Mama voelde zich voor het eerst echt thuis: ze sliep slecht ;-).
Na het ontbijt wilden we geld gaan afhalen, naar de supermarkt gaan en vervolgens kwacha's wisselen in us dollars. Ons eerste plan faalde al. De elektriciteit in en rondom de supermarkt was uitgevallen. Geld afhalen was dus onmogelijk en we waren genoodzaakt om budgetterend te winkelen. Met de 120 kwacha die ons restte (ong. 9 euro) was dit een uitdaging. Ik koos bv. voor de maiskoeken omdat die goedkoper waren dan rijstkoeken (maar ze smaakten wel echt muf bleek die middag). We telden alles op en schatten dat we net zouden rondkomen. Aan de kassa bleek dit inderdaad zo. Onze berekening was wel heel nipt.
We gingen vervolgens op zoek naar een bankautomaat aan de andere kant van het centrum. Dit werd een grote zoektocht. Bankautomaat 1: buiten dienst, bankautomaat 2: idem, vervolgens schoven we aan bij bankautomaat 3 waar ook al snel duidelijk werd dat deze staakte. Mama schoof aan bij bankautomaat 4. Ondertussen bleek automaat 2 weer te werken dus ik ging in die rij aanschuiven. Mama was sneller dus automaat 4 bediende ons van geld. De automaat weigerde eerst nog mama's maestro kaart, accepteerde vervolgens haar visa kaart maar weigerde het gevraagde bedrag. We eindigden dus met een klein bedrag dat we vervolgen in dollars wilden wisselen. Dit bleek ook een groot avontuur. Het eerste wisselkantoor had geen us dollars meer en stuurde ons naar een bank. Daar schoven we eerst een heel eind in de verkeerde rij aan, daarna schoven we te lang in de juiste rij aan. De klok tikte echter en we moesten op tijd terug zijn in Jollyboys. Ik vroeg een bewaker of hij een ander wisselkantoor kende. Hij stuurde ons wat verderop: dat kantoor was opgedoekt. Op naar Jollyboys dan maar... we zouden kwacha's proberen te wisselen aan de Vic Falls.
Om 10u nam het Jollyboys busje ons en enkele andere backpackers mee tot Vic Falls. We raakten aan de praat met drie Amerikaanse meisjes die negen maanden les hadden gegeven in Zuid-Afrika en nu nog twee weken reisden. We wisselden gegevens uit (misschien kunnen we in de toekomst nog materiaal uitwisselen?). Een van hen, Rachel, wil nog pedagogische wetenschappen bijstuderen. De drie meisjes zouden vandaag in de Devils pool gaan. We beloofden hen dat we zouden proberen foto's van hen te nemen van aan de Zimbabwe kant van de Falls. De Falls stromen aan de Zambiakant de Zambezi rivier in. Deze rivier is de grens tussen Zambia en Zimbabwe en de vierde grootste rivier in Afrika na de Nijl, de Congostroom en de Niger. We zagen onderweg mama's eerste zebra's.
Om 10u15 begon onze lange tocht van Zambia naar Zimbabwe. Eerst gingen we Zambia uit, op papier, aan de douane. Dan staken we de Zamzimbrug over die in 1905 vervolledigd werd en officieel geopend werd door de kleinzoon van Charles Darwin. Van op deze brug worden de hoogste bungee jumps ter wereld gedaan. Jammergenoeg waagde niemand een sprong toen we passeerden (ook niet bij het terugkeren).
Na we de 198 meter lange brug overgestoken waren, mochten we nog zeker een halve kilometer in niemandsland tot de border post wandelen. Onderweg staken er allerlei metalen staven uit de grond. Ik bleef met mijn sandaal steken en kletste op de grond. Ik viel op mijn rechterslaap, de drinkbussen kletsten uit de rugzakhouders, mijn zonnebril kletste een meter verder, ... mama was net te laat om me op te vangen ;-). Resultaat van deze val: een geschaafde slaap met een bult boven mijn rechteroog, een geschaafde linkerhandpalm, een geschaafde rechterknie en geschaafde tenen, het valt dus wel mee. Jammergenoeg is het rechterglas van mijn zonnebril op sterkte gekrast. Nu ja, zoals mama (altijd) zegt: zolang er niets ergs met jou is, valt materiële schade altijd mee.
