Om 7u30 kwamen twee local cowboys ons ophalen. Patrick & een gids in opleiding hadden een mountainbike mee voor ons. Met dit vervoersmiddel zouden we gedurende drie uur en een half het "echte" Zambia verkennen. We reden eerst naar het busstation om ons ticket voor de volgende dag vast te leggen. Daarna fietsten we richting Linda, een eerste dorp waar we door zouden fietsen. Linda is een middle-class village. De overheid bouwde deze huizen voor zijn werknemers en toen zij zonder werk vielen kregen zij de huizen. Deze huizen zijn voorzien van elektriciteit, stromend water en een toilet. Erg groot zijn ze niet, maar er is wel het basiscomfort. In elke tuin staat minstens 1 mangoboom en verschillende gezinnen hebben kippen. De mensen die er wonen zijn nu bvb verkopers in het centrum. Ze verdienen gemiddeld 150 us dollar per maand. Als ze veel kinderen hebben, kunnen die niet allen naar school. Daarom gebruiken de mensen nu steeds meer anticonceptie (gratis te krijgen) en krijgen ze nog maximum vier kinderen. School (zelfs publiek onderwijs) is enorm duur, schandalig. Heel wat kinderen riepen ons na: "muzungi, muzungu (blanke, blanken)" en kwamen onze hand schudden. Een meisje van een jaar of acht droeg een babietje dat begon te schreeuwen toen het ons zag (ja zelfs de verpleegster van kind&gezin maakte hem bang). Mama was helemaal vertederd door alle lieve kinderen. En ik natuurlijk, zoals altijd, ook.
We fietsten vervolgens verder naar een third class village waar we een eerste stop maakten bij enkele hutjes. De hutjes bestaan uit een houten skelet dat wordt opgevuld met modder. Een dak uit gras ligt op de huisjes, al kunnen iets beter bemiddelden een dak bestaande uit golfplaten installeren (naar isolatie toe is dit natuurlijk wel een ramp). Ieder jaar na het regenseizoen is de modder weggespoeld en moeten de huizen praktisch opnieuw gebouwd worden. Gezinnen van zes of meer wonen op acht vierkante meter. Je kunt je het amper voorstellen. In dit dorp lopen kinderen op blote voeten en in lompen gekleed. Gezinnen bestaan vaak uit veel meer dan vier kinderen. Wat een schatjes zijn ze!
Tijdens het regenseizoen is maisteelt de grootste bron van inkomsten. Tijdens het droge seizoen echter is er weinig werk... en daarom zijn er elke dag tientallen vrouwen die stenen uit de grond kappen om die vervolgens tot steengruis (grave voor op de oprit) te vermalen. Wij probeerden dit even... het is loodzwaar werk, onder de felle zon en vaak zonder opbrengst. 25 kg grave kost een halve dollar. Dit kunnen we ons niet voorstellen. Een 87-jarige vrouw was druk aan het werk. Ze zat op haar bips met haar benen languit gespreid voor haar... en maar stenen malen. Van 7 tot 17u, elke dag, uitgezonderd op zondag, want dan gaat ze naar de kerk. De vrouwen hadden plezier met mama toen ze in al haar enthousiasme en met luide kreten stenen vermaalde.
We fietsten vervolgens verder, door Mosi-oa-tunya national park, naar een tweede middle class village, namelijk "Local bush", de thuis van onze gidsen. Ongeveer 10 000 mensen wonen in dit dorp. Een inwoner van dit dorp stichtte de local cowboys village tours. Zijn naam was Cliff, zijn bijnaam "Cowboy" en vandaar dat de organisatie nu de naam "local cowboys" draagt, alsook de pre- en primary school die met de opbrengst van deze tochten opgestart en onderhouden wordt. Wij bezochten deze school. We werden hartelijk verwelkomd door de kinderen en de leerkrachten. Rachel, een heel jonge leerkracht van de reception class (derde kleuter), leidde ons rond. De pre- and primary school werd gestart in 2003. Tot vorig jaar konden kinderen er maar tot negen jaar naar school gaan. Dit jaar werden nog klassen voor twee extra graden bijgebouwd en volgend jaar volgen er nog twee graden. We werden ontvangen in de verschillende klassen. Alle kinderen stonden heel gedisciplineerd recht. De kinderen van het derde leerjaar zongen een welkomslied voor ons. Rachel liet ons ook het schoolmenu zien. Voor 17 kwacha per maand (1,5 euro) kunnen de kinderen maandag tot en met donderdag warm eten in de school. Mijn oog viel op een allergielijst. Ik ontdekte een lotgenootje met een ei-allergie ;-).
