Zoals de titel van deze blog al een beetje verklapt: ik zette vanmorgen het verkeerde been uit mijn tent. Ik voelde nog steeds de woede die ik de avond ervoor voelde. Ik vind het zo vervelend dat veel mannen hier zo snel interpreteren dat je als vrouw meer wilt. Niet dus!
Ik nam een taxi naar Kazangula. De taxichauffeur vroeg van waar ik was. "België." "I want to go there." "Where is Belgium?" "... (chauffeur kijkt bedenkelijk) I don't know." De rest van de rit was ik kort. Ik besefte dat ik onredelijk was, dat de man gewoon een praatje wilde slaan. Zulke gesprekken zijn echter maar al te vaak het begin en dan eindigt het bij "marry me". Ok, aangezien ik er zoveel zinnen aan besteed, zat het me duidelijk echt dwars vandaag na die ambetanterik van gisterenavond. Koen & Nathalie kwamen ook naar de grens en we namen samen de ferry over de Zambezi naar Zambia. Voordat we de ferry opstapten, was er al een man die ons aansprak en vervolgens volgde. Ik had het al in het snotje: hij had geld geroken. Na de korte oversteek ging ik om mijn (eerste ooit) visum. Dat was snel in orde. 50 us dollar en een sticker en dan kon ik weer verder. De man probeerde ons een (veel te dure) taxi aan te smeren. We liepen gewoon door, tot onze voorgestelde prijs plots wel ok was. Haha. Ik zei de man nog dat hij het rustiger aan moest doen, niet zo opgehitst. Dat vonden hij en de taxichauffeur grappig.
Koen (die Nathalie en mij als zijn twee vrouwen introduceerde) stelde de chauffeur voor dat hij een van ons kon kopen, haha.
K&N werden afgezet aan een andere backpackers dan waar ik zou slapen. En daarna zette de chauffeur mij af aan de verkeerde (en hij was weg voordat ik het door had). Ik mocht dus nog een kilometer, gepakt en gezakt, lopen. Maar... het was de moeite (toen ging het beter met me)! Ik kwam aan in een prachtige backpackers waar ik mijn tentje in de tuin mocht opslaan. Mams, volgende week slapen wij hier ook, maar dan niet in een tent ;-).
Ik zette mijn tent op en ging het stad in, op zoek naar eten. Een spar, joepie! Niets was minder waar. In Spar vond ik bijna niets (zelfs amper groenten en fruit). Ik dacht dat het weer kinnekloppen zou worden de komende dagen. Op de terugweg werd ik constant aangesproken door taxichauffeurs. Gezien mijn slechte humeur was ik heel kort.
Terug in Jollyboys at ik een groentenstoofpotje en dook dan met mijn neus in het activiteitenboek. Een man naast me deed hetzelfde. We raakten (in het Engels aan de praat) en wat bleek... een Belg op wereldreis, joepie (toen ging het goed met me)! Hij was samen met een Amerikaanse vrouw vanuit Namibië hierheen gereisd. We spraken met zijn drieën af om morgennamiddag samen een activiteit te doen. Zaterdag ga ik dan een hele dag raften (de Zambezi is the place to be) en zondag plan ik om vrijwilligerswerk te doen. Een bezoekje aan de falls stel ik uit tot mama er is.
De vrouw die de activiteiten regelde was een Nederlandse. Toen ze vroeg naar vegetarisch of allergieën en ik alles (niets verwachtende) opsomde, schoot ze in actie. Ze gaf me tips voor in de winkel. Ze gaat koken voor me hier en ze bekeek vol enthousiasme mijn blog (toen ging het best met me). Ze vroeg me of ik in de toekomst in het Engels wil bloggen. Dan kan ze enkele vrienden met allergieën ernaartoe verwijzen. It's worth to think about it.
Ik ging met mijn voeten in het zwembad (om af te koelen) lezen en ontmoette daarna een meisje uit Londen die hier als vrijwilliger lesgeeft (een beetje hetzelfde verhaal als mij twee jaar geleden in Zuid-Afrika). Ze was een yoga-oefening aan het doen en we kwamen tot de conclusie dat we beiden yoga missen maar geen discipline hebben om het op ons eentje te doen. We maakten de deal om een dezer dagen samen wat yoga te doen. Wat de avond brengt? Ik denk gezelligheid, er hangt hier een leuk sfeertje! :-)

Geschreven door Heleen85dagenafrika