We hervatten onze tocht en bereikten de border post. Hier moesten we eerst een papiertje invullen, dan naar een douanevrouw, dan naar een douanaman, dan weer naar een douanevrouw, ... (ken je dat nog van het kastje en de muur), we kregen uiteindelijk (eindelijk) een kaza visum. Huppakee, nu konden we naar het Zimbabweaanse nationale park van de Vic Falls. Daar betaalden we nogmaals entre (Vic Falls is echt schijteduur!) alvorens we het prachtige (dat beseften we toen nog niet) park betreedden.
We haastten ons naar het uitzichtpunt "Livingstone Island" zodat we de Amerikaanse meisjes in Devils pool konden fotograferen. Onderweg liepen we Allan, de Amerikaanse bioloog van de dag ervoor, weer tegen het lijf. We waren net op tijd om de Amerikaanse meisjes te fotograferen. Wat? Hadden wij gedaan wat zij deden? Hadden die Falls onder ons zoveel kracht gehad? Wat zijn we stoer!!!
Daarna genoten we voor 300% van de prachtige uitzichten. De Falls zijn, tijdens deze periode van het jaar, gegarandeerd nog mooier van aan de Zimside. We voelden het water spetteren (ik citeer mama: "het is precies een regendouche wat verkoelt na het saunagevoel in de hitte"), liepen door jungleachtig gebied en zagen veeeel grote prachtige onvoorstelbare Falls. Wow... we vielen van de ene verbazing in de andere.
We aten een snack zittend op een bankje, nat van het gespetter, en met uitzicht over de Main Falls. Daarna wandelden we helemaal tot het uitzichtpunt van de Boiling Pot waar we een raft zagen vertrekken. Oververhit keerden we terug op onze passen en wat we dan zagen hadden we niet meer durven dromen: een volledige regenboog boven de Zambezi. We waren gigantisch onder de indruk en bleven er wel een kwartier staan kijken. We namen afscheid van dit stukje natuurpracht en namen eerst een drankje voor we de andere kant van het park (zonder uitzicht op de Falls dachten we) zouden verkennen. Mama was weerom onder de indruk van Velvet monkeys die dichterbij kwamen. Het is echt niet moeilijk om mama hier content te maken.
De andere kant van het park was... adembenemend! We zagen weerom een regenboog met de krachtige Falls op de achtergrond. Echt genieten... we wandelden tot het uiterste punt, Devils cataract en op de terugweg stonden we weeral stil bij alle prachtige uitzichten. We kregen er maar niet genoeg van. Mama merkte op dat het niet anders kon dan dat de Vic Falls (ook Mosi-oa-tunya, the smoke that thunders, genoemd) een van de wereldwonders moest zijn. Dit zagen we later bevestigd op de grote pankartes aan de in- en uitgang van het park. We namen na vier uur vlakbijde Falls afscheid van deze natuurpracht. Onze terugtocht door niemandsland en over de brug en weer door niemandsland in. We passeerden weer verschillende controleposten maar dit verliep vlotter dan in de voormiddag. Eenmaal terug in Zambia werden we door de zoveelste keer gestalkt door een opdringerige verkoper. Mama zwichtte echter voor een mooi souvenir en na serieus afdingen kon ze het meenemen.
Daarna namen we een taxi naar Jollyboys. Het was, denk ik, een van de plezantste taxibeurten die ik al had. Plots wees onze chauffeur naar vier olifanten langs de weg: twee mama's met hun babyolifantjes. Mama was zotcontent. Haar dag kon niet meer stuk. De taxichauffeur begon onze leeftijd te raden. Mama wil dat ik dit deel censureer, aangezien ze de benaming "granny" geen compliment vond ;-).
Een plons in het zwembad kikkerde ons volledig op en na een frisse douche kookten we weer een vegetarische heerlijke schotel. Gezellig liggen we hier nu op bed aan het zwembad dit verhaal te vertellen. Wat een zalige dag!

Geschreven door Heleen85dagenafrika