5u30: uit de veren. Sam fluisterde me nog slaperig "safe travels" toe alvorens de barman Paul (gisterenavond noemde hij nog Godfrey) me liet ontsnappen uit de backpackers. Taxichauffeur James bracht me naar het busstation waar de Axa bus naar Chitimba al stond te wachten. James probeerde me nog te overhalen om voor 40 000 kwacha (80 euro) met zijn taxi tot Livingstonia te gaan (later die dag zag ik in dat dit zelfs niet mogelijk was met zijn auto, hij zou niet verder geraakt zijn dan Chitimba). Dat weigerde ik 1) omwille van de prijs en 2) omwille van het avontuur dat ik zou missen ;-). De bus zat al bijna vol toen ik toekwam. Ik vond nog een plekje en kocht mijn ticket (2000 kwacha < 4 euro). De bus startte om 6u30, zoals gepland, maar... plots stond die ook weer stil. En dit duurde lang... we kregen geen uitleg. Uiteindelijk ging ik de chauffeur toch vragen wat er was. Er scheelde iets met de motor en die waren ze nu aan het herstellen. Pas om 8u kon de bus vertrekken. Raar, in België jaag ik me op wanneer het openbaar vervoer vertraging heeft. Hier denk ik: TIA (This Is Africa).
We reden door een prachtig berglandschap. Enkele tientallen kilometers voor mijn bestemming, Chitimba, begonnen de haarspeldbochten. Het grote bord "Arrive Alive" voorspelde niet veel goeds. Gelukkig reed de chauffeur heel voorzichtig! We passeerden een bus die volledig uitgebrand was. En ik maar hopen dat onze bus het zou halen ;-). Een beetje voor elf waren we in Chitimba. Ik sprong als enige uit de bus. Mijn buurman van op de bus kwam ook wel even buiten om een gids voor mij aan te spreken. Die vertelde me onmiddellijk dat het te gevaarlijk was om met een matola (4x4 die ze volproppen met mensen) de berg op te rijden. Ok, te voet dan maar. Volgens de gids, Fischer, was het anderhalf uur wandelen. Hij zou mijn grote rugzak dragen. In een lokaal cafeetje wisselde ik mijn sandalen voor mijn wandelschoenen, smeerde ik veel zonnecreme en deed ik mijn buf aan. Ik had liters water mee. Off we went! De weg naar Livingstonia telt ongeveer 20 haarspeldbochten. Fischer besloot dat we beter de short cuts namen. Deze waren zo steil. Nadat we er zes hadden gedaan voelde ik me zo ellendig. Ik had namelijk 's morgens enkel een appel gegeten, aangezien ik niet veel allergievriendelijks vond in Mzuzu. Mijn hele lichaam beefde, ik rilde van de kou (ook al was het snikheet) en mijn hoofd draaide. Ik had me nog nooit zo slecht gevoeld tijdens een hiking. De 24-jarige Fischer nam even mijn tweede rugzak over. Hij doet dit gidsen al sinds zijn vijftiende, dus voor hem was this a piece of cake. Voor mij was het afzien. Voor de kriskrassers: dit behoorde niet tot mijn comfortzone, niet tot lijn stretchzone maar echt wel tot mijn stresszone. We besloten geen short cuts meer te nemen (die zijn te steil, dat las ik nu ook in mijn reisgids) en daardoor ging het iets beter. Toen we twee derde van de tocht hadden afgelegd (ik was zo kwaad op mezelf dat ik enkel een appel had gegeten en dat ik me zo rot voelde en dit niet kon) passeerde er een 4x4. De chauffeur vroeg me hoe het ging. Ik denk dat hij zag dat ik me niet lekker voelde, want zijn compagnon laadde onmiddellijk mijn backpack in de laadbak en ik mocht vanvoor gaan zitten. De chauffeur was een Portugese man uit Lissabon die verantwoordelijk is om de verschrikkelijke baan naar Livingstonia de komende vier jaar te asfalteren. We hadden een leuke babbel. Halverwege stopten we even bij een waterloopje dat rechtstreeks van de bron kwam: lekker fris gezond water, heerlijk! De laatste 500 m moest ik zelf nog wandelen, de truck ging de andere richting uit. Gepakt en gezakt, uitgeput en met stekende pijn aan mijn rechterhiel (vijf minuten later ontdekte ik dat die helemaal open ligt) kwam ik toe...in het paradijs: mushroom farm. Deze ecofarm is echt de hemel op aarde. Zowel uitzichten op het fantastische Lake Malawi als op de mountains omringen de farm. De bar is prachtig, er zijn hangmatten, zetels, ... die allen een prachtig uitzicht leveren. Ik kwam aan om 13u na anderhalf uur afzien en een halfuur in de truck. De twee uren na aankomst bleef ik in de bar zitten en genoot ik van het uitzicht. Volledig futloos voelde ik hoe hard ik eten nodig had. De kok maakte een Afrikaanse lunch voor me: nshima met bonen in tomatensaus en zelf geteelde spinazie. Het smaakte me volop (honger is de beste saus)! De mushroom farm serveert enkel vegetarische gerechten, helemaal mijn ding dus. Ik heb al het gevoel dat ik verliefd ben op deze plaats. (Bijna) alle producten zijn zelfgeteeld. Er is een prachtige moestuin, een composttoilet dat precies een troon is waar je op gaat zitten, twee zalige douches en een yoga deck met matjes. Ik kon mijn tent opzetten op een prachtige plaats met uitzicht over het meer. Ik genoot van een zalige douche en legde me vervolgens in een hangmat om te lezen. Toen het al donker begon te worden, zag ik drie schimmen toekomen. "Heather!" De fantastische Amerikaanse Heather met wie ik optrok in Livingstone in Zambia was er ook, samen met de lieve Israëlische Romy met wie ik ook tijd doorbracht in Zambia en de Amerikaanse Liz die ik voor de derde keer zag. Zaaalig, een bijeenkomst van soloreizende vrouwen ;-). 's Avonds kletsten we bij en genoten we van een heerlijk avondmaal. Morgen gaan we samen op stap, joepie!

Geschreven door Heleen85dagenafrika