Rachel gaf daarna nog uitleg over het curriculum, de klasverdeling, ... heeel interessant (zeker voor mij als pedagoog en ook voor mama die zich als vrijwilliger in het onderwijs engageert). De school telt 240 kinderen en de ouders spraken samen af dat ze als ze werk hebben een kleine bijdrage leveren, want bvb tijdens het regenseizoen zijn er amper inkomsten van de local cowboys tour. Leerkrachten verdienen slechts 40 us dollar per maand maar ze werken voor hun eigen community waardoor ze heel gemotiveerd zijn.
Toen we onze mountainbike weer bij de hand namen, zagen we drie mensen aan een tafeltje in de schaduw vaccinaties en medicatie bereiden. Nieuwsgierig als we waren en zeker mama verpleegkundige gingen we naar hen toe en vroegen we wat ze aan het doen waren. Ze legden uit dat ze een vaccinatie voor glaucoom aan het voorbereiden waren alsook andere vaccins voor de kleuters (zoals tetracyclinen). Ze waren gestuurd door de overheid en staan dus in voor het vaccinatieprogramma (een beetje het clb zoals bij ons).
Het dorp "local bush" is omheind want ligt naast het nationale park. Elke dag moet de omheining hersteld worden, want olifanten maken deze stuk en gaan dan in het dorp op zoek naar eten.
We fietsten tot slot naar de local market, waar Patrick ons rondleidde en uitleg gaf over verschillen producten zoals de lekkere caterpillar (rups) en de calciumrijke steen waar zwangere vrouwen op kauwen (ook wel de woman chocolate genoemd). Mama was ferm onder de indruk van alle vliegen op en rond het voedsel. We zagen ook een maismaalmachine die nshimameel maakt wat dagelijkse kost is voor de Zambianen (en ik hier ook als ontbijt eet). Mama proefde nog van een lokale heerlijke banaan voor nog geen kwacha (8 euro cent) alvorens we terugfietsten naar Jollyboys. Wat een eye-opener!
Mama en ik besloten daarna de benenwagen te nemen naar de bank. We waren mentaal voorbereid dat dit weer heel wat van onze tijd en energie in beslag zou nemen. Maar... wat een geluk vandaag: geld kwam vlot uit het muurtje. We kochten onmiddellijk enkele avocado's bij een vrouw waarvan haar negen maanden oude baby op een avocado aan het sabbelen was. We smolten bij het zien van deze kleine meid.
Vervolgens gingen we even naar Mukini market, de crafts market van Livingstone en daarna passeerden we nog bij de supermarkt. Na de lunch deden we een wasje om ons daarna nuttig bezig te houden met ...
Om 16u30 namen we de taxi nzzr Royal Livingstone Hotel, een poepsjiek hotel waarvan men ons verteld had dat je er bij zonsondergang dieren kon zien in en rond de Zambezi rivier. We zagen weer heel wat zebra's en nu ook vier giraffen toen we het domein betraden. We zetten ons op het terras aan het water en aanschouwden een zevental nijlpaarden die brulden, geeuwden en vochten. Zij hielden ons anderhalf uur gezelschap terwijl we genoten van een prachtig uitzicht waar de dampen van de Vic Falls over de rivier hingen. In Zimbabwe (de overkant van de rivier) zagen we bliksemflitsen en enkele wolken schoven voor de ondergaande zon. Volgens de ober was dit een teken dat het regenseizoen op komst is. Terwijl we wachtten op de taxi mochten we, stoffig als we waren, neervlijen in de poepsjieke zetels in den entre.
'S avonds gingen we een tweede maal uit eten naar Livingstone Lounge waar we weerom genoten van een heerlijk (allergievriendelijke) maaltijd. Met de volle maan stapten we tevreden en welgezind naar ons bedje in Livingstone voor een laatste nacht.

Geschreven door Heleen85dagenafrika