt mee het meisjesachtige in te dammen. Toen hij aan het eind van de “tour” een baby krokodilletje uit een bak haalde was het feestje natuurlijk helemaal compleet.

Op de heenweg naar de pool hadden we met onze taxichauffeur afgesproken dat hij ons wel weer op mocht halen, aangezien het middenin een wijk gelegen was en ze je daar maar al te graag je huis in trekken om hun art of fruit te laten zien. ‘Just tell them you’re not a tourist but you’ve been working for the MRC long long time’ was het geweldige advies van deze man, die ons ook zijn nummer gaf zodat we altijd een weg terug zouden hebben mocht er wat gebeuren. We waren namelijk van plan de grootste markt van Gambia te bekijken, wat niet zomaar een wandelingetje is. Overal waar je kijkt staan kraampjes volgepakt met gerookte vis, kruiden en groenten, allemaal op de inmiddels bekende rode zandweggetjes. Prima, zolang het niet gaat regenen. En dat deed het wel. We stonden gelukkig net onder een afdakje, maar ik had me niet ingesteld op het grote waterballet dat volgde, met mijn witte allstars en blote benen. Toen de mannen ook nog eens besloten dat het wel een goed idee was ons elke tien stappen aan te spreken en over de arm te aaien vonden we dat het wel goed was geweest en met onze buit van tapa lapa (een soort stokbrood maar dan duizend keer beter) chocoladepasta (!!!) en mango’s gingen we weer op weg naar huis, zodat we nog even van de zon en het strand konden genieten.

De volgende dag stond er namelijk ook weer veel op het programma: na een superrelaxt ontbijtje aan het strand gingen we samen met Marco en Femke, die hier toevallig een weekje vakantie hadden geboekt, de toerist uithangen in Lamin. Hier ligt namelijk het Abuko nature reserve, een gebied van 2 vierkante kilometer volgepakt met mangrove. De duizendpoten en mieren (die heel hard konden bijten en de hele tijd via mijn rok naar boven kropen  ) waren misschien in de grootste getalen aanwezig, maar we hebben ook heel veel vogeltjes en een stuk of 10 aapjes gezien, die vrolijk van tak naar tak sprongen, heel erg vet. We hadden zelfs zoveel geluk om een groep antilopes tussen de bomen te zien grazen, iets wat onze taxi-chauffeur/improvisatiegids nog nooit eerder had gezien! Het was heerlijk stil in het park, naast het vele gekwetter van de vogels en het geruis van de bomen was er niks te horen, ook al ligt het park vlak naast de grootste weg van Gambia.

Het park heeft ook een orphanage, waar wilde dieren die vroeger als huisdier gehouden werden in een afgesloten gebied kunnen rondzwerven. Hier waren nog meer aapjes, schildpadden en belachelijk veel hyena’s. Ik had hyena’s nog nooit van zo dichtbij gezien, wat een gekke beesten zijn dat zeg. Deze waren heel erg lui door de hitte en ook heel tam, want de keeper kon met gemak het hok inlopen om ze wakker te maken (of dit nou was omdat de beesten zo tam zijn of dat die man knettergek was is nog de vraag natuurlijk). De hyena’s hadden het meest weg van een rare mix tussen beer en hond, en gelukkig heb ik ze niet horen lachen want dan waren dat sowieso nachtmerries geworden. De keeper wilde Cynthia nog bijna het hok intrekken om een goede foto te maken, maar gelukkig zijn haar fotografie ambities niet zo diepgeworteld… dat zou pas een spannende blogpost geweest zijn!

Na deze fikse wandeling in de hitte was het tijd voor het belangrijkste van de dag: eten! Aan de overkant van de straat, achter de medina ligt namelijk een prachtige mangrove, waar je wat kan eten in een gebouw op pilaren, uitkijkend over de rivier. Op de achtergrond nog een lekker trommelmuziekje van de man bij de ingang en op het menu vis & chips! Ook fijn was het bijpraten met een ander Nederlands iemand, even lekker kletsen zonder na te denken (en zelfs de vertrouwde zachte G van Marco) het was bijna alsof we in een belachelijk warm Nederland waren (volgens Marco en Femke leek het ook wel een beetje op Friesland maar daar heb ik nog zo mijn twijfels over)

Nu liggen we op bed met een mango en de heilige pot chocopasta (+ 2 lepels.. judge all you want) om ons mentaal voor te bereiden op wat er morgen gaat komen. Weer aan het werk? Of na een uurtje werken toch weer vakantie? De tijd zal het leren!

Liefs,
Janeri

Geschreven door Janeris.reisblog