Dat de tijd vliegt, dat is meer dan waar. Ik werd wakker en realiseerde dat ik vandaag naar mijn voorlaatste bestemming in Malawi vertrok: Ngala Beach Lodge, de lodge van Barbara en Alan, een super lief koppel dat ik samen met mama in South Luangwa National Park leerde kennen. Ik brak mijn tent af en maakte mijn rugzak (dit zal ik ook niet zo vaak meer doen). Vervolgens ontbeet ik samen met Heather. Mijn keel voelde nog steeds als schuurpapier, dus ik startte mijn dag met een liter thee. Ik nam afscheid van de Nederlandse Rene en Neeltje die terug op hun fiets sprongen. Ook Peter zou vandaag Mayoka Village verlaten. We zeiden elkaar gedag en bedankten elkaar voor de leuke tijd samen. Brendan en zijn dochter Kira gaven me ook beiden een dikke knuffel. Samen met Heather nam ik daarna een taxi naar "town". Heather zwaaide me uit. Ik sprong in een minibus. Een halfuur later was deze vol en vertrokken we richting Dwangwa. Het werd een lastige rit. De bus die twaalf plaatsen had, werd weer met (meer dan) twintig personen gevuld. Onderweg werden we "verkocht" aan een andere bus. Dat betekent dat de minibus waar we inzaten niet verder reed. We hadden al betaald dus onze "conducteur" onderhandelde met de "conducteur" van een andere minibus over hoeveel de tweede eraan zou verdienen om ons mee te nemen. Dit duurde zeker een halfuur. Eenmaal weer vertrokken stopte de minibus ongeveer iedere tien minuten. Tegen dat de kapotte koffer open was (of beter gezegd het touw waarmee de koffer werd toegehouden), de juiste bagage eruit was en de andere bagage er weer inzat, waren er iedere keer weer tientallen minuten verstreken. Een schilder zijn zwarte verf barstte open in de minibus, wat onder andere mij zwarte tenen bezorgde. De driejarige Loa kwam, toen het iets kalmer was in de wagen, bij me zitten. Hij zette zijn petje op mijn hoofd en vertelde me verhalen in Sishetwa, waar ik dus niets van verstond (behalve "Muzungu" als hij mijn aandacht wilde). De minibussen in Malawi zijn levensgevaarlijk. Dit was waarschijnlijk de laatste die ik nam, oef. Pas vier en een half uur (ipv een uur) later stapte ik uit in Ngala waar een zekere John me de laatste vierhonderd meter naar de lodge vergezelde. Ik werd hartelijk verwelkomd door het personeel van Ngala Beach lodge. Barbara en Alan waren een siesta aan het houden. Donnie leidde me rond en hielp me (hij keek vooral verbaasd) mijn tent opzetten. Toen ik even later terug in de bar was, kwam lieve Barbara naar me toe gelopen. We knuffelden zeker vijf volle minuten. Zo blij waren we om elkaar te zien! We kletsten een heel eind bij tot haar werk haar riep. Ik sprong in mijn bikini en liep het groene gras van de campsite af dat overgaat in het strand en vervolgens het meer in. Het water was zaaalig! Het uitzicht was ongelooflijk. Ik voelde me intens intens gelukkig. Ik zette me onder een afdakje op het strand om te lezen. Vervolgens besloot ik een wandelingetje op het strand te maken. Ik zag John zitten bij zijn Craft shop. We maakten een praatje en "looking is for free" dus ik keek eens naar al zijn kunstwerkjes. Hij vroeg me of ik zin had om een lokaal gezelschapsspel te spelen: natuurlijk! Hij legde me het spel "Bao" uit. Dit spel werd vroeger onder een baobab gespeeld, vandaar de naam. We speelden twee keer gelijkstand, wat John verbaasde omdat ik dat spel nog nooit had gespeeld ;-).
Tegen zonsondergang maakte ik een wandeling op het prachtige domein. Tientallen prachtige kingfishers vlogen over. Toen ik even later van het uitzicht zat te genieten, kwamen Barbara en Alan erbij zitten. Ik was de enige gast vanavond. Ze zouden me verwennen! Samen genoten we van een heerlijke tomatensoep met glutenvrij brood, speciaal voor mij gemaakt. Vervolgens aten we gegrilde kip opgevuld met mozarella en basilicum, gebakken prinsessenboontjes en aubergine en een butternutkaneelpuree. Heeerlijk! Amaai, dit wordt een super plaats om mijn drie maanden in Afrika af te sluiten: een prachtige rustige plaats, vlak aan het strand en het meer (waar ik tijd zal hebben om te reflecteren over de voorbije maanden), maar vooral bij schatten van mensen.

Geschreven door Heleen85dagenafrika