Toen ik gisterenavond uit de douche kwam en mama opzocht in de keuken, trof ik haar daar met drie Zuid-Afrikaanse mannen. Ze leken heel wat plezier te hebben. We babbelden heel wat tijdens het kokerellen en deze aangeschoten maar sympathieke mannen gaven ons twee inzichten mee: mama ziet er jonger uit dan ze is omdat ze goed voor zichzelf zorgt en ik moet president worden ;-).
We genoten van ons laatste vegi maal tesamen en doken ons hutje in voor een laatste nacht.
Om 4u in de nacht/morgen was het tijd, voor mij, om op te staan. Mama, dapper als ze is, stond op en zwaaide me uit. Ik deelde een taxi met een koppel dat de bus naar Mfuwe zou nemen. Ikzelf ging naar Lilongwe. De backpackers had mijn ticket gereserveerd maar toen ik aankwam bij de Kobs bus bleek dat een plekje bemachtigen in de bus geen evidentie zou zijn, ook al had ik een reservatie gemaakt. Ik zag twee blanke meisjes aan de bus staan die gestresst leken. Toen ik hen vroeg naar waar ze moesten, was het antwoord "Malawi", maar "we don't take this bus, this is too dangerous, there is no place". Ik vertelde hen dat alle bussen een beetje zo zijn... TIA: this is Africa. Ik betaalde mijn ticket (ik moest werkelijk een man meesleuren naar de ticketdienst) en bracht mijn rugzak naar de koffer. Een Kobs werkkracht bergde mijn rugzak op. Ik wandelde naar de deur om in te stappen, draaide me om en zag dat mijn rugzak weer op de grond lag. Ik ging terug naar de achterkant van de bus. Een van de vrouwelijke Kobs werkkrachten vond dat ik, als Muzungu, moest betalen. Dit voelde heel racistisch aan. Ik gaf mijn rugzak terug aan een van de mannen en vroeg hem om ervoor te zorgen dat mijn rugzak mee geraakte met de bus. Hij beloofde dat hij dit zou doen. Noodgedwongen liet ik mijn rugzak achter buiten de bus. Ik moest nu ook nog een plaats in de bus zien te vinden. Die beloofde front seat, daar kwam niets van in huis. Ik belandde naast een jonge vrouw. We geraakten aan de praat over de malorganisatie van de bus. Ook zij had twijfels over het veilig zijn van haar bagage. Ze reisde ook naar Lilongwe waar ze woont en werkt. En dit kon geen toeval zijn... haar naam was "Elena" wat dezelfde betekenis heeft als mijn naam "diegene die schijnt". Schijnen deden we de komende 13u echter allesbehalve. Met onze handbagage op onze knieën, plakten we met benen en armen tegen elkaar. Ik plakte niet enkel tegen Elena maar ook tegen Stella en zijn mama (ja mama, ik ben op zo'n driezit terecht gekomen, in het midden ;-)). De Franse meisjes, die me eerst vroegen of ze geen trein of taxi konden nemen, namen uiteindelijk plaats achter mij, nadat ik hen uitlegde dat een taxi naar Lilongwe schijteduur zou zijn en dat een trein, als die al reed, er zeker drie dagen over zou doen. Gepakt en gezakt en geplakt vertrokken we om stipt 5u uit de intercity bus terminal. Al bij al verliep de rit behoorlijk vlot tot Chipata (8u verder). Daar stopte de bus echter een uur in plaats van vijftien minuten. Gelukkig kon ik met Elena en de twee Franse meisjes Chloe en K. babbelen. Om 13u30 vertrokken we uit Chipata en een uurtje later waren we aan de grens. Daar moest ik een visa kopen, wat sinds 1 oktober is ingevoerd in Malawi. Hopen maar dat het geld dat het land zo wint goed besteed wordt... Ook aan de grens moesten we weer lange tijd wachten aangezien de "immigration officer" alle valiezen en rugzakken wilde controleren. Hij deed het niet eens grondig, dus naar mijn idee had dit weinig zin. Uiteindelijk vertrokken we een beetje voor vier naar Lilongwe. Ik genoot van de landschappen in dit nieuwe land.
Zambia is echt een land dat me verrast heeft. De natuur is prachtig, de mensen zijn zooo vriendelijk en het wildlife was indrukwekkend. ♥ Het was super om dit land samen met mama te ontdekken.
Om 17u45 kwamen we (eindelijk) aan in Lilongwe. De bus parkeerde al botsend alvorens we uitstapten. Oef, ik was er veilig geraakt! Ik zag Elena verliefd kijken naar haar man die ik herkende van de trouwfoto's die ze me tijdens de lange busrit had getoond. Chloe en K. besloten met me mee te gaan naar Mabuya camp om daar te overnachten. Elena en Ian, haar man, besloten om ons te brengen. Dat was weer een ander avontuur. We puzzelden onszelf en alle bagage in een mini-autootje. Elena ging achter het stuur zitten (ik hou ervan dat ze zo geëmancipeerd is) en bracht ons naar Mabuya camp waar we afscheid nemen. We deelden nummers uit en beloofden elkaar voor mijn vertrek nog af te spreken :-). Ik zette, in het donker, mijn tent op op een groot grasveld waar maar 1 andere tent stond. Chloe en K. installeerden zich in een dormitory room. 'S avonds geraakte ik aan de praat met een Duits koppel dat op wereldreis is en Chloe en K. sloten ook aan. Gezellig!

Geschreven door Heleen85dagenafrika